Χαρακτηρίζει τον θάνατό του μεγάλη απώλεια για όσους πιστεύουν στην ανεξαρτησία, αλλά νίκη εκδίκησης για όσους γιόρτασαν τον θάνατό του και περιγράφει τον Κάστρο που γνώρισε μέσα από τα τρία ντοκιμαντέρ που γύρισε, το καθένα με διαφορετική «ματιά», όπως αναφέρει:
Στο «Κομαντάντε», ήταν ανοιχτός, σε μια προσπάθεια πέντε ημερών, δείξαμε τον αυθορμητισμό του και τη ζεστή του προσωπικότητα, η οποία μετά από μια επιτυχημένη προβολή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance, δεν προβλήθηκε από το ΗΒΟ στο πλαίσιo των πιέσεων των ακροδεξιών της χώρας προς την Κούβα.
Η δεύτερη «Αναζητώντας τον Φιντέλ» ήταν μια σκληρή αντιπαράθεση απόψεων όλων των πλευρών.
Η τρίτη ήταν ένα πιο «ώριμο» ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε το 2010, και το οποίο ανατρέχει στο παρελθόν του και το μέλλον, το οποίο δεν κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ.
Για τον Στόουν ο Φιντέλ στάθηκε πάντα σθεναρά ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία, καθώς και στον ρατσισμό και την επικράτηση του καπιταλισμού που παρεμβαίνει στην αυτοδιάθεση των εθνών.
Είναι σχεδόν αδύνατο για έναν Αμερικανό ο οποίος σπάνια ταξίδεψε έξω από την πατρίδα του να κατανοήσει την οικονομική, στρατιωτική και συγκεκαλυμμένη εξουσία πολέμου των ΗΠΑ, που έχει στόχο να υπονομεύσει τις περισσότερες κοινωνικές επαναστάσεις, όπως εκείνη της Κούβας που ήταν απολύτως αναγκαία το 1959.
Το να είναι 90 μίλια μακριά από τις ακτές μας και να υφίσταται την πίεση, την ανομία και τα άλλα που αισθάνθηκε η Κούβα από τον αποκλεισμό των ΗΠΑ, το εμπάργκο, οι απόπειρες δολοφονίας, οι τρομοκρατικές επιθέσεις και η ολοκληρωτική στρατιωτική εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων μπορεί να είναι η βάση για να κατανοήσουμε πως ο κουβανικός λαός έπρεπε να κάνει μία επιλογή. Να διατηρήσει την ανεξαρτησία του χωρίς να απαρνηθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ωστόσο, ο σκηνοθέτης δεν περιορίζεται σε έναν επικήδειο για τον Κουβανό επαναστάτη. Ασκεί κριτική στη στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Κούβα αλλά και στη σημερινή πολιτική κατάσταση της χώρας.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του στην αντίδραση του Ντόναλντ Τραμπ στην είδηση θανάτου του Φιντέλ:
Ο κ. Τραμπ, δυστυχώς και ασκόπως, τον προσέβαλε μετά θάνατον στέλνοντας το μήνυμά του στον κόσμο, ο οποίος είναι τόσο θυμωμένος τώρα. Η Κλίντον και οι Δημοκρατικοί, μαζί με τη νεοφιλελεύθερη τάξη μάς υποσχέθηκαν μόνο περισσότερη ένταση και ιδεολογική σύγκρουση με την Κίνα, τη Ρωσία και τον Ιράν.
Διατηρώ μία μικρή ελπίδα ότι ύστερα από μια σειρά σκληρών συναντήσεων της Δικαιοσύνης, της CIA και δυστυχώς σύντομα του υπουργού Εξωτερικών, ο Τραμπ μπορεί να είναι περισσότερο πραγματιστής παρά ιδεολόγος και να επιδιώξει συμφωνία με την Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν σε όλα τα μέτωπα – πυρηνικά, οικονομικά και το σημαντικότερο στον κυβερνοχώρο.
Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε για την αναπόφευκτη στιγμή που θα γίνει η επόμενη τρομοκρατική επίθεση και θα ξεκινήσει και πάλι η υστερία και η επιθυμία για εκδίκηση.
Όπως είπε ο Σνόουντεν όλα τα πλήκτρα βρίσκονται στη θέση τους, αρχίζουν και τελειώνουν με την κατάσταση της παγκόσμιας επιτήρησης, η οποία μας έχει καταστήσει όλους όμηρους και ύποπτους – πέρα από το «1984».
Και καταλήγει με τα λόγια του Πέρση ποιητή Ρουμί:
Όλος ο κόσμος ζει μέσα σε μία προστασία, τα ψάρια μέσα στα κύματα, τα πουλιά στον ουρανό, όλα εξακολουθούν να υφίστανται, να υπάρχουν, με τη θεϊκή παρέμβαση.
Τίποτα δεν μένει μόνο του ούτε για μία στιγμή. Όλα δίνονται και έρχονται από Εκεί, δεν έχει σημασία ποιος νομίζεται ότι θα ανοίξει το χέρι προς εσάς, είναι Αυτός που δίνει...
efsyn.gr
.jpg)
.jpg)
