Σουφλί: «100 ή θάνατος»

Πασχάλης Χριστοδούλου και Ελισάβετ Βασιλακούδη

Οι αναμνήσεις ξαναγύρισαν στο «Κουκούλι» του Σουφλίου. Ένας φιλόξενος και ζεστός ξενώνας αγκάλιασε ιστορίες που γύριζαν το χρόνο πίσω και έφερναν δάκρυα στα μάτια των παρευρισκομένων.    Αφορμή στάθηκε το ιστορικό και μουσικό αφιέρωμα στις μεταξεργάτριες Σουφλίου, που εμπνεύστηκε η  κα Γκιοχτσέ Ελένη προϊσταμένη του τμήματος Δια Βίου Μάθησης Έβρου. Για τη ζωή και τους αγώνες τους  μίλησαν οι μεταξεργάτριες  Βασιλακούδη Ελισάβετ, Δέσποινα Μουρίκα, Μίλκου Πασχαλιά, Τσιαντούκα Βασιλική και Τσιαμίτα Χρυσούλα. Και ο Πασχάλης Χριστοδούλου, πρώην δήμαρχος Σουφλίου –εκπαιδευτικός έδωσε και το ιστορικό πλαίσιο της συνάντησης . Οι αδερφές Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή  ταξίδεψαν μουσικά  τους παρευρισκομένους (ανάμεσα στους τυχερούς και οι γονείς τους Θωμάς και Πηνελόπη Βουγιουκλή) στους γοητευτικούς κόσμους που ζωγραφίζουν με τις φωνές τους. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία του Συλλόγου η «Η Χρυσαλίδα» και του Ξενώνα «Κουκούλι».

«Τα γεγονότα του ΄36 αλλά και όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν, είναι μια μεγάλη προίκα για το Σουφλί εφτασφράγιστα κλειδωμένη σε μπαούλο. Κλειδωμένη από το χρόνο κυρίως όμως από αγκυλώσεις που κατατρύχουν ακόμα και σήμερα την κοινωνία μας, ιδιαίτερα την τοπική.» ανέφερε ο κος Χριστοδούλου και επιχειρώντας μια αναφορά στις συνθήκες των μεταξεργατριών τόνισε ότι ήταν μια υπερβολικά ανθυγιεινή δουλειά.

Πασχαλιά Μίλκου,Βασιλική Τσιαντούκα και Δέσποινα Μουρίκα μεταξεργάτριες στο Σουφλί.

Αυτή την «ανθυγιεινή δουλειά» σκιαγράφησαν  οι γυναίκες μεταξεργάτριες με την φωνή να σπάει και τα δάκρια να κυλούν στο πρόσωπο.  «Ο συνδυασμός υγρασίας, ζέστης και ατμού καθώς επίσης και της φτωχής διατροφής (ψωμοτύρι, και σκόρδο ή ελιές ήταν το συνηθισμένο γεύμα) ήταν πολύ επικίνδυνος για την υγεία.» Όπως τόνισαν  εκείνη την εποχή η έξαρση της φυματίωσης είχε επιφέρει το θάνατο σε πολλές εργάτριες. «Οι γυναίκες οι οποίες έβγαζαν το μετάξι από το κουκούλι είχαν τη πιο δύσκολη δουλειά καθώς το κουκούλι ήταν μέσα σε υπερβολικά καυτό νερό. Έπρεπε να βουτήξουν το χέρι τους βαθιά μέσα στο καυτό νερό για να πιάσουν το κουκούλι. Αφού το έβγαζαν από το νερό σιγά σιγά έβγαζαν από πάνω του το μετάξι το οποίο έπρεπε να το περάσουν από τη μηχανή.» θυμήθηκε η γηραιότερη  85χρονη πια Ελισάβετ Βασιλακούδη.

Το εργοστάσιο Τζίβρε με τις εργασίες αποκατάστασης σε εξέλιξη.

Τον Ιούλιο του 1936, τότε που άνοιγε  το Χαρέτσι για την αγορά των κουκουλιών, ξεκίνησε  η μεγάλη απεργία των σηροτρόφων και των μεταξεργατριών στην περιοχή του Σουφλίου. Το σύνθημα «100 ή θάνατος» (100 δραχμές η τιμή αγοράς ανά κιλό των κουκουλιών) για τους παραγωγούς. «Μεροκάματο αύξηση, νερό και καλύτερες συνθήκες» για τις μεταξεργάτριες.  Ήταν μέρες που άφησαν το σημάδι τους στην τοπική ιστορία, αλλά και στην ιστορία της Ελλάδας. Το κέρδος; Η τιμή του κουκουλιού ανεβαίνει από τις 45 στις 75 δραχμές. Νίκη. Το κόστος; Οι πρωτεργάτες το πλήρωσαν με φυλακίσεις και εξορίες.

87 χρόνια μετά, παρουσία των κατοίκων του Σουφλίου, αλλά και αρχών της Αυτοδιοίκησης (η αντιπεριφερειάρχης Έβρου, Γ. Νικολάου, περιφερειακός σύμβουλος Γ. Ούστογλου κ.α.) έγινε κουβέντα για το αγωνιστικό  δεκαήμερο των μεταξεργατριών και των παραγωγών που προσπάθησε να αλλάξει λίγο τον κόσμο.

http://daily-stories.gr/?p=2511