Δυο πετυχημένοι εστιάτορες κι ένας μικροπωλητής…

Έχουμε πάντα, αυτό που μας αξίζει;
Πριν γίνει βουλευτής, υπουργός, αρχηγός κόμματος, πρωθυπουργός, ο Αντώνης είχε δημιουργήσει στην Αμερική που σπούδαζε, μια πιτσαρία – μόνος του τα λέει - που είχε πάει πολύ καλά.

Ο εκλεκτός του, για το δήμο Αθήνας, Άρης – όπως…
ο ίδιος επίσης έχει δηλώσει - πουλούσε δέρματα στο Λονδίνο. Και πήγαινε και αυτός – πάντα κατά τη δήλωσή του – πολύ καλά.

Ο Σταύρος υπήρξε – κι είναι ακόμη – εστιάτωρ. Πολύ πετυχημένος κατά γενική ομολογία.

Επίσης, στα Χανιά (προκληθείς από κάποιον, που του ζήτησε να μάθει ποιος είναι ο «ξένος παράγων», που κατά τους ισχυρισμούς του Νίκου Δήμου, χρηματοδοτεί το «Ποτάμι»), δήλωσε «εγώ έχω ένσημα από 16 χρονών. Ας έρθει ο αρχηγός σου (εδώ το 'κανε όπως ο Άδωνις, που στοχοποιεί τους συνομιλητές του: Είσαι του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, κλπ), να μας δείξει τα δικά του».

Παρεμπιπτόντως, κάτι ανάλογο είχε δηλώσει και ο Άρης (έχω ένσημα από14 ετών). Αλλά αυτό – αλήθεια ή ψέματα - μάλλον δεν έχει σημασία.

Το θέμα είναι αλλού. Στο πείσμα κάποιων - που σύμφωνα μ' αυτά που λένε, δεν θα ήταν άδικο να τους χαρακτηρίσεις γραφικούς - να θέλουν, να μας σώσουν.

Ο ένας μάλιστα τα κατάφερε. Έγινε και πρωθυπουργός.

Κίμων Αθηναίος

ΥΓ. Και η πλάκα είναι, πως όλοι αυτοί και οι παρέες τους, Ντερμπεντέρηδες και λοιποί θέλαν να μας πείσουν πως ο Γιώργος ήταν ανόητος.

Κι όλο το μυαλό ο Θεός, το ‘δωσε σε δαύτους...

nonews-news.