«Προσμένοντας, ίσως, κάποιο θάμα!»

 Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ
«ΤΟ να μη διορθώνεις  τα λάθη σου είναι μεγάλο  λάθος» (Κομφούκιος).
Με μια διαβάθμισή τους, που ξεκινάει απ’ την παράλειψη και την  κακή επιλογή, για να φτάσει στο έγκλημα. Οικονομικό είτε ποινικό. Κατά της πατρίδας χωρίς «εθνικοφροσύνες», κατά του κοινωνικού συνόλου, που δεν αντιδρά συνολικά είτε προσωπικά. Δεν θεωρεί προσωπική του υπόθεση που ο διπλανός του κάποιος κλέβει την εφορία δηλώνοντας για έσοδα πενταροδεκάρες, δεν του καίγεται καρφί για τα άδεια ταμεία και τους ανύπαρκτους δρόμους (που τους φτιάξαν’ οι άλλοι), σχολεία και νοσοκομεία. Κι αν κάποιος δίπλα του κομπορρημονεί για τη φοροκλοπή, του δίνει τα εύσημα της «εξυπνάδας» του.
ΜΕΧΡΙ που ξέσπασε ο κεραυνός, μας τρόμαξε η βροντή(!) κι ήρθε βροχή και χαλασμός. Κοιταχτήκαμε για τον εχθρό που μας σημαδεύει κι αρχίσαμε τον καυγά…μεταξύ μας. «Δεν πληρώνω κι ούτε πειθαρχώ και μόνο αν βάλεις έναν χωροφύλακά δίπλα μου, θα το…σκεφθώ. Μέχρι να σημάνει λήξη (συναγερμού)». Κι αν ο «χωροφύλακας» ξαρματωθεί ανάβοντας τσιγάρο, ξανά…ρωμιός κι ας μην τον πλακώνει η τουρκιά, σαλταδόρος κι ας είναι παρελθόν η Κατοχή. Ασύλληπτος κι απαρατήρητος, ξανά προς τη «δόξα» της μικροαπάτης και της κομπίνας, σαν πρώτος (μάγκας) μεταξύ ίσων.
ΜΑΣ απειλούν με μισθούς και συντάξεις οι δανειστές μας, τους βρίζουμε πατόκορφα και καθαρίζουμε. Κι αν μας ξανάρθει το κακό, «φταίει ο Θεός που μας μισεί-δεν φταίει το κεφάλι το κακό μας!».
ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ο καθένας  κι όλοι μαζί. Με τεντωμένο το δάκτυλο  και σπάνια οριζόντιο. Λες και μόνο ο πολιτικός φταίει, αν π.χ. οι μαθητές καίνε τα βιβλία τους με τη «λήξη» και ο καθηγητής τρυπώνει στα σπίτια για ιδιαίτερο με «μαύρα». Φταίνε οι κυβερνήσεις που πετάει το πλαστικό ο νταλικέρης και ο περαστικός το πακέτο στη σχάρα των «ομβρίων». Και, βέβαια, αυτοί κρατάνε τα κλειδιά. Οι μακρινοί κι απρόσιτοι που νομοθετούν κρατώντας τα καλά για πάρτη τους. Δίνουν το (κακό) παράδειγμα τσεπώνοντας το παραδάκι της «αποζημίωσης» κι αύριο της (πολλαπλής) σύνταξης, χαϊδεύουν τα προνόμια παίζοντας τη Λίστα κομπολόγι κι όλοι (μας) μαζί ένας κόσμος στρεβλά δομημένος, με οσμές και αναθυμιάσεις.
ΚΑΤΙ «κινείται» (από  ψηλά) και περιμένουμε το «θάμα» (οι χαμηλά). Με την παρέμβαση των  ξένων που ποτέ τους δεν υπήρξαν  φιλέλληνες. Ούτε κι εμείς, συνολικά, που απλώσαμε τις…αρετές μας με πρώτη τη φοροκλοπή και…ταξιδέψαμε ως την Ελβετία με τις τσέπες γεμάτες, για να επιστρέψουμε με κωδικούς.