(Η συνέντευξη έγινε πριν τους Πανευρωπαϊκούς του Άμστερνταμ)
ΚΠ. Καλησπέρα Κατερίνα, καλώς ήρθες στην Ελλάδα, από την Αμερική.
ΚΣ. Ευχαριστώ, προσπαθώ να προσαρμοστώ από το ταξίδι.
ΚΠ. Κατερίνα, πες μας πως βρέθηκες στην Αμερική από μικρή.
ΚΣ. Τα Πανεπιστήμια της Αμερικής, δίνουν υποτροφίες σε Ευρωπαίους. Ψαρεύουν αθλητές. Αρκετοί Έλληνες έχουν πάρει τέτοιες. Τέτοια υποτροφία είχα και εγώ και αμέσως μετά συνέχισα σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα, στο οποίο ουσιαστικά δουλεύεις. Είναι υποτροφία δουλειάς.
ΚΠ. Περιέγραψε μας αυτά τα βήματα, από Λύκειο στην απόφαση για την Αμερική.
ΚΣ. Στην αρχή έρχονται κάποιες επιστολές από Πανεπιστήμια, μέσω ΣΕΓΑΣ, για να σκεφτούν τα παιδιά ποια μπορούν να πάνε στην Αμερική. Από κει και πέρα υπάρχει ένας μακρύς δρόμος για να καταφέρεις να πας. Όπως και όλα τα παιδιά στην Ελλάδα έκανα από μικρή αγγλικά, αλλά στο τέλος έκανα εντατικά εξειδικευμένα μαθήματα, για τις ειδικές εξετάσεις γλώσσας που δίνεις . Με ειδικό λοιπόν καθηγητή αγγλικών, δούλεψα δύο χρόνια γι αυτές τις εξετάσεις.
Τις εξετάσεις τις δίνεις ένα χρόνο πριν πας στην Αμερική. Έκανα αιτήσεις επίσης ένα χρόνο πριν πάω, σε διάφορα πανεπιστήμια και στο τέλος κατέληξα να επιλέξω αυτό του Στάνφορντ. Την επιλογή αυτή την έκανα γιατί είναι ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια ακαδημαϊκά και λόγω του καιρού, μιας και είναι στην Καλιφόρνια, αλλά και λόγω συγκεκριμένου προπονητή. Νομίζω ότι ήταν όντως η καλύτερη επιλογή.
Από κει και πέρα όταν βρεθείς στην Αμερική και μάλιστα με αθλητική υποτροφία, σίγουρα σε προσέχουνε πολύ. Όλα τα πανεπιστήμια έχουν πολύ καλές εγκαταστάσεις, σε βοηθάνε όχι μόνο αθλητικά αλλά και ακαδημαϊκά, όσο μπορούνε. Οι καθηγητές καταλαβαίνουν όταν λείπουμε σε αγώνες ή για προπονήσεις.
Όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο, επέλεξα να συνεχίσω για μεταπτυχιακές σπουδές σε άλλο πανεπιστήμιο. Η επιλογή αυτή δεν είχε να κάνει με τον αθλητισμό καθόλου.
ΚΠ. Τι ακριβώς κάνεις τώρα;
ΚΣ. Αρχικά μπήκα σε ένα διδακτορικό πρόγραμμα αρχικά, το οποίο ήταν 5 χρόνια. Ολοκλήρωσα τα 2 πρώτα χρόνια, που θεωρείται το κομμάτι του μεταπτυχιακού και αποφασίσαμε με τον άνδρα μου, να μετακομίσουμε σε άλλη πόλη για να βρούμε κλειστό στάδιο, για να έχουμε σταθερές συνθήκες προπόνησης. Αυτή τη στιγμή λοιπόν κάνω ένα διάλειμμα των σπουδών του διδακτορικού μου. Θα επιστρέψω σε 1-2 χρόνια, για να συνεχίσω το διδακτορικό μου, δεν το έχουμε ακόμα αποφασίσει ακριβώς το πότε. Για να τελειώσω με τα πτυχία για πάντα.
ΚΠ. Με ποια ειδικότητα;
ΚΣ. Ασχολούμαι με κάτι που στην Ελλάδα μεταφράζεται, γνωστική ψυχολογία. Στο διδακτορικό πρόγραμμα είμαστε πολλά παιδιά που το καθένα έχει διαφορετικό ερευνητικό θέμα. Το δικό μου θέμα έχει σχέση με την μνήμη. Πως μαθαίνουμε καλύτερα. Κάνουμε πολλές μαγνητικές εγκεφάλου, γι αυτήν την έρευνα.
ΚΠ. Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες καλύτερα. Με τις εμπειρίες που έχεις μέχρι τώρα, ποιες πιστεύεις είναι οι διαφορές μεταξύ των δύο συμπλεγμάτων παιδείας και αθλητισμού, στην Ελλάδα και στην Αμερική;
ΚΣ. Υπάρχουν καλά και κακά και στις δύο χώρες. Στην Αμερική μέχρι το τέλος του λυκείου οι μαθητές κάνουν και μήκος και 100 και 1500, παράλληλα. Είναι υπερβολικό. Εγώ ξεκίνησα επί κοντώ από τα δέκα μου. Είναι ένα μεγάλο λάθος που κάνουν οι Αμερικάνοι, που δεν εξειδικεύονται νωρίτερα. Γενικά αυτοί που είναι καλύτεροι αθλητές, έχουν συνήθως εξειδικευτεί από μικροί. Από την άλλη φυσικά μου αρέσει κιόλας αυτό το σύστημα, που έχει και τα καλά του, όχι όμως όπως το παρατραβάνε αυτοί, να δοκιμάζεις δηλαδή σε πολλά αγωνίσματα, μέχρι να βρεις αυτό που σου πάει. Γιατί υπάρχει και η πιθανότητα, κάποιο παιδί που έχει επιλέξει πχ το μήκος από μικρό, να έχει κωλύσει στο αγώνισμα και να μην δοκιμάζει άλλο, πχ.1500. Να μην το έχει ποτέ ότι μπορούσε να κάνει άλλο αγώνισμα.
ΚΠ. Πολυπλευρικότητα δηλαδή. Για να ολοκληρώσουμε όμως την προηγούμενη κουβέντα, για τις σπουδές. Στην Αμερική όλα στρέφονται γύρω από το Κολλέγιο;
ΚΣ. Στην Αμερική συνήθως οι επιλογές γίνονται, στο με ποιον προπονητή θέλεις να δουλέψεις. Δυστυχώς μερικές φορές για κάποια παιδιά, ο καλός προπονητής μπορεί να μην βρίσκεται στο κολέγιο που πας. Άρα η πρώτη επιλογή είναι που θα δώσεις την βαρύτητα, στην ακαδημαϊκή πορεία ή στην επιλογή προπονητή. Φυσικά το πανεπιστήμιο θα στηρίξει τις προσπάθειες σου.
ΚΠ. Άρα ο αθλητισμός στην Αμερική είναι μόνο πανεπιστημιακός; Υπάρχει και άλλος αθλητισμός εκτός;
ΚΣ. Φυσικά και υπάρχει. Υπάρχει μεγάλος διαχωρισμός του πανεπιστημιακού και του επαγγελματικού αθλητισμού. Φυσικά επαγγελματικό αθλητισμό κάνουν και οι αθλητές που τελειώνουν το πανεπιστήμιο. Στα 18 όμως μετά το λύκειο, είναι σπάνια η επιλογή του επαγγελματικού αθλητισμού, γιατί πρέπει να υπάρξει κάποια χορηγία, που στην ηλικία αυτή είναι δύσκολη, ειδικά στην Αμερική, που υπάρχει πολύ υψηλό επίπεδο αθλητισμού.
ΚΠ. Το μέλλον σου πως το βλέπεις; Στην Αμερική ή στην Ελλάδα;
ΚΣ. Έχω πει και άλλες φορές ότι θα ήθελα να μεγαλώσω τα παιδιά μου στην Ελλάδα. Και ό άνδρας μου που είναι Αμερικάνος θέλει και αυτός να ζήσει στην Ελλάδα. Είναι φυσικά δύσκολο να γίνει αυτό σήμερα, μιας και δεν έχω ολοκληρώσει την καριέρα μου. Αργότερα λοιπόν.
ΚΠ. Το αντιλαμβανόμαστε. Ας γυρίσουμε στο κοριτσάκι των 10 χρονών που ξεκινά το επί κοντώ. Από το επί κοντώ αρχίζεις τον αθλητισμό;
ΚΣ. Οι γονείς νεαροί έκαναν και αυτοί στίβο, οπότε πριν τα 10 μου με πήγαιναν να συμμετέχω σε αγώνες στίβου μικρών παιδιών, μίνι και ασχολούμουν με όλα τα αγωνίσματα, πολυπλευρικά. Άλματα, τρέξιμο κλπ. Με την αντοχή δεν τα πήγαινα και πολύ καλά. Από τα 10 μου, μετά τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ, το 2000, ξεκινώ μόνο επί κοντώ. Φυσικά με το επί κοντώ κάνεις και πολλά άλλα. Σπριντ, μήκος κλπ.
ΚΠ. Για την συνέχεια ξέρουμε αρκετά. Στην πορεία ασχολείται και η μικρότερη αδερφή σου με το επί κοντώ. Έντονος συναγωνισμός, με την καλή πάντα έννοια, με την Νικόλ Κυριακοπούλου, ανεβαίνει το επίπεδο και φτάνουμε σε επιδόσεις παγκοσμίου επιπέδου. Πέρα από τα μετάλλια, φαίνεται να κρατάει η Ελλάδα την τύχη του επί κοντώ; Και δεν είναι παράδοξο σε μια Ελλάδα με τέτοια κρίση;
ΚΣ. Θεωρώ ότι η κρίση φέρνει κακά αλλά και καλά. Κατά την γνώμη μου η κρίση μπορεί να έστρεψε κάποιους ανθρώπους προς τον αθλητισμό. Για πολλούς λόγους θεωρώ ότι αναπτύχθηκε το επί κοντώ στην Ελλάδα. Καταρχάς έχουμε πολύ καλούς προπονητές στο αγώνισμα. Μαζί με την Νικόλ, την αδερφή μου και την Λεδάκη, η μία έσπρωξε την άλλη και σιγά σιγά φτάσαμε και στις υψηλές επιδόσεις, οι οποίες φυσικά υπάρχουν και στους άνδρες, με τον Κώστα Φιλιππίδη. Οι υψηλές επιδόσεις και οι επιτυχίες, έφεραν πολλά παιδιά στο επί κοντώ και αυτό θα κρατήσει το αγώνισμα ψηλά για χρόνια, έτσι ώστε να δημιουργήσουμε μια παράδοση. Θα έλεγα ότι αυτό υπάρχει γενικά στα άλμα στην Ελλάδα.
ΚΠ. Κατερίνα σε άλλη Ολυμπιάδα έχεις πάει;
ΚΣ. Στο Λονδίνο. Εκεί δεν κατάφερα να μπω στον τελικό. Μόλις είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο. Είχα γενικά μια κακή χρονιά, έπιασα το όριο χωρίς να το περιμένω, πήγα στο Λονδίνο και εκεί έκανα μια αξιοπρεπή πιστεύω εμφάνιση. Ήταν μια καλή εμπειρία.
ΚΠ. Τους Ολυμπιακούς του Ρίο, πως τους ονειρεύεσαι να εξελιχθούν για σένα;
ΚΣ. Βήμα, βήμα, δεν μπορώ να δω τόσο μακριά. Να πάει καλά η προπόνηση, η υγεία και βλέπουμε. Εξάλλου έχουμε πρώτα τους πανευρωπαϊκούς στο Άμστερνταμ. Εάν έχουν πάει καλά όλα μέχρι τότε θα πάνε καλά και τα πράγματα στο Ρίο.
ΚΠ. Να κλείσουμε την κουβέντα, όπως την ξεκινήσαμε. Με Αμερική. Τι θα μπορούσε να πάρει η χώρα μας, από το σύστημα που λειτουργεί στην Αμερική. Ποια καλά θα μπορούσαμε να πάρουμε; Να εμπλακεί η παιδεία στον αθλητισμό;
ΚΣ. Είναι πολύ διαφορετικά τα συστήματα στις δύο χώρες. Δεν μπορεί να πάρει κάτι η Ελλάδα, διότι στην Αμερική ο αθλητισμός είναι κυρίως σχολικός. Σε όσα μέρη της Αμερικής και εάν έχω πάει τα Λύκεια, έχουν στάδια και γήπεδα για όλα τα σπορ. Πολύ λίγα σχολεία πχ δεν έχουν στάδια στίβου. Είναι διαφορετικά τα πράγματα, γι αυτό δεν γίνεται να υιοθετήσουμε ένα τέτοιο σύστημα, μιας και είναι πολύ διαφορετικό το σύστημα παιδείας στην Ελλάδα.
ΚΠ. Σε ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα. Σε ευχαριστούμε για αυτά που κάνεις για τον Ελληνικό αθλητισμό και για την χώρα μας. Καλή επιτυχία στο Ρίο.
ΚΣ. Σας ευχαριστώ πολύ.
.jpg)
