Την δική μας σιωπή των αμνών την καταλαβαίνω. Των πολιτών, εννοώ. Ενοχλητική και δυσάρεστη μέν, κατανοητή και αναμενόμενη δε. Όποια οικονομική ανάλυση και αν κάνεις, άλλωστε, όσα άλλοθι και δικαιολογίες και αν επιστρατεύσεις, αναφερόμενος στις μίζες, στη διαφθορά και στην κλοπή δημοσίου χρήματος αλλά και όσες ευφάνταστες λύσεις και αν ανακαλύψεις- απο την έντιμη επαναδιαπραγμάτευση του χρέους μέχρι και την «τσαμπουκαλίδικη» λύση του «δεν σας πληρώνω λαμόγια τίποτα απολύτως»- τα 300 ,και βάλε, δις δημόσιο χρέος παραμένουν ακλόνητα στην θέση τους για να θυμίζουν σε όλους μας τον κραιπαλικό μεταπολιτευτικό βίο πολλών εκ των «αγνών» συμπολιτών μας και τα τραγικά αδιέξοδα στα οποία έχουμε όλοι περιέλθει. Οχι φυσικά στην λογική του «όλοι μαζί τα φάγαμε», αλλά στη λογική του «μαζί με σας φάγαμε και εμείς το κατιτις μας».
Γιατί καταντάει πιά φαιδρότητα, στα όρια του argumentum ad logicam (ελληνιστί επιχείρημα απο πλάνης), το να συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε και να επιμένουμε οτι επειδή οι αναλύσεις και τα επιχειρηματα του πολιτικού κόσμου για το κατάντημά μας είναι αίoλα και εμπεριέχουν μεγάλες δόσεις υποκρισίας, αρα δεν ευσταθεί και το συμπέρασμα της γενικευμένης παρακμής , της συντεχνιακής νοοτροπίας και της παρασιτικής συμπεριφοράς ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας. Ετερον εκάτερον αγαπητοί μου συμπολίτες.
Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ τη σιωπή των όσων αυτοπροσδιορίζονται ως πνευματικοί άνθρωποι αυτού του τόπου και επειδή αρνούμαι να βιώσω, για μια ακόμα φορά, την κούφια πολυπραγμοσύνη της κάθε «κουτσής Μαρίας» που αυτόκλητα εμφανίζεται μπροστά μου κραδαίνοντας τον τίτλο του ρωμαίου τιμητή και του πνευματικού αυθέντη, θα επιχειρήσω έναν πρώτο ορισμό του πνευματικού ανθρώπου. Καταρχάς αρνητικό. Ως πνευματικό άνθρωπο, λοιπόν, δεν θεωρώ εσένα κε καθηγητά , που απο καιρό επέλεξες τον δρόμο των δημοσίων σχέσεων και των υψηλών γνωριμιών για να ανέλθεις στην πανεπιστημιακή ιεραρχία. Που απο καιρό έβαζες τους μεταπτυχιακούς σου φοιτητές να αντιγράφουν τα καλά βιβλία της πανεπιστημιακής Εσπερίας για να πουλήσεις μετά, στο ανάπηρο κράτος τις κακές σου μεταφράσεις. Που, ανίκανος καθώς ήσουν για την οποιαδήποτε έρευνα, απλά εξασφάλιζες τα κονδύλια των μισητών κουτόφραγκων για να πληρώνεις τις μικροεκδουλεύσεις των άλλοτε φοιτητών σου και να αυξάνεις το τραπεζικό κομπόδεμά σου.
Δεν θεωρώ επίσης πνευματικό άνθρωπο ούτε εσένα κε συγγραφέα, δημοσιογράφε και πολιτικέ αναλυτή που επέλεξες τηλεοπτικός μαιντανός να γίνεις και από τον αμβωνα του τηλεοπτικού σου παραθύρου να με βομβαρδίζεις καθημερινά με ευκολόπεπτα επιχειρήματα, απλοικές αναλύσεις και φαιδρά τσιτάτα. Και τέλος δεν θεωρώ ως τέτοιον ούτε εσένα κε δικηγόρε, γιατρέ, πολιτικέ μηχανικέ που με επιχείρημα την όποια επαγγελματική σου επιτυχία επιχειρείς να θεμελιώσεις αξίωση πολιτικής οξύνοιας. Δυστυχώς για σένα το να κόβεις και να ράβεις καλά μια κήλη, το να υπερασπίζεσαι πετυχημένα στις δικαστικές τις αίθουσες τον όποιον απατεωνίσκο βρεθεί μπροστά σου και το να χτίζεις καλαίσθητα σπίτια και εντυπωσιακά γεφύρια δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την μεγίστη των επιστημών. Αυτή απαιτεί άλλα «κουσούρια» που εσύ δεν διαθέτεις.
Πνευματικό άνθρωπο, λοιπόν, ορίζω εσένα αγαπητέ μου αναγνώστη. Που μόχθησες πολύ για να γίνεις καλός στο επάγγελμά σου. Που όλοι οι συμπολίτες σου καταφεύγουν στης γνώσης σου την ασφάλεια για να διεκπεραιώσουν την καθημερινότητά τους. Που όξυνες την κόψη του μυαλού σου στις ακονόπετρες της επίπονης μελέτης και της, γεμάτης μόχθο, παίδευσης του νού. Που έμαθες αλλιώτικα να σκέφτεσαι και να προσεγγίζεις τα όσα συμβαίνουν γύρω σου και που διαθέτεις αυτό που κάποιοι ονομάζουνε κοινό νού. Που ζυμώθηκες μες στης κοινωνίας τις ανθρώπινες τις σκάφες και συνήθισες να λογαριάζεις το «εμείς» πιότερο απο το «εγώ» και να αναγνωρίζεις των άλλων την συμβολή στην φτιάξη της δικιάς σου αξίας. Που αγόγγυστα θα αφιερωθείς στο να καλυτερέψεις τις ζωές μας, έστω και αν αυτές δύστροπα αντιστέκονται μη θέλοντας να εγκαταλείψουν τις παλιές συνήθειες.
Εσένα ονομάζω πνευματικό άνθρωπο και εσένα καλώ να βγείς μπροστά με θράσσος. Και σου ζητώ, ακόμα, να μη λογαριάσεις τις αντιδράσεις που θα συναντήσεις απο τα γνωστά θρασίμια του εγχώριου πολιτικου μας lifestyle. Αυτή είναι η δουλειά τους, εξάλλου. Να χαζογελάνε στους περαστικούς τους ψηφοφόρους, να στέκονται σαν τις γλάστρες στις κοπές βασιλόπιτας, στα πανηγύρια και στις λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις που τους καλούνε, να μπαίνουν καθημερινά στο ίντερνετ για να βρούνε κανένα επιχείρημα και να μας το πασάρουν για δικό τους, να συντηρούν προφίλ στο facebook με χιλιάδες φίλους και να «αυνανίζονται» καθημερινά για την δημοφιλία τους αυτή, να κάνουν like στον λόγο και στην σκέψη άλλων και με την πρώτη ευκαιρία να αναμασούνε στους τηλεοπτικούς τους δέκτες ότι πρόλαβε ο εγκέφαλός τους να κάνει copy-paste και, εν τέλει, να βαυκαλίζονται, -τα καημένα-, με το νανούρισμα της αιρετότητας , που κατά πως πιστεύουν τους προσδίδει την όποια αξία.
Εσύ μην «μασήσεις» απο δαύτους. Προχώρα μπροστά και κάποιος απο εμάς τους ψηφοφόρους της άρνησης, του λευκού, του άκυρου και της αποχής, θα βρεί το θάρρος να σου αναγνωρίσει την αξία σου αυτήν και να σε εκλέξει . Εκτός και αν και εμείς είμαστε τό ίδιο τεμπέληδες και μαλθακοί με τους εδω και χρόνια νομιμοποιητές του ντόπιου κοτζαμπασισμού και των συν αυτώ υποτελών του , τους οποίους ειρήσθω εν παρόδω καθυβρίζουμε απο το πρωί εως το βράδυ, και επιλέξουμε την ώρα της κρίσης τον εύκολο δρόμο της προδοσίας του Βρούτου. Οψόμεθα εις Φιλίππους λοιπόν, που λένε και στο χωριό μου ή αλλιώς ιδού η
Ρόδος κύριοι, ιδού και το πήδημα…
Ρόδος κύριοι, ιδού και το πήδημα…
0 Σχόλια
Αποφύγετε τις ύβρεις για να μην αναγκαζόμαστε να διαγράφουμε.Είμαστε υπέρ της ελεύθερης έκφρασης και του διαλόγου