Ποιος θα είναι το επόμενο πειραματόζωο;

Γράφει η Νατάσα Μανίτσα

Κάποια στιγμή απλά σταματάς να ανησυχείς.

Γιατί όλα έχουν προδιαγεγραμμένη πορεία. Τα λεφτά που νομίζεις ότι έχεις είναι ένας αριθμός σε κάποιο βιβλιάριο, οι καταθέσεις σου – αν έχεις – μια ψευδαίσθηση και το αίσθημα ασφάλειας, όνειρο ανοιξιάτικης νυχτός.

Κάποια στιγμή το παίρνεις απόφαση ότι δεν αποφασίζεις εσύ.

Όλα πάντα ήταν παιχνίδια εντυπώσεων. Τα μεγάλα ΟΧΙ που λέγονται για τα μάτια του κόσμου χωρίς να έχει λάβει κανείς υπόψη του τις συνέπειες. Για να γεμίσει η Σούλα της διπλανής πόρτας από το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας και να τρέξει το δάκρυ δραματικά λαμπερό στο μάγουλο του Μάκη, του Τάκη και των λοιπών έρμαιων του μιντιακού λαϊκισμού.

Να σας το πω κι αλλιώς; Ποιος έχασε στας Ευρώπας τον ύπνο του για την Κύπρο;

Αυτή την κουκίδα στην άκρη της Μεσογείου…

Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι όλα γίνονται και σερβίρονται ως προθάλαμος. Το πρώτο βήμα πριν το μεγάλο πείραμα. Οι πρώτες αντιδράσεις πριν τον απόλυτο οικονομικό βιασμό. Πως θα αντιδράσει το θύμα; Ποιον θα βρει σύμμαχο;

Η Κύπρος μετά την Ελλάδα αποτελεί το επόμενο στάδιο του πειράματος.
Πρώτα ήταν η αβάσταχτη φορολογία, τα χαράτσια, η κατάλυση όλων των εργασιακών σχέσεων. Τώρα πια περάσαμε στο παιχνίδι των τραπεζών.

Ξυπνάς μια μέρα και οι τραπεζίτες έχουν βάλει χέρι στους προσωπικούς «ασφαλείς» λογαριασμούς σου.

Ποιος λαοπλάνος πλέον μπορεί να μιλήσει για ανάπτυξη και εξωστρέφεια, όταν η προοπτική επένδυσης σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία ή η Πορτογαλία κρίνεται ιδιαίτερα επισφαλής;

Ποιος θα εμπιστευθεί κατ’ επέκταση τράπεζες του Νότου για επενδύσεις και για δάνεια όταν έχεις δανειζόμενους να πληρώνουν δόσεις για κεφάλαιο που έχει κουρευτεί ουσιαστικά;

Οι προσπάθειες εξυγίανσης μοιάζουν πλέον με ισχυρή δόση χημειοθεραπείας παλαιού τύπου. Σου φτιάχνουν ένα και χαλάνε πέντε στην καλύτερη των περιπτώσεων. Κυρίως, γιατί οι όροι στο παιχνίδι πλέον αλλάζουν και η εμπιστοσύνη που χτιζόταν χρόνια απέναντι σε ένα ισχυρό Ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα, καταρρέει με μία πρόταση τορπίλη εκ μέρους του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο CEO της Saxo Bank, Lars Christensen κατάφερε να περιγράψει τη δυσχερή προοπτική με πολύ γλαφυρό τρόπο τονίζοντας:

«Αυτό αποτελεί παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων ιδιοκτησίας που υπαγορεύεται σε μια μικρή χώρα από ξένες δυνάμεις και θα έπρεπε να προκαλέσει σε κάθε καταθέτη τράπεζας στην Ευρώπη, ρίγος. Παρά το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι κατά τη συνέντευξη Τύπου προσπάθησαν να παρουσιάσουν την συγκεκριμένη πρόταση ως ένα μεμονωμένο γεγονός, δεν έδειξαν και πολύ πρόθυμοι να αποκλείσουν την πιθανότητα για παρόμοια μέτρα αλλού.

Όχι ότι θα είχε και μεγάλη σημασία φυσικά, καθώς η εμπιστοσύνη έχει χαθεί έτσι κι αλλιώς. Είναι πλέον δύσκολο να ελπίζουμε ότι σε μελλοντικά ανάλογα μέτρα, η Τρόικα και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι σε θέση να εγγυηθούν ασφάλεια και να επιβάλλουν περιορισμούς. Η κρίση έχει αρχίσει πραγματικά να δαγκώνει. Αν μπορούν να το κάνουν αυτό μια φορά, άνετα μπορούν να το επαναλάβουν. Αν μπορούν να κατάσχουν το 10% των χρημάτων ενός καταθέτη, άνετα μπορούν στη συνέχεια να προχωρήσουν σε κατάσχεση του 25, 50 ή ακόμη και του 100%.

Τώρα πιστεύω ότι θα δούμε τα χειρότερα καθώς αυξάνεται ο πανικός, με τους πολιτικούς να προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατήσουν ζωντανό το ευρώ. Είναι ασφαλές να διατηρήσει κανείς πλέον χρήματα σε μια Ιταλική, Ισπανική ή Ελληνική τράπεζα; Η απάντηση είναι: δεν ξέρω. Είναι συνετό να πάρεις τέτοιο ρίσκο; Εσύ αποφασίζεις. Φοβάμαι ότι αυτό θα οδηγήσει σε μαζικές εκροές κεφαλαίων από τις αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης και ειδικά αυτή την κρίσιμη στιγμή είναι το τελευταίο που χρειάζονται.»

Το αστείο είναι ότι η Κύπρος αποτελεί το πρώτο πείραμα ενώ δεν είναι ακόμα στην χειρότερη θέση σε σχέση με άλλες χώρες.

Το ποσοστό ανεργίας εκεί είναι περίπου 12%, ενώ σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, είναι υπερδιπλάσιο.

Η Κύπρος έχει ένα χρέος που δεν ξεπερνά το 87% του ΑΕΠ, ενώ των ΗΠΑ, για παράδειγμα, ξεπερνάει το 100%.

Βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της πιο κρίσιμης ώρας από τότε που άρχισαν τα πρώτα δείγματα της οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη. Οι κινήσεις και οι προτάσεις από όλες τις πλευρές μοιάζουν σπασμωδικές και το χειρότερο είναι, ότι εκεί πάνω στα πολιτικά παιχνίδια κρίνονται τύχες λαών, καθημερινών ανθρώπων που παρακολουθούν άνευρα τον κόσμο τους να γκρεμίζεται.

Η οικονομική κατάρρευση του πλανήτη μπορεί να έχει ξεκινήσει ήδη. Σπίτι της φαίνεται να είναι η Ευρώπη και λάδι στη φωτιά, η συγκεκριμένη απόφαση αποσταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος.

Το μόνο σίγουρο μήνυμα που μπορούμε να εισπράξουμε από τις συγκυρίες, είναι πως όταν οι δείκτες είναι κάτω, όταν τα καράβια πέφτουν έξω, τα μεγάλα μυαλά θα κυνηγήσουν τα δικά μου, τα δικά σου, τα δικά του λεφτά.

Τίποτα ουσιαστικά δε σου ανήκει, με εξαίρεση ίσως τη σκέψη… αλλά τελευταία έχουν αρχίσει να τη νοθεύουν και αυτή.

maga.gr