Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα

Γράφει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος

Είχα τις μαύρες μου: Ο Παπανδρέου έφυγε για το Παρίσι και ύστερα θα πήγαινε στις Βρυξέλλες για τη Σύνοδο Κορυφής. Τη φοβόμουνα αυτή τη Σύνοδο. Φοβόμουνα ότι δεν θα πετυχαίναμε τίποτε από όσα ζητήσαμε.

Όπως κάνω πάντα, όταν βρίσκομαι σ’ αυτή  την κατάσταση, τηλεφωνώ στον φίλο μου καθηγητή Οικονομικών, Αδαμάντιο Πεπελάση, και προσπαθώ να ρουφήξω από τη σοφία του, έστω και μια σταγόνα αισιοδοξίας.

Και ο Πεπελάσης, όμως, δεν ήταν στα καλά του. Φοβόταν και αυτός.

-«Και τί θα γίνει αν αποτύχουμε»; τον ρώτησα κάποια στιγμή.
-«Τίποτα», μου απάντησε. Και πρόσθεσε: «Θα πορευτούμε, όπως πορευόμαστε χρόνια και

χρόνια…»
-«Μα, θα είμαστε ρέστοι…»
-«Και λοιπόν; Φαντάζεσαι ότι δεν υπάρχουν στο τόπο αξιόλογες δυνάμεις, ιδίως στη νεολαία, που μπορούν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο»;

Άρχισε να μας μιλάει αργά, πατρικά. Ξεκίνησε από το κλασικό ότι «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» και προχώρησε σε μερικές σκέψεις που τις βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες και –κυρίως- πραγματοποιήσιμες. Δύο πράγματα: Ο Παπανδρέου έχει όλα τα ατού στα χαρτιά του. Και ξέρει ο ίδιος, περισσότερο από τον καθένα, πού πονάει η κυβέρνησή του. Δεν έχει, παρά να κάνει τις αντικαταστάσεις, που θεωρεί αναγκαίες. «Έτσι, ο κόσμος θα πεισθεί, ότι γίνεται σκληρός αγώνας επιβίωσης. Και θα σταματήσει να αντιδρά με το παραμικρό. Ο λαός έχει καταλάβει ότι το παιχνίδι που παίζεται είναι πολύ επικίνδυνο. Και έχει τις δυνάμεις να το φέρει βόλτα. Αν πεισθεί, όμως σου είπα, ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά, να δεις ότι θα βάλει πλάτη για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα… Και, κυρίως, αν κάποιος τους εμπνεύσει ότι γίνεται αληθινή προσπάθεια, για να γκρεμιστεί το παλιό και στη θέση του να ‘ρθει κάτι ολότελα καινούριο: «Το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγιώμισε άνθη…».

Έχει την ίδια άποψη που διατύπωσε πριν τρεις μέρες o αρθρογράφος στην Καθημερινή Νίκος Γ. Ξυδάκης. Έγραψε: «…Στις ηλικίες 20-40 ετών βρίσκονται πολύτιμα κοιτάσματα ανθρώπινου δυναμικού, δυστυχώς λανθάνοντα και υπνώττοντα (…) Πώς θα κινητοποιηθούν αυτοί οι νέοι και οι ωριμότεροι, με τις δυνάμεις τους και τις εμπειρίες τους; Εδώ εντοπίζεται η τραγική έλλειψη ηγεσίας, που θα ενέπνεε και θα συνήγειρε, αλλά και η έλλειψη ενός πεδίου αυτοαναγνώρισης, ενός ελάχιστου αισθήματος συνανήκειν. Οι ελλείψεις αυτές αλληλοτροφοδοτούνται, σχηματίζουν έναν βρόχο, μια λούπα. Αυτή η λούπα θα διαράγει το επόμενο διάστημα, αναπόφευκτα. Μέσα από τον πόνο της ρήξης, των κουρνιαχτών των ερειπίων, θα αναδυθεί μια νέα Ελλάδα, με αυτογνωσία, κοινωνική κινητικότητα, πίστη και στόχο. Έναν στόχο κυρίως, τον δυσκολότερο: Να επιβιώσει ελεύθερη».

Δεν ξέρω. Σίγουρο, πάντως, είναι ότι πρέπει να πετάξουμε από επάνω μας το παλιό μας δέρμα, όπως κάνουν τα φίδια και να το αλλάξουμε. Αλλά το παράδειγμα, πρέπει να το δώσει η ηγεσία, με γρήγορες και αποτελεσματικές κινήσεις. Και έχω την εντύπωση, ότι η ηγεσία έχει βάλει πλέον μυαλό…

http://www.aixmi.gr/index.php/dimokratia-den-exei-adiexoda/