Μνήμη Γρ. Λαμπράκη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΑΗΣ  του ’63 και ο  Λαμπράκης «έπρεπε  να πεθάνει». Το πέτυχαν, με τον πιο βάρβαρο  τρόπο. Στη Θεσσαλονίκη  των Τριανδριτών  με τις πέτρες στο  καλάθι για την  αντισυγκέντρωση, με τους ΕΚΟΦίτες μαινόμενους και τους Πιτσώκους… ομπρελοφόρους να σουβλίζουν (στο ασθενοφόρο) τον αιμόφυρτο Τσαρουχά. Τον Λαμπράκη τον πέτυχαν. Τον δεύτερο τον αποτέλειωσε, αργότερα, η Χούντα.

ΟΛΑ κανονισμένα και  υπολογισμένα. Είχε κάνει καλή (προπαρασκευαστική) «δουλειά» ο μοίραρχος, καλύτερη οι «επιτελείς» που τη σχεδίασαν συντονισμένα με το παρακράτος και το σχέδιο προχωρούσε. Και οι αστυνομικοί στο πόστο τους, αδρανείς και ανενεργοί και το φολκσβάγκεν που θα τον μετέφερε(;) αιμόφυρτο στο νοσοκομείο.

  ΟΛΑ, σε… ιδεολογικό υπόβαθρο στρωμένο από Γιοσμάδες. Με τους δυο ροπαλοφόρους στο τρίκυκλο που έτρεχε στη Βενιζέλου έχοντας βγει απ’ τη Σπανδωνή. Οι τραμπούκοι λυσσομανούσαν.  Ο Εμμανουηλίδης άλλη προσταγή δεν περίμενε. Το ρόπαλο βρήκε τον στόχο, ο Λαμπράκης κατέρρευσε και ο Γκοτζαμάνης (πιωμένος, δασκαλεμένος και αποφασισμένος) συνέχιζε τη φρενήρη πορεία, μέχρι τον «αμύητο» τροχονόμο. Ωστόσο, δεν υπολόγισαν στον «Τίγρη» και η καρδιά των οργανωτών χτυπούσε δυνατά. Κι άρχισε η έγνοια της Αστυνομίας πώς να καλύψει τους δολοφόνους.

ΚΙ  ύστερα η… κοροϊδία των παραπομπών. Με το «άστρο» του  Σαρτζετάκη να ανατέλλει, τον Δελαπόρτα  να «κελαηδάει», αλλά με τους ενόρκους αμίλητους  και τρομαγμένους. Οι προφυλακίσεις  αξιωματικών, όσο  να μετριασθεί η αγανάκτηση των δημοκρατικών και των έντιμων πολιτών. Η χούντα έρχονταν και το δικαστήριο δεν τόλμησε. Οι «βαθμοφόροι» απαλλάχτηκαν, οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάστηκαν (μερικά χρόνια φυλακή) για να τους βγάλει η Χούντα μετ’ επαίνων και η θυσία του Γρ. Λαμπράκη «ξεχάστηκε».

ΕΙΝΑΙ Μάης και τα θυμηθήκαμε. Μια ματιά στο «Ζ» του Βασιλικού, και στην ταινία του Γαβρά φρεσκάρει τις μνήμες και προχωράμε. Στην έρημο με τα ισιωμένα και ιδεολογικά ανύπαρκτα. Με το μάτι του τηλεθεατή στους μηρούς «τραγουδιστριών» της Γιουροβίζιον, το αυτί τυμπανισμένο απ’ τους ρυθμούς και το θεματολόγιο των μεσημεριανούδων σε καθμερινή βάση. Χωρίς ψυχή, γούστο και συναίσθημα.

ΩΣΤΟΣΟ, ο Γρ. Λαμπράκης  γράφτηκε στην ιστορία  κι έγραψε τη δικιά  του. Μέρες Μαγιού και «Ο Λαμπράκης  ζει». Για τον κάθε έντιμο έλληνα, που  δεν «εκμεταλλεύεται» τη μνήμη του. Εκείνοι που τον ήθελαν νεκρό πέθαναν και «πέθαναν».