Θα τα κάνει –πάλι- ρόϊδο η Δύση με τη Λιβύη;

Γράφει ο Παύλος Τσίμας

Μεσάνυχτα στην Κάσμπα της Τύνιδας κι ήταν σαν να είναι μεσημέρι. Εκατοντάδες νέοι έχουν καταλάβει την κεντρική πλατεία, κοιμούνται το βράδυ σε σκηνές, τραγουδούν, οργανώνουν κάθε τόσο μικρές διαδηλώσεις, υποδέχονται καραβάνια διαδηλωτών από άλλες πόλεις που έρχονται να μυρίσουν τον αέρα της Τυνησιακής επανάστασης. Ατμόσφαιρα πυρετού, ευφορίας, οργής. Κι έχουν περάσει 45 ημέρες από τότε που το καθεστώς κατέρρευσε και ο Μπεν Αλί έγινε ο πρώτος Άραβας δικτάτορας που τράπηκε σε φυγή από μια λαϊκή εξέγερση.

Έζησα μια εβδομάδα στην Τυνησία, την χώρα όπου παίχτηκε η πρώτη πράξη του δράματος. Τη χώρα, όπου ξεκίνησε αυτό το πελώριο τσουνάμι εξεγέρσεων που σαρώνει τον αραβικό

κόσμο. Στο κέντρο της Τύνιδας, η ατμόσφαιρα θύμιζε Μάη του ‘68. Νέοι, αγόρια και κορίτσια, με κιθάρες, όπως παλιά, και λάπτοπ, που είναι το νέο επαναστατικό γκάτζετ, μεθούν σε ένα όνειρο ελευθερίας. Εδιωξαν έναν δικτάτορα. Κι έπειτα πέτυχαν να διώξουν και τον διάδοχό του, τον «προσωρινό» πρωθυπουργό.

Στα χωριά, συνομήλικοί τους, άνεργοι και πάμφτωχοι, σε μια χώρα που το 60% του πληθυσμού της είναι κάτω των 30 ετών, μιλούν για το δικαίωμά τους στην ζωή. Και σε κάποιες γωνιές της χώρας, άκουσα γυναίκες να διαμαρτύρονται γιατί το προηγούμενο καθεστώς τους απαγόρευε να προσεύχονται φορώντας μαντίλα στο κεφάλι.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που ξεκίνησε από εδώ και απειλεί να σαρώσει όλον τον αραβικό κόσμο, από το Γιβραλτάρ ως τον Κόλπο; Ένας αραβικός Μάης; Ένα 1989 για την Μέση Ανατολή; Ένα σουνιτικό 1979; Ή μήπως κάτι που ξεφεύγει από τις ως τώρα εμπειρίες μας και διαψεύδει τις στερεότυπες, οριενταλιστικές αντιλήψεις μας;

Είναι σίγουρα το πιό ενδιαφέρον, ζωντανό, νεανικό και ανατρεπτικό φαινόμενο από την αυγή του 21^ου αιώνα. Κι είναι σίγουρα κάτι που νιώθω πως οφείλουμε να παρακολουθήσουμε με προσοχή, δίχως προκαταλήψεις ή αυταπάτες. Και, προπάντων, δίχως την διάθεση να το φέρουμε στα μέτρα μας, στα δυτικά μας μέτρα…

Γράφω αυτές τις γραμμές και ξαναδιαβάζω την απόφαση του ΟΗΕ για τις κυρώσεις στην Λιβύη. Κι αναρωτιέμαι αν η αδύναμη ως τώρα Δύση, φλερτάρει με τον πειρασμό μιας ακόμη «ανθρωπιστικής επέμβασης», που θα μπορούσε να οδηγήσει σε τραγωδία πολύ μεγαλύτερη από εκείνη στην οποία η ίδια καταδίκασε τον λιβυκό λαό, από τη στιγμή που ο Καντάφι πήγε με τα νερά της. Και της έκανε όλα τα χατίρια…

http://www.aixmi.gr/