τους νοιάζει, μάλλον, διαφορετικά θα ήταν πιο φειδωλοί στη θεατρικότητά τους, θα σέβονταν κάπως την αμηχανία και τη σύγχυση του πόπολου, που δεν ξέρει τι να πει (δεν καταλαβαίνει) για τις εκατέρωθεν κατηγορίες των εν λόγω στελεχών.
Θα νομοθετηθούν νέα μέτρα (συνταγματικά είτε αντισυνταγματικά, ουδείς ενδιαφέρεται ούτως ή άλλως), ναι, αλλά από ποιους; Από ανεξάρτητους Ελληνες βουλευτές μήπως; Α, μπα. Αν δεν εγκρίνουν οι δανειστές, τίποτε δεν ψηφίζεται, το γνωρίζουν όλοι αυτό - τότε γιατί ουρλιάζουν;
Τα παράλληλα προγράμματα και τα δήθεν «αντίμετρα», η «εξαφάνιση» Τσακαλώτου και οι κοκορομαχίες υποβοηθούν, απλώς, τη διάχυση της ιλαρότητας αλλά και υποδεικνύουν πόσο επιδερμικά αντιμετωπίζεται η τραγική κατάσταση των κατοίκων της Ελλάδας.
Οταν είσαι επαίτης (όταν εκλιπαρείς και ζητιανεύεις πώς αλλιώς χαρακτηρίζεσαι;) δεν κομπορρημονείς ούτε υπερβάλλεις όπως κάνει το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης - δηλαδή τι λες, ότι θα είσαι καλύτερος ζητιάνος έτσι και κατακτήσεις την εξουσία;
Επιρρεπείς οι περισσότεροι στη μεγαλαυχία και «σολοικιστές», ενισχύουν την πυκνότητα της πολιτικής αχλύος. Οταν συγκρίνεις (Σπίρτζης) την απελευθέρωση των Ιωαννίνων με την απελευθέρωση των Ελλήνων από την οικονομική κρίση, ε, κάτι δεν πάει καλά στις κούτρες των κυβερνώντων - ποιος εχέφρων δεν χαμογέλασε πικρότατα;
Συμφωνούν τουλάχιστον όλοι ότι αν δεν υπάρξει μια παραγωγική ανασυγκρότηση, φως δεν φαίνεται σε κανέναν ορίζοντα (κοντινό ή μακρινό). Και ποιος θα επιχειρήσει τούτο το αυτονόητο όταν εκλείπει κάθε κίνητρο και κάθε προϋπόθεση για να γεννήσει η ελληνική γη τους καρπούς της;
Εάν δεν μπει το αλέτρι σε τούτη τη γη, η ζητιανιά θα συνεχιστεί για πολύ μακρό χρονικό διάστημα - και εάν βεβαίως δεν εξοριστεί η φιλελεύθερη ιδεολογία που έχει εμποτίσει τον νου των πλείστων πολιτικών (ίσως και πολιτών, αλλά... τρέχα γύρευε).
Οσο η πολιτική ζωή της χώρας θα εμπλουτίζεται με ανέξοδους λεονταρισμούς και θα σηματοδοτείται από το ερώτημα «ποιος είναι ο πιο καλός ζητιάνος, ο δεξιός ή ο αριστερός;» τόσο θα διαιωνίζεται η παρακμή της χώρας και ίσως η πλήρης πτώχευσή της· μην ξεχνάμε πάντα την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, διότι από 'κεί ξεκινάνε όλα τα δεινά (και η ελληνική θλίψη).
Πραγματικά χρειάζονται νέες πολιτικές δυνάμεις, μια κοινωνική πολιτική ιδεολογία με σθένος και τόλμη για εναλλακτικές λύσεις, έξω από το τέλμα του φιλελευθερισμού και της υποτέλειας.
Είναι σαν να ψάχνουμε ψύλλους στ' άχυρα ίσως πουν μερικοί (οι περισσότεροι), δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα, αρκεί να «ξυπνήσουν» οι κοινότητες και, βεβαίως, η ίδια η κοινωνία, η οποία πρέπει να αποφασίσει να πάρει τις τύχες της στα δικά της χέρια...
Γιώργος Σταματόπουλος
.jpg)
