Η…προσφορά-θυσία των πολιτικών μας

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΙ περιμέναμε απ’ τους εθνοπατέρες μας των προνομίων, των υπερωριών και των επιτροπών; Να τα βάλουμε σε μια σειρά σταχυολογώντας τα κυριότερα.

1. Περιμέναμε να μην κοιμούνται απ’ την αγωνία να μας φέρουν τη λίστα των καταθετών (στην Ελβετία), αποδεικνύοντας πως δεν έχουν κάτι να…φοβηθούν. Μας το υποσχέθηκαν αρχηγοί, το ζήτησαν κόμματα, τους τρίξαμε τα

δόντια κι ύστερα…χαλαρώσαμε. Αύριο, θα το’ χουμε ξεχάσει, με σωρευμένα τα προβλήματα και τις έγνοιες. Αυτό θα πει πολιτική αυτός είναι ο (έλληνας) πολιτικός.

2. Μας…έταξαν το «πόθεν έσχες» και την αξιολόγησή του από δικαστικούς. Τέχνασμα ήταν και πέρασε, όνειρο και πάει. Ξανά στο σκοτάδι το βιος τους, μια φορά το χρόνο τα «έχειν» τους (χωρίς το «πόθεν») κι όποιος θυμάται τα ακίνητα και τις καταθέσεις τους με μια ανάγνωση το χρόνο είναι…αριθμομνήμων.

3. Θα μείωναν τον αριθμό τους δραστικά, για κοινοβούλιο «κινητικότερο» και λιγότερο δαπανηρό. Θα το αποφάσιζαν οι ίδιοι «υπογράφοντας», τα κόμματα συντονισμένα και νόμισαν πως το…χάψαμε. Μια τέτοια υπογραφή ισοδυναμεί με θηλιά στο λαιμό και τα παλικάρια μας (και οι νιες), πνιγμένοι στα προνόμια, αισιόδοξοι και χαρούμενοι δεν παρουσιάζουν «αυτοκτονικές» τάσεις.

4. Θα αποκάλυπταν σκάνδαλα και τα «ξέχασαν», θα…πετσόκοβαν τους «εργαζόμενους της βουλής» και τους χάιδεψαν (σαν δικά τους παιδιά), θα μείωναν τα λειτουργικά έξοδα της βουλής και  το…χαρτί πάει σύννεφο, θα λιγόστευαν τη φρουρά τους και συνεχίζουν, θα άλλαζαν τα αδέλφια, ξαδέρφια και συζύγους στα γραφεία τους με μετακλητούς και συνεχίζουν…

ΩΣΤΟΣΟ, κάτι έπρεπε να κάνουν σε μέρες κρίσης και να «φανούν», μια κίνηση που να συνάδει με την αναγκαστική συνεισφορά του πολίτη, κάτι για να (μας) πείσουν πως συμπάσχουν και άρα λάθος ήταν οι μούντζες στη βουλή και τα συνθήματα για…καύση της. Τ’ αποφάσισαν (με βαριά καρδιά), αλλά το κάναν πράξη! Κάτιτις απ’ τον μισθό τους κομμένο σε όλη την κλίμακα των «αξιωματούχων», κάνα δυο «ανώδυνα» προνόμια καταργημένα  και το μήνυμα πέρασε.

ΜΕ νόμο η μείωση των μηνιαίων αποδοχών τους, χωρίς νόμο τα ισχύοντα (διαχρονικά και ανέπαφα) προνόμιά τους. Δεν καταργούν την πολλαπλή σύνταξή τους, δεν παραιτούνται οι παλιοί απ’ τη διεκδίκηση των αναδρομικών τους(!), δεν καταργούν τις υπερωρίες και τις έκτακτες αμοιβές για συνεδριάσεις και συμμετοχή σε επιτροπές.

ΚΑΙ, βέβαια, τέως και νυν πολιτικοί δεν «απολύουν» τους χωροφύλακες της φύλαξής τους. Δεν τους «παραχωρούν» στο λαό που κινδυνεύει αφύλαχτος για να νιώσει ασφαλής, να εισπράξει κι αυτός κάτι ανταποδοτικό της ψήφου που τους χάρισε για να τον «κυβερνήσουν».

Για πάγια και «μείζονα» προνόμια δεν το συζητάμε. Όχι, παίζουμε…