Η οικογενειοκρατία άριστος μάνατζερ των μεταγραφών

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

Η πολιτικοκομματική γεωγραφία συνεχίζει να ευρίσκεται σε διαρκή μεταλλαγή. Τα αδιέξοδα του παλαιοκομματικού συστήματος πληθαίνουν και εκδηλώνονται με περιστασιακές, αλλά επαναλαμβανόμενες, σε σταθερά χρονικά διαστήματα, εντάσεις εξ αιτίας διαφόρων γεγονότων.

Συνοπτικώς δυνάμεθα να ισχυρισθούμε ότι το παλαιοκομματικό κατεστημένο και οι ευκαιριακές παραφυάδες του, οι οποίες ξεφύτρωσαν τα τελευταία χρόνια ως προσωπίδες συγκάλυψης των ευθυνών της συγκεκριμένης πολιτικής που ασκήθηκε στο παρελθόν, κατέστρεψε τη χώρα και βύθισε στη δυστυχία τον ελληνικό λαό, αδυνατούν να αρθρώσουν έναν συνεκτικό και αποτελεσματικό λόγο χειραγώγησης, που θα μπορούσε να παγιδέψει, για άλλη μια φορά, το εκλογικό σώμα στις λογικές του παρελθόντος. Αποτέλεσμα τούτου  του αδιεξόδου είναι η έναρξη μιας περιόδου κομματικών αποσκιρτήσεων: όσο περνάει ο καιρός, τόσο θα εντείνεται η άθλια συμπεριφορά των συναλλαγών του όποιου συμβολικού κεφαλαίου διαθέτει ο αποστάτης εκάστης παραφυάδας.

Η ιλαροτραγωδία της παλαιάς ελληνικής πολιτικής τάξεως – και η νεοφανείσα που κυβερνάει σήμερα, παλαιάς κοπής είναι - αναδεικνύεται καθημερινώς. Οι φαιδρές παραστάσεις των πολιτικών εκπροσώπων της στα κατεστημένα εμπορικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα είναι μια διαρκής νεκρώσιμη ακολουθία της πολιτικής εξαφάνισής τους, του πολιτικού  θανάτου τους. Αυτό, το οποίο “υφιστάμεθα”, δεν είναι αντιπολιτευτική πρακτική πολιτικών κομμάτων΄ είναι μια κακοφτιαγμένη καρικατούρα ενός ακόμη πιο κακοφτιαγμένου παρελθόντος. Όσο πιο γρήγορα απομονωθούν αυτές οι φωνές στην ελληνική κοινωνία, τόσο πιο εύκολα θα αντιπαρατεθεί αντιπολιτευτικός λόγος ουσίας σε μια κυβέρνηση χωρίς πολιτικές επινοήσεις και χωρίς πολιτικό προσανατολισμό.

Όσο πιο αδύναμοι γίνονται τόσο πιο χαμηλά ξεπέφτουν στα μάτια των πρώην ψηφοφόρων τους και - διακινδυνεύω εδώ μια πρόβλεψη - το μέλλον διαφαίνεται ακόμη πιο ζοφερό για τους ασπόνδυλους κάθε είδους: κάποια ημέρα θα κτυπήσουν τις πόρτες εκείνων που τώρα υβρίζουν – αν δεν το κάνουν, δε θα οφείλεται στην ακεραιότητα του χαρακτήρα και τη θέλησή τους να διατηρήσουν κάποια ίχνη πολιτικής αξιοπρέπειας, αλλά θα οφείλεται στο φόβο να “μη φάνε πόρτα”, κατά το κοινώς λεγόμενο, και εξευτελιστούν οριστικώς.  Η φωτογράφιση είναι συγκεκριμένη και αφορά συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και συγκεκριμένα πρόσωπα της πολιτικής τάξεως. Θα κέρδιζαν το σεβασμό μας, εάν οι σημερινές άναρθρες κραυγές τους ήταν απόρροια της αγωνίας τους για το μέλλον του τόπου, αλλά είναι ολοφάνερο ότι δίνουν την τελευταία μάχη να σώσουν το “τομάρι” τους: τα “τομάρια” μόνο για το “τομάρι” τους νοιάστηκαν και αυτό συνεχίζουν να κάνουν και τώρα. Όσοι φαντασιώνονται ότι θα αποκτήσουν ηθικό πλεονέκτημα αποδεικνύοντας ότι  και “αυτοί = και όλοι οι άλλοι ίδιοι είναι”, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να προσπαθεί να αποδείξει, για άλλη μια φορά, ότι ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα “τομάρι” που ζει και πράττει μόνο για το “τομάρι” του.

Η κίνηση της εξόδου άρχισε: η άθλια συναλλαγή γεμίζει ήδη τις σελίδες των εφημερίδων – όσο θα διογκώνονται οι εφήμερες εντυπώσεις στο χρηματιστήριο της πολιτικής δημοσιότητας και θα αυξάνεται η προστιθέμενη αξία των πρόσκαιρων πολιτικών ωφελειών, τόσο πιο φαύλα θα γίνονται τα συναλλακτικά ήθη των δύο πλευρών. Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε γενικό κλίμα φαιδρότητας και πολιτικής ύπνωσης: διάφοροι ιδρύουν ποικιλώνυμα κόμματα και έκπληκτοι οι πολίτες παρακολουθούν, σε σύντομο χρονικό διάστημα, να διαγράφονται [sic!] οι ίδιοι οι ιδρυτές των κομμάτων από το κόμμα που ίδρυσαν. Άλλα τα πράγματα δεν είναι μόνο γελοία, είναι και πολύ επικίνδυνα: για αυτό εφιστάται η προσοχή όλων όσοι ανησυχούν για την τύχη της ελληνικής πατρίδας, της ελληνικής δημοκρατίας και της ελληνικής κοινωνίας.

Κατά σύμπτωση μια παραδοξότητα της ιστορικής συγκυρίας οφείλει  να λειτουργεί ως διαρκής υπόμνηση: ακόμη ζει μια σημαίνουσα  πολιτική προσωπικότητα, από τις γκρίζες εξοχότητες της πολιτικής αποστασίας, συνυπεύθυνος για πολλά δεινά της πατρίδος και της δημοκρατίας,-  μεταγραφή ο ίδιος μέσα σε ανάλογες με τις σημερινές πολιτικές συνθήκες, κατόρθωσε, τελικώς, να αναρριχηθεί, με ξένο προς αυτόν όχημα, στη θέση του πρωθυπουργού. Τώρα προφανώς θα προσδοκά, έμπλεος ικανοποιήσεως, την ανάδειξη και του στερνοπαιδιού του στην ίδια θέση: η οικογενειοκρατία ανθεί και θάλλει σε μια κολοβή δημοκρατία, διότι, μεταξύ άλλων, γνωρίζει αρίστως και τις πρακτικές των πολιτικών μεταγραφών.

Η καιροσκοπία άρχισε να καταγράφεται ήδη με την εμφάνιση εκπροσώπων του παλαιού κομματικού κατεστημένου στο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος και ότι αυτό συνδηλώνει για το παρόν και το μέλλον του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού, αλλά και με την έναρξη της διαδικασίας αφαίμαξης, αρχικώς των ευκαιριακών πολιτικών σχηματισμών, όπως το “Ποτάμι”, χωρίς η κινητικότητα αυτή να παρακάμπτει, άνευ συνεπειών, τα απομεινάρια του παλαιού καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον στις χαμηλότερες βαθμίδες του κόμματος – ο άλλοτε κραταιός πελατειοκεντρικός μηχανισμός του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα χάνει τον έναν μετά τον άλλον και τους τελευταίους θύλακες κοινωνικής ισχύος στην ελληνική κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένας κλινικώς νεκρός οργανισμός, ο οποίος αποτελείται από μια παλαιοκομματική νομενκλατούρα και τα κοινωνικά στηρίγματά της, από κοινωνικώς αποκομμένους συνταξιούχους, από πιθανούς υπόδικους και μερικούς “γαντζωμένους” σε ένα παρελθόν του φαντασιακού τους. Ωστόσο, η οριστική κατάρρευσή του, εγκυμονεί κινδύνους για την ελληνική κοινωνία: ένας μέρος “παραδοσιακών” ψηφοφόρων του αλληθωρίζουν προς την εγκληματική συμμορία, ενώ πολλοί έχουν κάνει, στο παρελθόν, το βήμα και μπορεί να το επαναλάβουν λειτουργώντας, μάλιστα, ως προγεφύρωμα και για νέες μετακινήσεις.

Η πατριωτική, δημοκρατική, σοσιαλιστική εναλλακτική πρόταση της “Σοσιαλιστικής Προοπτικής” οφείλει να αποτελέσει και θα αποτελέσει το κύριο ανάχωμα στην παρουσία της χιτλερικής καρικατούρας, αυτό το όνειδος της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού πολιτισμού, που διαβρώνει επικίνδυνα εκ των έσω τον κοινωνικό ιστό κα προετοιμάζει νέα δεινά για τον ελληνικό λαό: η πληγή της διχοτομημένης Κύπρου είναι ακόμη ανοικτή και θα πρέπει να είναι μια διαρκής προειδοποίηση για όλους μας.

Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της “Σοσιαλιστικής προοπτικής"