“Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ”, λέγεται η νέα ταινία του Κεν Λόουτς.
Μια ταινία για τους “μικρούς” ανθρώπους, για εκείνους που αποτελούν το “λίπος” από το οποίο οι διάφοροι, ανά την υφήλιο Κούληδες, οπαδοί του “λιγότερου κράτους”, των “λιγότερων υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας”, της “λιγότερης δημόσια υγείας, παιδείας”, επιθυμούν να απαλλαγούν.
Την ταινία και τον ήρωά της σκεφτόμουν ενόσω μαίνεται η συζήτηση (και οι πανηγυρισμοί σύσσωμης της αντιπολίτευσης και των διαφόρων κολαούζων τους) σχετικά με την απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες.
Δεν είναι μόνο ότι εκθέτουν τους Κούληδες και τους λοιπούς οι τόσοι, ξεδιάντροποι πανηγυρισμοί, υπέρ των ζάμπλουτων καναλαρχών, που είχαν καλοσυνηθίσει τόσα χρόνια να μην δίνουν δεκάρα για ένα δημόσιο αγαθό, όπως είναι οι τηλεοπτικές συχνότητες.
Δεν είναι μόνο ότι το θέαμα μιας αντιπολίτευσης (εκείνης που δια στόματος αντιπροέδρου Γεωργιάδη “ανατριαχιάζει’ και στο άκουσμα μόνο της λέξης “κομμουνισμός”), χέρι χέρι να συμπορεύεται με τους καναλάρχες – κεντρικό πιόνι της διαπλοκής που ταυτίστηκε με την άσκηση εξουσίας στη χώρα τα τελευταία 40 και βάλε, χρόνια.
Δεν είναι μόνο προκλητικό όλο αυτό το θέαμα, οι διάφοροι τύποι – από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κάποιοι από αυτούς ανακυκλώνονται πολιτικά – , που στον πολιτικό τους βίο, τα έχουν κάνει όλα και μάλιστα, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ατιμωρητί, να τολμούν τώρα να δίνουν μαθήματα… ηθικής στον Τσίπρα και τον Παππά,
Δεν είναι αυτά. Ή, καλύτερα, δεν είναι μόνο αυτά.
Είναι ότι μας προκαλούν.
Προκαλούν όλους εμάς που δεν σπουδάσαμε στο Χάρβαρντ ή στο αμερικανικό Κολέγιο, που παλεύουμε για 400 ευρώ, που δεν ήταν ο μπαμπάς μας πρωθυπουργός, που δεν είχαμε την… τιμή να διοριστούμε σε προνομιακή θέση σε τράπεζα χωρίς να ιδρώσουμε, που δεν κληρονομήσαμε το πολιτικό / δικηγορικό γραφείο της οικογένειας, που δεν μας χάρισε η Ζίμενς τον εξοπλισμο του γραφείου μας (ανάθεμα κι αν έχουμε).
Όλοι εμείς που δεν θεωρούμε ότι το επάγγελμά μας είναι “πρωθυπουργός εν αναμονή’, εμείς, οι Ντάνιελ Μπλέικ της Ελλάδας, που παλεύουμε καθημερινά με χίλιους δαίμονες γραφειοκρατίας και διαφθοράς ενός συστήματος που έκτισαν και χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα οι πορφυρογέννητοι της εξουσίας, εμείς λοιπόν μπροστά σε αυτή την ύβρη της θριαμβολογίας από αυτούς που ανυπομονούν να ξαναπάρουν, με τους φύλακες άγγελούς τους, τους καναλάρχες, την κουτάλα ξανά, στα χέρια τους, τους λέμε:
Όσο και να σκούζετε, όσο και να ασχημονείτε, ό,τι κι αν κάνετε, πάρτε το απόφαση.
Θα μείνετε για πολύ ακόμη στην αντιπολίτευση. Με ή χωρίς καναλάρχες.
Γιατι λεηλατούσατε επί μισό αιώνα.
Γιατί είσαστε χωρίς τον λαό. Τους απλούς πολίτες. Τους έλληνες Ντάνιελ Μπλέικ. Αυτούς που θεωρείτε “μάζα” γιατί έχετε επιλέξει και επενδύσει στους καναλάρχες.
Δεν πειράζει.
Ο καθείς και οι επιλογές του.
Καληνύχτα και καλό κουράγιο στην έρημο της αντιπολίτευσης.
Του ηδυ-κού Συνεργάτη
.jpg)
.jpg)
