Θα μπορούσε ο Λοβέρδος να γίνει… Σημίτης;

Σκεφτείτε το λίγο… Ο πολιτικός ο οποίος εισήγαγε στην πολιτική καθημερινότητα την ορολογία των «καθαρών λύσεων», ήταν εκείνος που κατεξοχήν στηρίχτηκε στη στρατηγική και το παρασκήνιο για να τις επιβάλλει.

Ο Κώστας Σημίτης καθιερώθηκε στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ ως «ο απέναντι». Από τον Ανδρέα Παπανδρέου φυσικά. Ήταν άλλωστε, ίσως ο μόνος, εξαιρουμένου του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά, ο οποίος επιχειρηματολόγησε τόσο πολύ, στη βάση του ότι υπήρξε «συνιδρυτής» του ΠΑΣΟΚ. Απέναντι σε έναν κομματικό μηχανισμό, ο οποίος είχε μάθει να αποδέχεται και να λατρεύει, μονάχα «εκείνον», τον Ανδρέα της
Αλλαγής.

Η τακτική Σημίτη περιελάμβανε, διακριτικές τις περισσότερες φορές αλλά και ηχηρές κάποιες άλλες,διαφοροποιήσεις από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πέτυχε έτσι να κερδίσει τον δικό του ζωτικό χώρο, στο κομματικό υποσυνείδητο ενός Κινήματος που κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή του τόπου, ακόμη και όταν δεν βρισκόταν στην εξουσία.

Και όταν ο δρόμος του συναντήθηκε με εκείνον του Θεόδωρου Τσουκάτου, το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε να διαμοιραστεί σε τιμάρια, όπως ανησυχούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Σημίτης και ο μηχανισμός Τσουκάτου, το… τύλιξαν σε πακέτο, και το αποθήκευσαν στην Αναγνωστοπούλου για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Τα χρόνια του «εκσυγχρονισμού», σύμφωνα με τους υποστηρικτές του Κώστα Σημίτη, ή της «εθνικής σμίκρυνσης» σε όλους τους τομείς, σύμφωνα με εκείνους που δεν άντεξαν να παρακολουθούν άφωνοι τη λεηλασία μιας χώρας που διψούσε να τρέξει προς το μέλλον, πιο γρήγορα από τη σκιά της.

Το παράδειγμα Σημίτη δεν έχει ξεχαστεί στο ΠΑΣΟΚ. Ειδικά από εκείνους που δεν πίστεψαν σε κανέναν άλλο «-ισμό», πέραν του «παπανδρεϊσμού». Και πολλοί αναρωτιούνται αν οι συχνέςδιαφοροποιήσεις του Ανδρέα Λοβέρδου, εμπνέονται από το παράδειγμα του θεωρητικού του «εκσυγχρονισμού».

Ο σημερινός Υπουργός Υγείας άλλωστε, προέρχεται επίσης από τον ακαδημαϊκό χώρο, και μάλιστα του Παντείου Πανεπιστημίου. Σε αντίθεση ωστόσο με τον Κώστα Σημίτη, ο ίδιος είναι εκ φύσεως χαρισματικός στην επαφή του με τον κόσμο, χωρίς μάλιστα να υποπίπτει σε συχνά και μειωτικά σαρδάμ, αν και στερείται, ακόμη τουλάχιστον, ενός χειροπιαστού επιχειρήματος που θα γίνει αντιληπτό από την κοινωνία και τα στελέχη.

Θεωρητικά λοιπόν, για τους… υποψιασμένους, το επιχείρημα αυτό θα μπορούσε να είναι το πολιτικό ξεχαρβάλωμα του Μνημονίου, με το οποίο άλλωστε το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ δεν συμφώνησε ποτέ.

Μόνο που να ξεκινήσει ο Ανδρέας Λοβέρδος το ξεχαρβάλωμα, δεν μπορεί να είναι μέλος της Κυβέρνησης που οφείλει να υπακούει στις εντολές της τρόικας για την πιστή εκτέλεση του Μνημονίου. Έτσι δεν είναι;

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

http://www.statesmen.gr/

Σχόλιο:

Μόνο που ο Σημίτης δεν έκανε ποτέ κριτική στον Ανδρέα παρά μόνο όταν αρρώστησε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ.

Ήταν καθαρά δηλαδή παιχνίδι για την διαδοχή και όχι πολιτική ή ιδεολογική διαφοροποίηση.