Αποκλειστικό έγγραφο-ντοκουμέντο: Δεν έχει αρθεί ακόμα η αναστολή της ποινικής δίωξης των υπευθύνων της κυπριακής τραγωδίας!

«Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό, τι είναι αληθές».

Διονύσιος Σολωμός

Του Γιάννη Συμεωνίδη

Το «Φόρεϊν Οφις» (υπουργείο Εξωτερικών τής Βρετανίας) αποχαρακτηρίζει τα διαβαθμισμένα αρχεία του ύστερα από 30 χρόνια. Στην Ελλάδα, όπου «όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά», ο «Φάκελος της Κύπρου» παραμένει ερμητικώς κλειστός 40 χρόνια ακριβώς μετά από την τουρκική εισβολή. Τί περιμένουν, άραγε, οι κυβερνώντες; Μήπως να πεθάνουν όλοι όσοι έζησαν τα γεγονότα εκ του σύνεγγυς και πολέμησαν το δραματικό Ιούλιο κι Αύγουστο του 1974, προκειμένου να μη μαθευτεί ποτέ η αλήθεια;…

Από το 1975 ισχύει, με Απόφαση του τότε υπουργού Άμυνας, Ευάγγελου Αβέρωφ, η αναστολή της ποινικής δίωξης των στρατιωτικών υπευθύνων της κυπριακής τραγωδίας από τη στρατιωτική δικαιοσύνη επειδή τότε κρίθηκε πως «δύνανται να διαταραχθούν αι διεθνείς σχέσεις του κράτους». Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως αυτός ήταν ο σκοπός της από 8 Μαρτίου 1975 Υπουργικής Απόφασης, ποιός ο λόγος να μη διερευνηθούν σήμερα οι ποινικές ευθύνες των στρατιωτικών, αν όχι για κάποιο άλλο λόγο έστω για να δικαιωθούν οι νεκροί και οι αγνοούμενοι του πολέμου που ξέσπασε στη Μεγαλόνησο το 1974;

Κι όμως, ο τότε (23 Ιανουαρίου 2009) αναπληρωτής υπουργός Άμυνας, Κώστας Τασούλας (νυν υπουργός Πολιτισμού), σε έγγραφη απάντησή του σε σχετικό αίτημα του Συλλόγου «Βετεράνοι Κύπρου 1974» υποστήριξε πως οι λόγοι που επέβαλαν την αναστολή της ποινικής δίωξης εξακολουθούν να συντρέχουν και συνεπώς η ισχύς της Απόφασης Αβέρωφ «κρίνεται επαναγκές να εξακολουθήσει»! Μόλις το 1986, εξάλλου, συγκροτήθηκε στη Βουλή εξεταστική επιτροπή για την προδοσία της Κύπρου. Τί κι αν το συλλεγέν υλικό ήταν απολύτως επαρκές; Καμία κυβέρνηση, ωστόσο, δεν ήρε την ισχύουσα αναστολή της ποινικής δίωξης.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο πρόεδρος του Συλλόγου «Βετεράνων Κύπρου 1974», Νίκος Αργυρόπουλος τονίζει στοwww.koutipandoras.gr πως η τιμωρία των ενόχων της κυπριακής τραγωδίας αποτελεί εθνικό καθήκον, επιτασσόμενο από την απώλεια του εθνικού εδάφους των κατεχόμενων της Κυπριακής Δημοκρατίας, από τις μνήμες των αδικαίωτων νεκρών κι από την κραυγή των αιχμαλώτων πολέμου, οι οποίοι δεν είναι αγνοούμενοι αλλά αγνοημένοι, και των χιλιάδων προσφύγων: «Η παρέλευση τόσων χρόνων ισοδυναμεί με την παροχή αμνηστίας εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας για όλα τα εγκλήματα της κυπριακής τραγωδίας. Καμία πολιτική σκοπιμότητα και συγκυρία δεν δύνανται πλέον να αναστέλλουν την εκπλήρωση του εθνικού χρέους».