Το…εκκρεμές

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΚΑΙ, βέβαια, δεν θριαμβολογείς  με δανεικά που έρχονται. Κι αν δεν  αλλάξεις «χαρακτήρα», περίμενε μιαν απ’  τα ίδια. Ωστόσο, πήραν τα μέτρα τους οι δανειστές μας. Κάτι θα’ χαν  ακούσει για την ανεμελιά μας  «των οικιών μας εμπιπραμένων», για τον δαιμόνιο έλληνα, αλλά και την…μαγκιά του. Δεν μας φόρτωσαν με επόπτες, αλλά ο έλεγχος δεν θα μας λείψει. Από μακριά και διακριτικά, μη ξεφύγουμε δαγκώνοντας το χαλινάρι.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ το χρήμα, αλλά σχεδιάζοντας τη μοιρασιά του, ας στρέψουμε τον φακό προς τα εσωτερικά μας. Στην κοινωνική γαλήνη που δεν συναρτάται μόνο με το χρήμα. Στις σχέσεις των πολιτών με την εξουσία και την εξουσία σε τρεμάμενα χέρια που δεν αστράφτουν από καθαριότητα. Είμαστε λαός απείθαρχων κι αυτό είναι καλό και κακό. Κουβαλώντας έναν μικρόν Οδυσσέα μέσα του ο κάθε ρωμιός ψάχνει, εφευρίσκει και ρισκάρει. Ακόμα και να’ χε τη ζεστασιά του στο τζάκι, θα κινούσε για το βουνό παλεύοντας με τα θεριά και μες τα χιόνια. 
ΝΑ πάμε κοντύτερα  καταγράφοντας συμπεριφορές, για  δείγμα, και τα συμπεράσματα είναι μελαγχολικά. Να πάμε στην ΕΛΑΣ ως σώμα με τις λευκές, γκρίζες και μαύρες σελίδες της. Στους «λειτουργούς» της φορτωμένους με αμαρτίες «προγόνων» και με δάφνες λιγοστές. Με τον πολίτη γεμάτο απορίες. Και, βέβαια, σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν «εξαίρεται» το έργο της αστυνομίας για συγκεκριμένη επιτυχία των ανθρώπων της, αλλά εδώ το κάνουμε και δεν είναι κακό. Μια «τονωτική ένεση» για τον αστυνομικό με αυταπάρνηση που καταφέρνει ό,τι δεν προσπάθησε ο διπλανός του και πάμε παρακάτω.
ΔΕΝ προλάβαμε να χαρούμε  για την επιτυχία της επισήμανσης  των κλεμμένων του μουσείου της  Α. Ολυμπίας και τη σύλληψη των  δραστών. Νιώσαμε περήφανοι για  τους ανώνυμους και επώνυμους  των διωκτικών μας αρχών, θαυμάσαμε τον τρόπο της προσέγγισης των κακοποιών, μετρήσαμε τους κινδύνους του εγχειρήματος.
ΑΠ’ την άλλη, πρόβαλαν οι βρικολακιασμένοι βασανιστές με το ρόπαλο για κρατουμένους και ανυπεράσπιστους  αλλοδαπούς. Και, βέβαια, δεν πιάστηκαν  «επί των έργω» οι…μερακλήδες, ωστόσο, οι μνήμες από Χατζηζήσηδες και...πλυσταριά στην Μπουμπουλίνας ενισχύσει τις υποψίες μας πως αυτός ο τόπος γεννάει και…άνανδρους.
ΚΙ ύστερα; Είδαμε την  τερατώδη μαγκιά του απειθάρχητου (νεο)έλληνα στο πρόσωπο του κ. Κασιδιάρη. Με στάση και συμπεριφορά απέναντι σε ταπεινωμένους αξιωματικούς της Αστυνομίας, ανεκτικούς σε βαθμό…κακουργήματος.
ΑΠ’ το ένα άκρο στο  άλλο το εκκρεμές και στη μέση ο  πολίτης σαστισμένος.