Με τον σταυρό στο χέρι, προοδεύουν μόνο οι παπάδες…

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Βλέποντας τον  τελευταίο καιρό τις αντοχές του κομματικού κατεστημένου (όχι εκλογικά ή δημοσκοπικά) που διέλυσε την χώρα και τον λυσσαλέο πόλεμο που γίνεται από την «πέμπτη φάλαγγα» της διαπλοκής και των κομματικών σφουγγοκωλάριων της, στον ίδιο τον λαό αυτής της δύσμοιρης πατρίδας, μου ήρθε στο νου μια πολύ επιτυχημένη ρήση… Με τον σταυρό στο χέρι, προοδεύουν μόνο οι παπάδες…

Είναι πραγματικά κατάντια να βλέπεις ανθρώπους ακόμα και σήμερα, που η Ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα πριν από την πτώχευση, πολλούς απλούς εργαζόμενους ακόμα και του δημοσίου τομέα, να αγωνίζονται λυσσαλέα για την επιβίωση των χρεοκοπημένων – οικονομικά και ηθικά – κομμάτων της μεταπολίτευσης.

Απ’ ότι φαίνεται ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, θα πρέπει να «τάισαν» πολλούς… Ειλικρινά αναρωτιέμαι, μήπως τελικά ο Πάγκαλος είχε δίκιο… Μήπως τελικά είναι πολλοί εκείνοι που τα ΕΦΑΓΑΝ ΜΑΖΙ;

Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η κατάσταση… Κι εντάξει αντιλαμβάνομαι, πως στις μεγάλες ηλικίες, μπορεί να υπάρχουν ακόμα εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα… Για όλους τους υπόλοιπους δεν μπορώ να το αντιληφθώ… Μιλάνε πολλοί για την επίπλαστη ευδαιμονία που προσέφερε το ευρώ και «έφτιαξε»…  μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Δηλαδή όλων εκείνων που κατάφεραν να βρίσκονται στα πέριξ του κυκλώματος και κατάφεραν να δημιουργήσουν το δικό τους success story…

Τώρα δυστυχώς ήρθε η ώρα του λογαριασμού… Μόνο που ο λογαριασμός είναι μεγάλος και πρέπει να «μοιραστεί»… Κι εδώ έχει ξεκινήσει ένας μεγάλος πόλεμος… Των λίγων – πολύ ισχυρών – που έχουν και δεν θέλουν να δώσουν και των πολλών που δεν έχουν και επωμίζονται όλα τα βάρη της κρίσης… Δηλαδή εκείνων, που προσπαθούν με τον σταυρό στο χέρι, με βάση τις ικανότητες και την δουλειά τους να ζήσουν αξιοπρεπώς… Στην μέση βρίσκονται εκείνοι που ωφελήθηκαν από τον ψεύτικο παράδεισο της μεταπολίτευσης, οι οποίοι ζουν με την ψευδαίσθηση πως θα μπορέσουν να συνεχίζουν το προσωπικό και οικογενειακό τους success story, αν δεν αλλάξει τίποτα στο παραδοσιακό μοντέλο της κομματικοδίαιτης οικονομίας…

Απ’ ότι φαίνεται οι λίγοι έχουν καταφέρει να πάρουν με το μέρος τους όλους εκείνους, που θέλουν να ζουν με την ελπίδα – έστω για λίγους – που προσφέρει ο καπιταλισμός και να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους… Οι Έλληνες ανέκαθεν διακρίνονταν για τον παρτακισμό τους… Η πατρίδα μας, αποτελεί την ΤΕΛΕΙΑ ΧΩΡΑ για την πρακτική εφαρμογή του καπιταλιστικού μοντέλου… Δηλαδή μια χώρα στην οποία οι καταναλωτές το μόνο που μπορούν να αγοράσουν εντελώς δωρεάν είναι ο κοπανιστός αέρας που τους προσφέρουν η διαπλοκή και τα κόμματα…  Διότι όλα τα υπόλοιπα δεν μπορούν πλέον να τ’ αγοράσουν…