Με αφορμή τον Ιμπαγάσα

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθώ από μικρός ποδόσφαιρο, πάντα ήμουν λάτρης των λεγόμενων «10ριών». Των παιχτών «ορχήστρα», των «μαέστρων» της μπάλας, των «μάγων», των «ζογκλέρ». Των δημιουργών αλλά και πολλές φορές εκτελεστών. Έτσι με αφορμή την προχθεσινή εμφάνιση του 36χρονου Άριελ

Ιμπαγάσα στη Βέροια, ξύπνησαν μέσα μου μνήμες μεγάλων Ελλήνων και ξένων ποδοσφαιριστών που άφησαν εποχή, στης δική μου γενιά.

Δεν θα ξεχάσω τον μεγάλο Βασίλη Χατζηπαναγή, πού όποτε ο Ηρακλής κατέβαινε Αθήνα, παρακαλούσα τον πατέρα μου να πάμε στο γήπεδο, ανεξάρτητα με ποιόν έπαιζε. Τον Παπαϊωάννου και τον Δομάζο είναι η αλήθεια δεν τους θυμάμαι, ήμουν μικρός. Είχα την τύχη όμως να δω τον Ζάετς και τον Ρότσα. Τον Ντέταρι και τον Σαβέβσκι. Τον Πάντιτς στον Πανιώνιο.  Τον Καραπιάλη, τον Ριβάλντο και τον Τζιοβάνι. Τον Έκι. Τον Βασίλη Τσάρτα και τον Γιώργο Καραγκούνη. Τώρα τον Ιμπαγάσα. Πάσες συστημένες, μπαλιές με διαβήτη, ντρίμπλες – εμπνεύσεις της στιγμής – γκολ ονειρεμένα. Ενεργείες πάνω στο χόρτο που σου μένουν αξέχαστες. Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο όλοι οι προαναφερθέντες που έπαιξαν σε αυτή τη θέση μας πρόσφεραν πολλά.

Στο διεθνές στερέωμα, το πρώτο μουντιάλ που θυμάμαι καλά, είναι αυτό του Μεξικό το ΄86, 10 χρονών τότε. Με τον μεγάλο Ντιέγκο αλλά και τον μοναδικό Μισέλ Πλατινί. Τον Βέλγο Έντσο Σίφο και τον Ρώσο Μπελάνοφ. Τον Λόταρ Ματέους. Μεγάλος φαν, φυσικά, του Ζινεντίν Ζιντάν. Του αξεπέραστου Ρομπέρτο Μπάτζιο και του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Του Φραντσέσκο Τότι και του Ροναλντίνιο. Τους σύγχρονους, Τσάβι, Ινιέστα, Οζίλ, Σνάιντερ και φυσικά το φαινόμενο Λιονέλ Μέσι. Παίχτες διαφορετικοί στο παιχνίδι τους, στα προτερήματά τους μα πάντα με ένα κοινό στόχο. Τη δημιουργία, την καταπληκτική «πάρε-βάλε» πάσα, την καθοριστική εκτέλεση φάουλ, την εξαιρετική προσπάθεια και επίτευξη του γκολ. Μπορεί να μην είχαν όλοι τον καθαρό ρόλο του δεκαριού, και να τους άρεσε η ανάπτυξη από τα άκρα, όμως ο ηγετικός τους ρόλος συνάδει με αυτόν της θέσης με το νούμερο δέκα στην πλάτη.

Από εικόνες βέβαια, και μόνο, θα ήταν απρέπεια να μην αναφέρουμε ονόματα όπως του Πελέ, του Ρουμενίγκε ή του Κρόιφ. Ίσως και κάποιους άλλους που δεν μπορώ να θυμιθώ τώρα.

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι προπονητές κατάργησαν αυτή τη θέση. Θέλουν παίχτες «πολυθεσίτες»! Που να μπορούν να …κάνουν παιχνίδι αλλά να βοηθούν και στην ανασταλτική λειτουργία της ομάδας. Κάτι που ο Ιμπαγάσα προχθές το έκανε με επιτυχία στη Βέροια. Είμαι σίγουρος όμως πως αν πραγματικά τους δινόταν η ευκαιρία να έχουν έναν τέτοιο παίχτη στην ομάδα τους δεν θα έλεγαν με τίποτα όχι.

Οι ποδοσφαιρόφιλοι «γουστάρουμε» τέτοιους παίχτες. Η μπαλίτσα παίρνει άλλο χρώμα και η φαντασία άλλη διάσταση όταν ποδοσφαιριστές τέτοιου βεληνεκούς «ζωγραφίζουν» μπροστά στα μάτια μας από τους τηλεοπτικούς δέκτες και, όταν είμαστε τυχεροί, μέσα από το γήπεδο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣstatesmen.gr