Αντιθέσεις vs υπερβάσεις… μαθαίνοντας την διαφορά.

της αλίνας λετσοπούλου 

      Αντίθεση  είναι ο ορισμός της ασυμφωνίας, της διαφωνίας, της αντιπαράθεσης.

Κρύβει  δηλαδή μια άρνηση του εαυτού σου, καθώς διαρκώς διαπληκτίζεσαι μαζί του.

Η απόλυτη  ταύτιση συμβαίνει όταν ακούς το τραγούδι του Μαζώ, «με ενοχλεί ο εαυτός μου». Προτείνεται και ως soundtrack.

Υπέρβαση είναι, το να ξεπερνά κανείς κάτι και να κινείται πέρα από αυτό.

Δηλαδή  εξέλιξη του εαυτού του. Είναι σαν να πάψεις πια να μαλώνεις με τον εαυτό ή το σκύλο σου και να έχεις ως φιλοδοξία να πιάσεις κουβέντα με τον άνεμο.

Αναπτύσσω το θέμα στο επιτόπιο χρησιμοποιώντας αυστηρώς μονό παραδείγματα γιατί τις παραβολές τις εξαντλήσανε.

      Αντίθεση  είναι όταν έχεις μεγαλώσει μέσα σε πύργους στην Ελβετία με Γερμανίδες κουβερνάντες και παρόλα  αυτά επειδή κατά βάθος είσαι ένας απλός καθημερινός 50χρόνος, επιμένεις να πας μαζί με όλη την παρέα σε παρακμιακό στριπτιτζάδικο.

Η παρέα αρχικά σου φέρνει κάποιες αντιρρήσεις αλλά επειδή το φυσάς το παραδάκι τελικά περνάει το δικό σου.(γιατί όλοι θέλουν να έχουν έναν πλούσιο φίλο κι ας είναι η επιτομή της ηλιθιότητας)

Μπαίνοντας μέσα φιλάς, -τις ενθουσιασμένες από την παρουσία σου- Ρωσίδες μια- μια στο στόμα (γιατί είσαι και ακριβοδίκαιος)υ

Ξαφνικά όλη η παρέα αναρωτιέται μήπως εκεί στους λαβυρίνθους των παιδικών σου χρόνων, αντί για Γερμανίδες κουβερνάντες σε ντάντευαν Ρωσίδες. Μήπως δεν θυμάσαι καλά?

Σε αυτή την περίπτωση  πάσχεις από υποβόσκουσα αντίφαση που πασχίζεις να την κρύψεις αλλά ξεπροβάλει διαρκώς μπροστά σου μετά τη μια τη νύχτα.

Συγχρόνως περνάς την κρίση των πένητα βαριά, με έντονα στοιχεία παροξυσμού στο ωροσκόπιο σου.

      Υπέρβαση  είναι ο ζάμπλουτος αυτοδημιούργητος που κυκλοφορεί με ένα παπί κατοστάρι γιατί τον βολεύει στο traffic του κέντρου αλλά και γιατί ταιριάζει γάντι στο image του. Και ναι, παραμένει αγριογκόμενος παρά τα χρόνια του.

Αντίθεση  είναι όταν ο ίδιος κύριος στο γκαράζ του σπιτιού του έχει μια jaguar.

Το πολυτελές  αμάξι το αγόρασε περιχαρής όταν έβγαλε τα πρώτα του δις, καθώς ήταν το παιδικό του απωθημένο από τότε που ήταν φτωχός.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Το πρόβλημα ξεκινά όταν κυκλοφορεί μετά κόπων και βασάνων  το αμάξι με κύριο στόχο να χτυπάει και καμιά δύσκολη γκόμενα ξέρεις από εκείνες που διαλέγουν επιβήτορα ανάλογα με τους ίππους και τα ζαντολάστιχα.

Κοιτώντας τον να οδηγεί βάρκα- γιαλό το παιδικό του απωθημένο μέχρι το περίπτερο, σε κάνει να συλλογίζεσαι πως το ίδιο γελοία θα φαίνονταν μια οποιαδήποτε κυρία αν περπατούσε στα πεζοδρόμια της Ιπποκράτους με τουαλέτα Oscar Della Renda,να κωλοσέρνεται ξοπίσω της. (Την ίδια στιγμή το περίπτερο χάνεται από το οπτικό σου πεδίο).

Βλέποντας τον περιπτερά αιμόφυρτο, αναρωτιέμαι  σιωπηλά αν υπάρχει χειρότερη  κατάρα από το να προδίδεις την  φύση σου. 

      Σε  αυτή την περίπτωση ο ήρωας αμφιταλαντεύεται μεταξύ των δυο καταστάσεων και επιμένει να συντηρεί αυτή που του ταιριάζει… λιγότερο.

Που σημαίνει πως άνετα θα μπορούσε να είναι, αμφίθυμος, αμφικλινής, αμφιλεγόμενος ή ακόμα και αμφισεξουαλικός.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια υπέρβαση που έμεινε στην μέση.

      Το  παρακάτω παράδειγμα είναι η χαρακτηριστική περίπτωση που ο ένας θέλει να κάνει την υπέρβαση και ο άλλος επιμένει στην αντίθεση.

Οι δυο δυνάμεις αλληλοεξουδετερώνονται (η φυσική παραμένει το δυνατό μου σημείο). 

-Γιώργο θέλω να παίξουμε ένα ερωτικό παιχνίδι, γιατί η ερωτική μας ζωή έχει τελματώσει τον τελευταίο καιρό.

- σαν  τι δηλαδή ?

-ε, να  εσύ θα είσαι ο υπάλληλος της τράπεζας και εγώ η πελάτισσα.

-και?

-και  εγώ θα έρχομαι με άγριες διαθέσεις καταπάνω σου για να κάνω ανάληψη.

- κατάθεση θες να πεις.

- όχι  ανάληψη θέλω να πω.

-άστο Άννα αν είναι να ξοδεύομαι ας παίξουμε τους εαυτούς μας καλύτερα

-…  

      Σε  αυτή την περίπτωση το θηλυκό θέλει να σπρώξει το αρσενικό σε μιαν υπέρβαση , το αρσενικό όμως παραμένει  στιβαρό στις θέσεις του και δεν ενδιαφέρεται ούτε για αντιθέσεις , ούτε για υπερβάσεις.

Σταθερή επίσης παραμένει και η ψυχολογία του αρσενικού που μαζί με κάτι άλλο δεν του πέφτει με τίποτα. 

      Οι  γυναίκες συνήθως κάνουμε γενναίες υπερβάσεις αλλά πάντοτε κατά το ήμισυ. Έχουμε φοβερό ταλέντο στο στήσιμο της υπέρβασης, υστερούμε όμως ολότελα στην εκτέλεση της. Οπότε δώρον άδωρον.

Ποτέ και καμιά μας δεν έχει πρόβλημα με την συντροφικότητα όλες έχουμε με τους συντρόφους μάς.

Άντε το πολύ- πολύ να μας πετύχεις σε στιγμή που διαλύεται η ομίχλη μπροστά από τα μάτια μας και βλέπουμε την κατάσταση διάφανη, κρυστάλλινη και πεντακάθαρη σαν να την έχει περάσει η Φιλλιπινέζα της Βαρδινολάτση με τρία χέρια Azax.

Ίσως  τότε όλες οι γυναίκες του κόσμου μαζί, ψιθυρίσουμε συνωμοτικά στο αυτί, πως κατά βάθος ξέρουμε ότι πιο πολύ ταιριάζουν οι πρώην μας μεταξύ τους παρά εμείς οι ίδιες μαζί τους.

 Όταν συνειδητοποιούμε τέτοιες απογυμνωτικές αλήθειες ήμαστε σχεδόν έτοιμες για την απόλυτη υπέρβαση. Απλώς ψάχνουμε το κατάλληλο παπούτσι για την υπέρβαση που θα αλλάξει τον ρουν της γκομενικής ιστορίας.

Πως θα πάμε ξυπόλητες προφασιζόμαστε. Και οι ώρες περνούν.

Του κάκου περιμένεις να παραδειγματιστείς ή έστω να διακρίνεις μια μικρή ανεπαίσθητη αλλαγή.

Ευθύς αμέσως επανέρχεται η ομίχλη (του Λονδίνου με τυφλώνει Αλέκο)* και σκέφτεσαι πως δεν είναι δυνατόν όλη η αλήθεια πέρασε από μπροστά μου, να έκανε στριπτίζ έκρυθμα και μετά να ντύθηκε και να έφυγε ανεπιστρεπτί.

      Πάντως  σε όποια κατηγορία και αν παλαντζάρετε εγώ σας κατανοώ και συμπαραστέκομαι νοερά. Επίσης σας αφιερώνω το κόκκινό μου νύχι που στο πέρασμα του λιποθυμούν 7 λιμενεργάτες.
 

      *ατάκα  από Τασσώ Καββαδία στην ταινία «Η αμαρτία της ομορφιάς».

www.alinaradio.gr