Το αίνιγμα Κώστας Λαλιώτης...

Παρά τις περί επιστροφής του στην πολιτική προσδοκίες, που δημιούργησαν δημόσιες εμφανίσεις του, αυτός επιμένει να απέχει και αισθάνεται δικαιωμένος για παλιές εκτιμήσεις του που σχεδόν περιγράφουν το ΠΑΣΟΚ σήμερα.

Οι δύο πρόσφατες δημόσιες εμφανίσεις του Κώστα Λαλιώτη, η πρώτη στην Ημερίδα για την Υγεία και το Κοινωνικό Κράτος και η δεύτερη στη συνδιάσκεψη της Ελιάς, προκάλεσαν πλήθος σχολίων. Από το κλασικό «τι κρύβει η παρουσία του εδώ» μέχρι το… αναγεννησιακού τύπου ερώτημα «και αν αποφάσισε να ενεργοποιηθεί πάλι;»
Ο ίδιος όμως παραμένει πιστός στην αρχή που με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια τηρεί: «Δώδεκα χρόνια έχω παραιτηθεί από αξιώματα, από ισχυρούς ρόλους, όμως ποτέ δεν θα κρύψω την πολιτική μου αναφορά και τη διαχρονική μου σχέση με το ΠΑΣΟΚ».
Ο ακριβοθώρητος σε δηλώσεις, δημόσιες παρεμβάσεις τα τελευταία χρόνια, έως σημείου παρεξήγησης, Κ. Λαλιώτης ακολουθεί μια βασική αρχή της πολιτικής, χαρακτηριστική αυτών που αποκαλούνται «πολιτικά όντα»: «Παρακολουθώ, διαμορφώνω άποψη και την καταγράφω χωρίς φόβο αλλά με πάθος».
Ζητούνται… προφήτες
Σε μια εποχή που η Ελλάδα μαστίζεται από αυτοανακηρυγμένους μεσσίες, επίδοξους σωτήρες και θαυματοποιούς παντός καιρού, ουδείς αναλογίζεται ότι αυτό που λείπει από την πολιτική σκηνή είναι οι πολιτικοί που έχουν την ικανότητα να προβλέπουν και να καταθέτουν, με όποιο ρίσκο, την πολιτική τους πρόβλεψη.
Πριν από μία επταετία ο Κ. Λαλιώτης εξέδωσε το βιβλίο «Η Πυξίδα. Το Διαχρονικό ΠΑΣΟΚ, προκλήσεις, υπερβάσεις, προοπτικές» (εκδόσεις Α.Α.Λιβάνης). Ο «αναχωρητής των Δολιανών», όπως τότε τον αποκαλούσαν, δεν είχε διστάσει να γράψει για το ΠΑΣΟΚ που έβγαινε από εκλογική ήττα: «Θα κινδυνεύσει ίσως να φορτωθεί μια σοβαρή εθνική, οικονομική και κοινωνική κρίση, μπορεί κάτω από δυσμενείς όρους να μετατραπεί σε ρεύμα υπό λεηλασία, συρρίκνωση και διάσπαση».
Η πραγματικότητα δεν διέψευσε τον συγγραφέα, μάλλον φαίνεται να τον δικαιώνει με τους χειρότερους δυνατούς όρους, αφού σημείωνε: «Πρέπει να δώσουμε έμφαση στο Είναι της Πολιτικής μας, να αναλύσουμε τα αίτια γιατί τα πάντα είχαν αφεθεί στον αυτόματο πιλότο της εξουσίας, προσκολλημένοι και καθηλωμένοι ανόητα και ανεξήγητα πολλές φορές στο σύνδρομο του κυβερνητισμού και του καθεστωτισμού».
Η πολιτική είναι βέβαιο ότι κάνει κύκλους, καθιστώντας σχεδόν πάντα το χθες ισχυρό τροφοδότη τού σήμερα και του αύριο. Και η συζήτηση για το Κέντρο, όπως αυτή επανέρχεται, είχε απαντηθεί: «Το κοινωνικό κέντρο δεν πρέπει να ταυτιστεί είτε από σύγχυση είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα με το παραδοσιακό φιλελεύθερο πολιτικό κέντρο και τις κομματικές του εκφράσεις». Μάλλον κάποιοι πρέπει να συστήσουν το προαναφερθέν βιβλίο στους σημερινούς «αναμορφωτές» του…
Οι οποίοι αγνοούν ότι «στις σύγχρονες κοινωνίες, με τη διεύρυνση των ανισοτήτων, συσσωρεύεται μια εκρηκτική κοινωνική ύλη που κάποια στιγμή φέρνει έντονους κραδασμούς και συχνούς σεισμούς, που απειλούν τη συνοχή, την ευδαιμονία και την ασφάλεια του κοινωνικοπολιτικού συστήματος».
Και αναλύοντας το «βαρομετρικό χαμηλό του φόβου και της ανασφάλειας που επικρατεί» ο Κ. Λαλιώτης επισήμανε: «Το πολιτικό εκκρεμές του κοινωνικού κέντρου και του μεσαίου χώρου πηγαίνει προς μία οριοθετημένη προοδευτική κεντροαριστερά και την Αλλη Αριστερά».

Η πολυδιάσπαση των κομμάτων, που μετατρέπονται «σε πολυ-τασικά για να καταλήξουν σε κόμματα Βαβέλ, σε κόμματα super-market, έτσι που το ένα καταλήγει να είναι η σκιά του Αλλου, το ένα κόμμα να υπάρχει ως ψευδώνυμη έκφραση του Αλλου», μεταφερόμενη στο σήμερα αποδεικνύει ότι το φαινόμενο του πολιτικού εκφυλισμού έχει αποκτήσει νέα διάσταση.
Και είναι προφανές ότι οι σημερινοί θιασώτες της Ελιάς δεν έχουν κατά νου «την πολύχρωμη, πολυφωνική και πολυκομματική ριζοσπαστική Αριστερά», αλλά πρωτίστως να διατηρήσουν τα σύνορα και μικρομάγαζα ή τα «μεγάλα, γωνιακά μαγαζιά».
Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ, ή έστω σε ό,τι έχει απομείνει από το άλλοτε κραταιό κίνημα, θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι η παρατεταμένη κρίση και κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της απαξίωσης «θα προκαλέσει τεκτονικό σεισμό, που θα παρασύρει τα πάντα και η κρίση θα αγκαλιάσει θανάσιμα και τη Ν.Δ.».
Ο πολιτικός που είχε κατηγορηθεί ότι είχε φέρει τη διαφήμιση στην πολιτική ή είχε οδηγήσει την πολιτική στη διαφήμιση, ο άλλοτε μετρ των δημοσκοπήσεων και των πολιτικών σποτ είχε γράψει: «…μπορούν να εμφανιστούν εμβόλιμα, υπάκουα, μετα-μορφισμένα κόμματα ως μικρές και μεσαίες Π(ολιτικές) Α.Ε., αυτά τα νεοπαγή, τηλεγενή και ίσως θνησιγενή κόμματα, με τα πλασαρισμένα λαμπερά ονόματα… με τους τηλεγενείς διάττοντες αστέρες της πολιτικής, θα αποτελούν θεσμική έκφραση μιας υπάρχουσας και πανταχού παρούσας αιμομικτικής σχέσης ανάμεσα στα οικονομικά συμφέροντα, τα ΜΜΕ και την πολιτική». Πολύ πριν εμφανιστούν Ποτάμια, ρυάκια, χείμαρροι κ.λπ…
Πασοκικές αμαρτίες
Αν κάποιος σήμερα ρωτούσε τον Κ. Λαλιώτη για τα αμαρτήματα του ΠΑΣΟΚ, ίσως να του υπενθύμιζε ότι αυτό οφείλει «να οριοθετηθεί ριζικά με τη Μιντιοκρατία, που παραπέμπει σε αιμομικτικές σχέσεις, να αρνηθεί τη λομπι-κρατία, να αρνηθεί τη ΜΚΟ-κρατία που παραπέμπουν σε μια Δημοκρατία με επιχορηγούμενους θιάσους Σκιών».
Στη μάχη των Δολιανών, ο Νικηταράς πήρε το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος», εποχή ηρωική. Σήμερα, όμως, «κανείς δεν μπορεί να είναι ή να παριστάνει τον εθνικά υπερήφανο και τον κοινωνικά ευαίσθητο με δανεικά, με χρέη και εποχιακή ζητιανιά».
Το άλλοτε «θείο βρέφος» ωρίμασε στη διάρκεια μιας ιστορικής διαδρομής. Το ερώτημα είναι γιατί το όποιο πλέον εναπομείναν ΠΑΣΟΚ(!) επιστρέφει στο «μπουσούλημα» μιας τερατογένεσης;

efsyn.gr