Αγωνιστές θαμμένοι στα… σκουπίδια

Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΑΓΩΝΑΣ, λοιπόν! Όπως τον  εννοεί ο καθένας και η ομάδα  του. Σινάφι κοινών συμφερόντων, αφιλτράριστα απ’ τη λογική και το κοινωνικό  συμφέρον. Κι αν παρεμποδίσεις τον  «αγωνιστή», είσαι εχθρός του, παράλογος και παράνομος. Για να αντιστραφούν ενίοτε οι όροι και να κάνουν «παιχνίδι» απεργοί και απεργοσπάστες. Με τους επιτιθέμενους με το δικό τους δίκαιο. Αυθαίρετους, αυτόκλητους, παράνομους. Με τους «απεργοσπάστες» να μην τον ακολουθούν κι αυτό να το θεωρεί «αιτία πολέμου». Κι αν θυμηθούμε τον Αλμπέρ Καμί «μην βαδίζεις πίσω μου, μπορεί να μη σε οδηγήσω, μη πας μπροστά μου, μπορεί να μη σ’ ακολουθήσω, έλα δίπλα μου και γίνε συναγωνιστής μου», κάτι δεν πάει καλά με τους «αγώνες» των μεμονωμένων. 
ΔΕΝ το περιμέναμε ακάλυπτο σκουπιδότοπο το ΑΠΘ. Κι αν ξύπναγε» ο Αριστοτέλης θα’ πιανε τη μύτη του τραβώντας τα μαλλιά του και χωρίς λαλιά. Το Πανεπιστήμιο των αγώνων του 1-1-4 και για «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» σκουπιδότοπος στο όνομα του…αγώνα. Με αιτήματα «περί το χρυσίον» και μόνο και τους καταληψίες πρόσκαιρους ιδιοκτήτες της δημόσιας περιουσίας ΜΑΣ. Και με συμπεριφορά τραμπούκου απέναντι σε…απεργοσπάστες-φοιτητές και καθηγητές που επιχείρησαν να καθαρίσουν. Τους προπηλάκισαν «αγωνιστές», που χάνουν το δίκιο τους πνιγμένο στα σκουπίδια.
ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ «πολεμική» περίοδο, αλλά ποτέ δεν μπήκαμε στο νόημα  της κατάληψης, σε περίοδο «ειρήνης». Με κάποιες τάξεις διαμαρτυρομένων  να καταλαμβάνουν ξένη ιδιοκτησία και  τους καταληψίες αφέντες, ρυθμιστές  και κλειδοκράτορες. Για να πιάνει το μήνυμα ο μαθητής και ν’ αρχίζει τον «αγώνα» εξ απαλών ονύχων του. Να κλειδώνει με λουκέτο την πόρτα του αυλόγυρου ο…πρόεδρος-μικρός «επαναστάτης», μη προσέλθουν τα «φυτά» για μάθημα. Έτσι πάει η δουλειά κι αυτός είναι ο νόμος της «εξέλιξης». Αύριο φοιτητής  και στο συμβούλιο, μεθαύριο συνδικαλιστής κι ύστερα μέλος σε τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα. Κι αν το κόμμα βρεθεί στην εξουσία και η συγκυρία το επιτρέψει, τον βλέπεις και υπουργό! Με τις τύχες του έθνους στα χέρια των ομοίων του.
ΥΠΑΡΧΕΙ και η άλλη πλευρά του πραγματικού αγωνιστή. Κι αν μιλάμε για την μικρότερη  «μονάδα». Μαθητόκοσμος που δίνει  τον  αγώνα του στην τάξη. Μαθητής/μαθήτρια συνεπής στις υποχρεώσεις του  και χωρίς την «αγοραία» δράση  της διαμαρτυρίας με αιτήματα που ίσως τα αγνοεί. Και, βέβαια, ξέμακρος απ’ την αρρωστημένη μαγκιά των καταλήψεων.
ΠΑΙΔΙΑ που ξεχύνονται για δεντροφυτεύσεις (με πρωτοβουλία  π.χ. του ΣΚΑΪ) σε λόφους και για  καθαρισμό ακτών. Είναι οι αξιέπαινοι και πραγματικοί αγωνιστές, που οφείλουμε να ενθαρρύνουμε και να τους προβάλουμε.