«Καθημερινή» και Ζ. Ζήκου: Υπήρξε δημοσιογραφικά σωστός ο χειρισμός του ζητήματος των δηλώσεων Ρουμελιώτη;

  του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1.Η δημοσιογράφος κα Ζέζα Ζήκου παρουσιάζει και σχολιάζει τις γνωστές δηλώσεις Ρουμελιώτη στους Τάιμς της Ν. Υόρκης, με δύο διαδοχικά άρθρα της στην «Καθημερινή»,με τίτλους “Ομολογία Ρουμελιώτη: ‘Το πρόγραμμα ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί’!” (26.7.12 )  και “Ενας προαναγγελθείς θάνατος...” (27.7.12).

2.           Τα άρθρα αυτά της κας Ζήκου ελέγχονται τόσο από άποψη ουσίας όσο και από άποψη δημοσιογραφικής δεοντολογίας:

α) Αποδέχονται χωρίς καμιά επιφύλαξη έναν ηλίθιο ισχυρισμό: ουσιαστικά, πως το ΔΝΤ, τα

κράτη της Ευρωζώνης, η ΕΚΤ, όλοι αυτοί μαζί, συνεννοήθηκαν (μήπως, ακριβέστερα, συνωμότησαν;) και έφτιαξαν ένα Πρόγραμμα για την Ελλάδα, και της έδωσαν και μπόλικα δισεκατομμύρια ευρώ, με σκοπό να την καταστρέψουν!!!

“Ο κ. Ρουμελιώτης τόλμησε και δήλωσε ότι το πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδας ήταν από την αρχή σχεδιασμένο για να… αποτύχει και να οδηγήσει τη χώρα στον γκρεμό!”,μας ενημερώνει η κα Ζήκου.

Και συνεχίζει χαρακτηρίζοντας τον ηλίθιο αυτόν ισχυρισμό “καθυστερημένη αλήθεια για τη συνταγή του Μνημονίου,” εντάσσοντάς τον μάλιστα στον “τροχό της Ιστορίας (που), όπως συμβαίνει πάντα, γυρίζει και φέρνει στο φως τους υπαίτιους και το πώς ακριβώς σύρθηκε η χώρα”!!!

β) Δημοσιεύτηκαν άρον-άρον, πριν ερωτηθούν οι δυσφημιζόμενοι από τις δηλώσεις Ρουμελιώτη –αρμόδιοι του ΔΝΤ, της Ευρωζώνης, της ΕΚΤ.

Αν η κα Ζήκου έκανε ένα απλό τηλεφώνημα στον, πάντα ενημερωμένο, συνάδελφό της κ. Θάνο Δημάδη, του ΣΚΑΪ, θα μάθαινε πως, κατά το ΔΝΤ:  

- "Ο κ. Ρουμελιώτης στήριξε από την αρχή και με ενεργό τρόπο στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με τις ελληνικές αρχές τις πολιτικές στο πεδίο της δημοσιονομικής προσαρμογής που εισηγήθηκε το ΔΝΤ και δεσμεύτηκε να εφαρμόσει η Ελλάδα, τόσο κατά τη διάρκεια του πρώτου όσο και του δεύτερου προγράμματος στήριξης της χώρας, όπως αυτά εγκρίθηκαν από τα Δ.Σ. του Ταμείου".

- "Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ ουδέποτε διαφοροποιήθηκε ή εξέφρασε αντίρρηση ως προς το περιεχόμενο των πολιτικών που προβλέπονται στο δημοσιονομικό πρόγραμμα για την Ελλάδα όταν αυτό εγκρίθηκε από το Δ.Σ του ΔΝΤ. Αντιθέτως τις υποστήριξε ως εκπρόσωπος της Ελλάδας".

γ) Παραλείπουν να επισημάνουν τη λογική ανακολουθία που υπάρχει στον ισχυρισμό Ρουμελιώτη ότι το ΔΝΤ (α) γνώριζε από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί και (β) υποτίμησε τις αρνητικές συνέπειες του προγράμματος για την ελληνική οικονομία.

Δεν μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο: Το πρώτο υποκρύπτει δόλο (Το Ταμείο επέβαλε στην Ελλάδα ένα Πρόγραμμα, εν γνώσει του ότι αυτό θα βλάψει τη Χώρα μας), το δεύτερο εσφαλμένη κρίση (Το Ταμείο έκανε λάθος, υποτιμώντας τις συνέπειες του προγράμματος για τη χώρα μας).

δ) Το δεύτερο από τα άρθρα αυτά παρουσιάζει δύο αξιοσημείωτα ελαττώματα:

(ι) μια χτυπητή αντίφαση:*

- από τη μια δέχεται τον (ηλίθιο) ισχυρισμό πώς “το πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδας ήταν από την αρχή σχεδιασμένο για να… αποτύχει και να οδηγήσει τη χώρα στον γκρεμό!”!!!

- από την άλλη μας λέει πως “οι ‘βάρβαροι’ του ΔΝΤ δεν ήταν απλώς ‘μια κάποια λύσις’, ήταν η μοναδική” και πως “η εσωτερική υποτίμηση ήταν η μόνη αποτελεσματική θεραπεία που ‘πούλησαν’ στην κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου”, ενώ  “η σωτηρία -η διάσωση της ελληνικής οικονομίας- παραμένει εκκρεμής και εξαρτώμενη πλήρως από τους δανειστές μας”.

(ιι) μια πρωτότυπη άποψη για την οικονομία*: “Οι νόμοι της οικονομίας, όπως και οι νόμοι της φυσικής, ισχύουν παντού”!

Μακάρι να ήταν έτσι, κα Ζήκου! Δεν θα υπήρχαν τότε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα ούτε φιλονικίες οικονομολόγων και οικονομολογούντων, πολιτικών και σχολιαστών.

3.            Διερωτάται κανείς αν η κα Ζήκου συνεκτίμησε, κατά τη συγγραφή των άρθρων της και τον σχηματισμό άποψης για την “καθυστερημένη αλήθεια”, ότι:

α) Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ κ. Π. Ρουμελιώτης δήλωνε στις 18 Νοεμβρίου 2010 στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πως “αν η Ελλάδα ακολουθήσει το πρόγραμμα που έχει συμφωνηθεί με την ΕΕ και το ΔΝΤ, τότε δεν τίθεται θέμα χρεοκοπίας» και πως “από την αρχή το ΔΝΤ έδειξε κατανόηση απέναντι στα ελληνικά προβλήματα”.

β) Ο κ. Π. Ρουμελιώτης υπήρξε (εξωκοινοβουλευτικός πάντα) υφυπουργός/υπουργός στο Υπουργείο Συντονισμού/Εθνικής Οικονομίας κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου (με διακοπή 5 μηνών, Αύγουστος-Δεκέμβριος 1983, εκτός κυβέρνησης και 10 μηνών,  Φεβρουάριος-Νοέμβριος 1987, ως υπουργός Εμπορίου).

Είναι λοιπόν, ως εκ των θέσεών του αυτών, από τους κύριους υπεύθυνους για όλα εκείνα που και η κα Ζήκου επισημαίνει στα δύο άρθρα της (την “καταχρεωμένη ελληνική κοινωνία και την κρατικοδίαιτη οικονομία”,  “το κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο, που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια”, για το ότι “επί τριάντα οκτώ χρόνια το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να αναλάβει το πολιτικό κόστος του ρεαλισμού και το ανέθεσε στην τρόικα”, για το ότι “το ελληνικό κράτος είναι υπερχρεωμένο, αναποτελεσματικό, αναξιόπιστο, διεφθαρμένο και οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι δομικές και είναι χρόνιες”…).

Υπήρξε ακόμα, ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας (Νοέμβριος 1987-Ιούνιος 1989), ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για την ανυπαρξία έλεγχου της Τράπεζας Κρήτης του Γ. Κοσκωτά και γι’ αυτό, τον Ιούλιο 1989, παραπέμφθηκε από Βουλή στο Ειδικό Δικαστήριο με την κατηγορία της παράβασης του νόμου περί ευθύνης υπουργών, αλλά δεν δικάστηκε, καθώς το Ευρωπαϊκό Κοινουβούλιο δεν ήρε την ασυλία του (έχοντας τοποθετηθεί σε εκλόγιμη θέση από τον Ανδρέα Παπανδρέου, είχε μόλις εκλεγεί ευρωβουλευτής). (Ο γράφων δεν θυμάται αν ο κ. Ρουμελιώτης, ο πολλαπλώς ευεργετηθείς από τον Ανδρέα Παπανδρέου, είχε ζητήσει να προσέλθει ως μάρτυρας στο Εδικό Δικαστήριο, για να υπερασπιστεί τον ευεργέτη του, τον, εξ’ αιτίας του ιδίου και άλλων, (αδίκως) κατηγορηθέντα πρωθυπουργό).

4.            Η συγγραφέας των άρθρων αλλά και η “Καθημερινή” που τα δημοσίευσε δεν χειρίστηκαν δημοσιογραφικά σωστά, με την προσοχή που η σοβαρότητά του επέβαλε, το ζήτημα των δηλώσεων Ρουμελιώτη.

* Ένα σύντομο σχόλιο που έστειλα στην «Καθημερινή» γι’ αυτά κρίθηκε «ακατάλληλο προς δημοσίευση».

www.antilogoi.gr