Ο Αλαβάνος θέλει κάποια χούντα στην Ελλάδα;

Του Γιάννη Λοβέρδου

Μέσα στον γενικότερο παραλογισμό που πλήττει την ελληνική κοινωνία, σε μια εποχή γενικευμένης ανασφάλειας κι αβεβαιότητας για το μέλλον που φαντάζει τρομακτικό και μίζερο, ακούγονται υπερβολές κι ακραίες φωνές ακόμα κι από ανθρώπους που υπεύθυνα θα έπρεπε να συμπεριφέρονται σε αυτή την εξαιρετικά δυσχερή συγκυρία, όπως είναι οι πολιτικοί μας ταγοί. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Αλέκος Αλαβάνος, που και σε τελευταία εμφάνιση του στο Μega, επανέλαβε την άποψη του ότι η Πλατεία Συντάγματος πρέπει να μετατραπεί σε Πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου, θέλοντας να συγκρίνει την εξέγερση των αιγυπτίων με αυτή των Ελλήνων, που αγωνιούν, και δικαιολογημένα, για το μέλλον τους.

Οι καταστάσεις φυσικά δεν είναι οι ίδιες. Κι η προτροπή Αλαβάνου μπορεί να έχει πολύ χειρότερες επιπτώσεις από ό,τι κι ο ίδιος ακόμα θα φανταζόταν. Διότι στον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ουδείς απάντησε με το τι έγινε στην Αίγυπτο και ποια ήταν η επίπτωση της λαϊκής εξέγερσης, η οποία σταμάτησε με την παραίτηση του Χόσνι Μουμπάρακ. Ο επί 30ετία πρόεδρος της Αιγύπτου, που ανέλαβε την εξουσία όταν περίπου στην Ελλάδα αναλάμβανε την εξουσία ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού Ανδρέας Παπανδρέου, αποσύρθηκε στο Σαρμ ελ Σεΐχ. Αλλά την εξουσία στην Αίγυπτο -στη θέση του, ακόμα κι αν το δεχθούμε, «διεφθαρμένου και δικτάτορα» Μουμπάρακ- ανέλαβε μια στρατιωτική χούντα. Στην αιγυπτιακή πραγματικότητα μάλλον αυτή ήταν η καλύτερη εξέλιξη. Και δεν υπήρχε άλλη, εκτός κι αν η χώρα έπεφτε στα χέρια ακραίων ισλαμιστών με οδυνηρές συνέπειες για την ίδια και τον κόσμο όλον.

Θα δεχόταν, άραγε, ο κ. Αλαβάνος και κάθε συνεπής αριστερός, να συμβεί το ίδιο στην Ελλάδα; Να αναλάμβανε την διακυβέρνηση της χώρας ο στρατός για να εξυγιάνει το πολιτικό σύστημα από τη φαυλότητα και τη διαφθορά των πολιτικών του κοινοβουλευτισμού και, εν καιρώ τω δέοντι, να προχωρήσει σε εκλογές, όπως συμβαίνει σήμερα στην Αίγυπτο;

Αλλά κι όπως συνέβη πριν από 44 χρόνια στην Ελλάδα, όταν οι συνταγματάρχες είχαν αναλάβει την εξουσία πραξικοπηματικά με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία και με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες για την πατρίδα μας. Διότι είναι προφανές ότι σε μια εξέγερση παρόμοια με του Καΐρου, στην Αθήνα μπορεί να ανατρεπόταν η κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά στη θέση της τι άλλο θα μπορούσε να μπει, παρά μόνον μια ακραία χούντα, είτε στρατιωτική είτε λαϊκιστική;

Αυτό θα ήθελε ο κ. Αλαβάνος κι οποιοσδήποτε εκ των συνοδοιπόρων του; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Διότι το κοινοβουλευτικό σύστημα, που αναμφίβολα έχει απαξιωθεί στη χώρα μας από τα αλλεπάλληλα λάθη και τις συνεχείς λανθασμένες επιλογές και συμπεριφορές κομμάτων και πολιτικών, αν ανατραπεί θα το διαδεχθούν ακραίες μορφές εξουσίας. Από στρατιωτικούς μέχρι ιδιότυπους επαναστάτες και λαϊκιστές, που δεν πιστεύουν σε κάτι συγκεκριμένο, παρά στην επιβολή της ανίερης εξουσίας τους εις βάρος του ίδιου του λαού.

Προφανώς αυτό δεν μπορούσε να ήταν το όραμα ούτε του κ. Αλαβάνου ούτε κανενός άλλου σοβαρού αριστερού πολιτικού. Και τούτο καταδεικνύει εμπράκτως ότι η περίπτωση της εξέγερσης στον αραβικό κόσμο, η σφαγή των λιβύων εξεγερθέντων από τον Καντάφι κι η αβεβαιότητα για τη ροή του πετρελαίου ελάχιστη σχέση μπορεί να έχουν με την ελληνική πραγματικότητα, μολονότι κάποιοι επιχειρούν μεθοδευμένα να τις συγκρίνουν.

http://www.aixmi.gr