Όσο μια σφαίρα πράκτορα…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕ  το (φυσικό) τσουνάμι, ξεχάσαμε τον (τεχνητό) Καντάφι. Και τους ηθικούς αυτουργούς του. Με τις μεθόδους και την υποκρισία  τους. Δεν πάμε στη  «γένεση» της Αμερικής και τη γέννηση  των ΗΠΑ. Καουμπόηδες  με το λάσο ήταν κι έπρεπε η πανσπερμία από κάθε γωνιά της γης να γίνει «Έθνος», Κράτος και Πολιτείες. Τα κατάφεραν με το λάσο που’ γινε μακρύκαννο κι ύστερα εξάσφαιρο και καραμπίνα, για να εξελιχθούν σε βόμβα και πυρηνικές κεφαλές.

ΓΙΑ τους «ανεπιθύμητους», βολικό ήταν και το εξάσφαιρο. Το χειρίζονταν έμπειρα μαφιόζικα χέρια και ο στόχος δεν ήταν μόνο ο γείτονας που στραβοκοίταξε, ο μπαρόβιος-σκνίπα, είτε ο χαρτοκλέφτης. Φτιάχτηκαν υπηρεσίες, στελεχώθηκαν με πιστολέρο νόμιμους και οι καλοί σημαδευτές εντάχτηκαν στις μυστικές υπηρεσίες. Για ό,τι χρειαστεί και χρειάστηκε. Για δολοφονίες που έμειναν στην ιστορία τους ανεξιχνίαστες και για… Προέδρους. Δεν είχαν

ζωή οι Πρόεδροι στις ΗΠΑ και η ζωή τους άξιζε μια σφαίρα!

ΚΑΙ πάμε στον Καντάφι  και το «έργο» του. Τον διάλεξαν οι αφέντες, τον μακιγιάρισαν, του δίδαξαν κανόνες συμπεριφοράς (δικτάτορα), του φόρεσαν το ανέκφραστο πρόσωπο συντηρώντας (με ναρκωτικά ελεγχόμενης δόσης) το σκληρό του ύφος κι έστρωσαν παιχνίδι. Παιχνίδι πετρελαϊκό, «σοσιαλιστικό» και προπαντός αμερικανικό. Τον παρέδωσαν για λατρεία στη Δύση και πέρασαν απ’ το κονάκι του ηγέτες και «ηγέτες» για να τον… προσκυνήσουν και να φύγουν εντυπωσιασμένοι. Για να πειστούν οι λαοί πως υπάρχουν και καλοί δικτάτορες.

ΗΡΘΕ  η ώρα να φύγει  και δεν φεύγει, επιμένοντας αιματηρά. Ήρθε η ώρα να τον «αποικοδομήσουν» οι δημιουργοί του και οι Αμερικανοί καμώθηκαν πως δεν περνάει απ’ το χέρι τους. Κι άπλωσαν την υποκρισία τους, μη δούμε το χαμογελαστό τους πρόσωπο για το «έργο» που ολοκλήρωσε ο άνθρωπός τους.

ΕΜΕΙΣ απέναντι και με τις  μνήμες φρέσκες από αμερικάνικες πρακτικές, θυμηθήκαμε τους δολοφονημένους Προέδρους των ΗΠΑ. Μια σφαίρα κόστιζε το κεφάλι τους και το εξάσφαιρο έβρισκε στόχο. Μια πραγματική έρευνα θα ανακάλυπτε τους δολοφόνους και δεν την πραγματοποίησαν, για να παραμείνουν οι δολοφόνοι στο σκοτάδι.

ΤΟΣΟ (μια  σφαίρα) αξίζει το κεφάλι του Καντάφι και  δεν την ξοδεύουν. Δεν βρίσκεται  ένα δάκτυλο μυστικού πράκτορα να πιέσει τη σκανδάλη (είτε ένα  μαχαίρι κοφτερό-μάχαιραν έδωκας…) και το κεφάλι του Καντάφι βρίσκεται  στους ώμους του. Θα’ χε σταματήσει η αιματοχυσία και ο πιστολέρο-πράκτορας θα παρέμενε στο σκοτάδι.