Οι ΟΝΝΕΔίτες και ο…γερόλυκος (Παναγιωτόπουλος)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΠΑΜΕ να καταθέσουμε τα κομματικά μας λάβαρα. ‘Όσο η Ελλάδα μάς χρειάζεται όλους. Δεν είναι τα χρόνια μεταΒαρκιζιανά για να καταθέσουν τα όπλα οι ηττημένοι-είναι χρόνια κρίσης και όλοι είμαστε ηττημένοι. Κι αν «ευλογήσαμε» τον Άδωνη κι είπαμε δυο καλές κουβέντες για την πρακτική σου, δεν συμμεριστήκαμε τον παραμένοντα κομματισμό του.

ΚΑΙ, βέβαια, δεν χάνει ευκαιρία να μας θυμίσει το κόμμα, την ιδεολογία και την παράταξή του. Λέγεται πως διόρισε ΟΝΝΕΔίτες στα νοσοκομεία και βόλεψε αποτυχημένους ομοϊδεάτες του. Περιμέναμε τη διάψευση που δεν ήρθε και προχωρήσαμε σε επόμενο «αστέρα»  της παράταξης.  

ΔΟΚΙΜΑΣΑΜΕ κι άλλη…πίκρα. Είδαμε ΟΝΝΕΔίτες, σύγχρονους, νέους, και νεάζοντες δίπλα στον κ. Παναγιωτόπουλο! Παράτησε το Υπουργείο του, έσπευσε καμαρωτός και ασφαλής (από…γιούχα), κι εμείς σκεφθήκαμε πως «Φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν» (επί το λαϊκότερον «ο λύκος σαν εγέρασε κλπ.»).

ΤΟΣΕΣ φορές αποπειραθήκαμε να τους «απαλλάξουμε» απ’ τα βάρη του παρελθόντος να γίνουν σαν τους άλλους, αλλά επιμένουν. Κομματικά και παραταξιακά. Σε μέρες που το χωνευτήρι της κρίσης τα’ κανε λιώμα. Κόμματα και «ιδεολόγους». Δεν λειτουργούμε κομματικά, σε περίοδο που μας εκλιπαρεί η Ελλάδα να τη σώσουμε.

ΜΑΖΕΨΕ τα «δικά τους παιδιά»-φυντάνια της ΟΝΝΕΔ-που φόραγαν τα μπλουζάκια τους περιμένοντας τους…Άγγλους. Να διαβάσουν την έκκληση, να συγκινηθούν και να μας επιστρέψουν τα μάρμαρα. Κι ήταν τα μάρμαρα το άλλοθί τους για το χάπενινγκ με τον «γερόλυκο» ανάμεσα στα…μπουμπούκια της παράταξης. Και τι να ’καναν οι περαστικοί με τον αδιόρθωτα κομματισμένο υπουργό; Απλά, θυμήθηκαν το «γιούχα» (συγκρατημένο και πολιτισμένο) σε βάρος του στο Μέγαρο, που τον σύγχισε, αλλά δεν τον συνέτισε.

ΚΑΙ, πριν σηκώσουμε το βλέμμα απ’ τη μικρή, δειλή και σύντομη κομματική τους φιέστα, να τος-να τος ο…Δήμαρχος. Μελλοντικός και με τα όλα του ο Άρης. Χωρίς τα σκυλιά του και τα «περικάρπια» που μας φέσωσε ως πρ. υπουργός πολιτισμού, ωστόσο, με…κέφι να δημαρχεύσει την Αθήνα.

ΘΥΜΗΘΗΚΕ η δεξιά τον εαυτό της, ξεδίπλωσαν τα «παιδιά» της την πρακτική της καταμεσής του δρόμου και δεν το πρόσεξαν πως ο περαστικός απέστρεψε το βλέμμα.