Γοργοπόταμος, Άρης και…ΚΚΕ

 Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΤΟΧΗ  κι έπρεπε  να πάρει  γεύση από Αντίσταση  ο φασισμός. Να νιώσουν  δίπλα τους οι Γερμανοί την ανάσα των  συμμάχων. Να δουν και  να κατανοήσουν πως  ο πόλεμος δεν  είναι μόνο σιδερόφραχτες  μεραρχίες. Είναι και ψυχή και μυαλό. Συμμαχική αντίληψη με τους έλληνες «προμαχούντες» (πριν τους προδώσουν και τους εγκαταλείψουν).

ΧΕΙΜΩΝΑΣ (24 προς 25 Νοέμβρη του 1942) και το γεφύρι μέτραγε  ώρες. Πάνω του γραμμές  του τραίνου και  κάτω του ΕΛΑΣίες, ΕΔΕΣίτες και Άγγλοι σαμποτέρ. Με το δυσκολότερο μέρος του εγχειρήματος

στους άνδρες του Άρη. Δυναμίτης στα σωθικά του γεφυριού και πάθος για σαμποτάζ. Για να κόψουν το «δρόμο» στα τραίνα του ανεφοδιασμού του Ρόμελ, στην Αφρική. Να κάνουν πράξη το μήνυμα του Γλέζου και του Σιάντα. Για λιγότερη αλαζονεία των Γερμανών και τραυματισμένη την «αχτύπητη» πολεμική μηχανή τους. Και ήταν ο Γοργοπόταμος η αρχή.

Η ανατίναξη! Οι φωνές. Η νίκη. Το σφιχταγκάλιασμα  των παλικαριών. Κι ύστερα; Χρόνια αργότερα, θα πει ο Μάγιερς  πως ο Άρης τους ζήτησε αρβύλες και οπλισμό. Του τα υποσχέθηκαν και ποτέ δεν του τα’ δωσαν για τους μαυροσκούφηδές του, που συνέχισαν με σκισμένες αρβύλες. Ο Ζέρβας πήρε ό,τι τους ζήτησε. Μια κάσα ουίσκι! Το BBC μετέδωσε την είδηση, την άλλη μέρα, σχολίασε και επαίνεσε. Όλους, πλην του Άρη και των ΕΛΑΣιτών. Κι αυτός…κατάλαβε.

  Ο Βελουχιώτης  και αρχικαπετάνιος  του ΕΛΑΣ, που τον  κράτησαν μακριά  από κέντρα και  παράκεντρα εξουσίας, για να καθορίζουν  αυτά τη φύση  και την έκταση του αντιστασιακού-αντιφασιστικού αγώνα. Ο «δηλωσίας», «μιζέριας» και…προδότης, που έπρεπε να «φύγει νωρίς» (Ιούν.’45), μη δει να επαληθεύεται ο προφητικός του λόγος για τον ρόλο των Άγγλων και τη συνέχεια (Εμφύλιος…), μετά την απελευθέρωση.

ΠΗΡΕ τους άντρες και τα κουρέλια του. Οι πολλοί κατάλαβαν. Οι λίγοι τον ξέγραψαν. Το ΚΚΕ άργησε να καταλάβει. Έπρεπε να πάμε στα «Δεκεμβριανά» και στη Βάρκιζα, στον Εμφύλιο και τη Μακρόνησο,  για να «το νιώσει βάρος που θυσίασε τον Άρη» (Ζαχαριάδης).

ΑΓΓΛΟΙ  κι αριστεροί τον παρέδωσαν στα αποσπάσματα, κυνηγημένο και διψασμένο. Με κάποιους πιστούς δίπλα του και με πολλή πίκρα στην ψυχή.

ΕΤΣΙ  συμπεριφέρθηκε το ΚΚΕ  στον πρωταγωνιστή που  ανατίναξε το γεφύρι, εκείνο το παγωμένο βράδυ της 25^ης Νοέμβρη του 1942, πριν τον «αποκαταστήσει»…πρόσφατα(!).