Τουριστικά και…ελληνικά

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ, λοιπόν, με το παρόν και το μέλλον του. Και με το παρελθόν, που μας πάει στον θρίαμβο της ελληνικής μαγκιάς. Για 2-3 δεκαετίες (π. χ. του ’80), αφημένοι στο παιχνίδι του κέρδους και…δημοκράτες μέχρις ασυδοσίας, μεθυσμένοι από απρόσμενες οικονομισιές και ξέμακροι απ’ το πνεύμα του «Ξένιου Δία» αρμέγαμε τους «κουτόφραγκους». Νοίκιασε τη σοφίτα του τρίβοντας τα χέρια ο «ιδιοκτήτης», πήρε φόρα για το...κοτέτσι

του σε τουρίστες που ψάχναν’ απεγνωσμένα για δωμάτιο. Με την Πολιτεία κοιμωμένη και τρελή για εισπράξεις. Κι ύστερα; Στην ταβέρνα, με το (αξύριστο) γκαρσόν φουριόζο να σερβίρει (στον ξένο) την λιποβαρή μερίδα.

ΑΥΤΑ κι αυτά γέννησαν τα «πακέτα». Με τον τουρίστα μαντρωμένο στο ξενοδοχείο με τα «όλα» του και την ελληνική μαγκιά να…κλαίει για τα κενά δωμάτια και τα άδεια τραπέζια. Κι ερχόμαστε στο σήμερα της κρίσης και των κάποιων «αγωνιστών» με την αφίσα της διαμαρτυρία στην Ακρόπολη, τα μπλόκα στο λιμάνι μη πατήσει «βάρβαρος» και τους αρχαιοφύλακες να κλείνουν το «μαγαζί» (λες και π.χ. ο δάσκαλος και ο μαθητής το σκάει απ’ τη δουλειά του λόγω κακών καιρικών συνθηκών, χωρίς «χαρτί» απ’ τον Νομάρχη).

ΝΑ πάμε προς τα κάτω σκανάροντας σύγχρονες «τουριστικές» συμπεριφορές και φερσίματα του νεοέλληνα που «ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». Τι κάνει στο σταυροδρόμι ο νταλικέρης, περιμένοντας το «πράσινο»; Πετάει απ’ το παράθυρο το άδειο πλαστικό. Κάνει ό,τι δεν κάνει στο εξωτερικό. Εκεί, απ’ τα σύνορα ακόμα «εξανθρωπίζεται», γιατί η Ευρώπη απαιτεί και του κόβει «εισιτήριο» συμμόρφωσης και καλής δημόσιας συμπεριφοράς. Για να ξαναγίνει απείθαρχος ρωμιός επιστρέφοντας στην Ελλάδα-ατραξιόν. Πήραμε για παράδειγμα τον νταλικέρη και να μας συγχωρήσει. Το μωσαϊκό επεκτείνεται με τον γεωργό που πετάει στο ρυάκι το άδει0ο σακί με τα δηλητηριώδη φυτοφάρμακα, διευρύνεται με τη «νοικοκυρά» με τα σκουπίδια έξω απ’ τον κάδο, για να κλείσει με την απαίσια εικόνα των δημόσιων δρόμων. Δες το σκουπιδαριό να χάσκει παρατεταγμένο κατά μήκος στο δρόμο της λακκούβας και της εγκατάλειψης και κρίνε τον μέσο (νεο)έλληνα που «δρα» αλλά και ανέχεται. Τον δήμαρχο και τους υπεράριθμους γραφιάδες του αδιάφορους στη θέα και στο θέαμα που αναστατώνει, αηδιάζει και απομακρύνει τον τουρίστα.

ΜΕ ελάχιστα έκτακτα μεροκάματα οι δρόμοι του σκουπιδαριού θα γίνονταν αγνώριστοι, αλλά οι πολιτικοί μας κάθε βαθμίδας νιώθουν ευτυχισμένοι ΜΟΝΟ όταν αναφωνούν «πήραμε τις εκλογές». Και, βέβαια, η ελπίδα υπάρχει στα παιδιά. Στα σχολιαρόπαιδα που άρχισαν να καθαρίζουν (αντί να βρωμίζουν) παραλίες, οργανωμένα, και στη λογική του «ο τρώσας και ιάσεται».