«Η διχόνοια η δολερή… »

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
 Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΙ  από έσχατο μέσο έγινε  πρώτο η απεργία! Σε καιρούς που  η Ελλάδα βαδίζει  σε σχοινί και κάτω γκρεμός. Ο καθένας  πονάει και συνεισφέρει, μεμονωμένα (εκών-άκων), αλλά τα χαλάμε συλλογικά, συνολικά και… συντεχνιακά.  Και τι κάνουμε για τα χάλια της Ελλάδας; Τα χειροτερεύουμε! Κι αν δεις το «δελτίο απεργιών», θυμάσαι την κατάρα της φυλής «τη διχόνοια τη δολερή» και σου μαυρίζει την ψυχή.

ΔΕΝ είναι μόνο η αμάθεια  ανάμικτη με την ημιμάθεια και η διάθεση του κάθε ρωμιού να «επιβληθεί» στον διπλανό του. Είναι και η έλλειψη πειθαρχίας που κανένας δεν μας τη δίδαξε και «αφεθήκαμε». Περνάμε ώρες συνολικής ευθύνης και αναγκαστικού μονόδρομου, αλλά ο καθένας εναντίον όλων, ο καθένας το δρόμο του και οι συντεχνίες τον δικό τους. Με το συνταγματικό δικαίωμα της

απεργίας να εξουδετερώνει το συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών να μη στερηθούν κοινωνικά αγαθά όσο οι συντεχνίες απεργούν. Κι αν, για παράδειγμα, οι ΔΕΗτζήδες και οι νοσοκομειακοί απεργούν, δεν βυθιζόμαστε στο σκοτάδι, δεν σαπίζουν προϊόντα, δεν πεθαίνουν πολίτες αβοήθητοι.

ΣΕ  φάση συναγερμού και  με τους δείκτες στο  κόκκινο, κάποιοι  πολιτικοί ονειρεύονται ορκωμοσίες με υπουργική  ρεδικότα. Με τις  πρακτικές των  κομμάτων  σταθερές και αναλλοίωτες  στο χρόνο. Με τους κυβερνητικούς άτολμους και ψοφοδεείς, και  με την «ιδεολογία»  της (λεγομένης) αριστεράς συμπυκνωμένη σε τρικλοποδιές που αγγίζουν τη δολιοφθορά ή εκπεφρασμένη με συνθήματα. Και, βέβαια, με την… άμωμη και αθώα «βάση» να ζητάει πίσω τα λεφτά, μιας και δεν συμμετέσχε στο φαγοπότι. Σαν να μην ήταν λαός ο διεφθαρμένος της πολεοδομίας και ο γιατρός ο φακελάκιας, δεν ήταν λαός ο ιδιοκτήτης-φοροκλέφτης του σκυλάδικου και ο (η) αοιδός, ο «λαοπρόβλητος» δήμαρχος των (κατατετμημένων) αναθέσεων και το… φτωχόπαιδο που έγινε βουλευτής και διεκδικεί «δεδουλευμένα».

ΝΑ  ξαναπάμε στις απεργίες. Τώρα, που θα’ πρεπε να λειτουργούμε σαν μια σφιχτή γροθιά, με οποιοδήποτε «πλήρωμα» και οιονδήποτε στο τιμόνι. Σήμερα, που πρέπει να περπατάμε με τα δόντια σφιχτά και τη ματιά κολλημένη σε στόχο κοινό. Είδαμε τους «πατριώτες» με τα λεφτά τους (σε ευρώ) στην Ελβετία που… χαλβαδιάζουν τη δραχμή. Τους είδαμε, αλλά δεν είναι ώρα να τους δικάσουμε. Απλά, δεν θα τους δώσουμε (και αυτούς) την ευκαιρία να γίνουν πλουσιότεροι. Δεν είναι η απεργία «φάρμακο». Είναι λάδι στη φωτιά.