ΑΠΛΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Του Γιάννη Τσιρώνη 

Μπροστά στα διλήμματα της κάλπης οι πολίτες πρέπει να θυμηθούν την ρήση του Lev Landau: "Οι απλές λύσεις είναι οι σωστές λύσεις"

Τελικά η κυβέρνηση αποδείχθηκε «μία από τα ίδια»;

Όσοι ισχυρίζονται ότι η ψήφιση της νέας συμφωνίας δικαιώνει τους ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αποκρύπτουν, πολύ

βολικά, τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν στα μνημόνια:

•  Εγκατάλειψη και ερήμωση των 2/3 της ελληνικής γης.
•  Πελατειακός εγκλωβισμός μεγάλης μερίδας της κοινωνίας.
• Διαπλεκόμενος, αντιπαραγωγικός και κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας.
• Απομύζηση και κατασπατάληση του φυσικού και οικονομικού δυναμικού.
• Διεφθαρμένη, κομματοκρατούμενη δημόσια διοίκηση.

Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν είναι υπόλογες μόνο για τα μνημόνια, αλλά κυρίως για τις αιτίες που οδήγησαν στα μνημόνια.Είναι υπόλογες για το φαύλο καθεστώς που διέλυσε την χώρα.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να κρίνει, εάν θα παραδώσει ξανά την χώρα σε όσους την καταλήστευσαν και την ξεπούλησαν ή θα εμπιστευτεί ξανά τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο τελικά και αυτή η κυβέρνηση δεν διαιωνίζει την ομηρία των μνημονίων;

Ο πρωθυπουργός έχει παραδεχθεί, την υπερβολική αισιοδοξία, πριν τις εκλογές, για μία αμοιβαία επωφελή συμφωνία με τους εταίρους μας. Η αρχική αισιοδοξία δεν ήταν αβάσιμη:  έναGrexit θα ήταν καταστροφή για όλη την ευρωζώνη, οπότε οι εταίροι θα δέχονταν μία βιώσιμη λύση για την ελληνική οικονομία και το χρέος. 

Αυτό που είχε υποεκτιμηθεί, ήταν η δύναμη του «λόμπι της δραχμής», που ήδη από την εφαρμογή του PSI το 2012 εργαζόταν για επιστροφή στη δραχμή, ώστε με υποτιμημένο νόμισμα, τα επιθετικά funds να αγοράσουν πάμφθηνα ιδιωτικά και δημόσια φιλέτα. Ήθελαν να επαναλάβουν την λεηλασία που κατάφεραν στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού (Βουλγαρία, Ουγγαρία κ.λπ.).

Το «λόμπι της δραχμής» αποδείχθηκε τελικά ισχυρότερο από τους υπέρμαχους της ενιαίας ευρωζώνης. Υπάρχει μάλιστα ισχυρή πιθανότητα, αυτά τα οικονομικά συμφέροντα να επιδιώκουν τον τεμαχισμό της ευρωζώνης όχι μόνον για την Ελλάδα αλλά και συνολικά!

Ήδη από τον Αύγουστο του 14 η χώρα υφίστατο οικονομικό στραγγαλισμό και κάθε ελληνική πρόταση, μέχρι το τέλος του προγράμματος, έπεφτε σε τοίχο! Στις 30 Ιουνίου, χωρίς μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία,με την Ελλάδα εκτός προγράμματος, ανοίγονταν  τρεις δρόμοι:

1.  Η λύση Σόιμπλε για μνημόνιο με δραχμή.
2.  Η ολική ρήξη με άτακτη χρεοκοπία.
3.  Η επιδίωξη αναδιαπραγμάτευσης για μία συμφωνία εντός ευρώ.

Υπάρχει και ο 4^ος δρόμος της συντεταγμένης χρεοκοπίας, όπως την οραματίζονται ο Λαφαζάνης ή τοΚΚΕ, με κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά προσωπικά αδυνατώ να τον περιλάβω στις ρεαλιστικές εναλλακτικές.

Στις επερχόμενες εκλογές οι πολίτες θα κρίνουν, εάν θα στηρίξουν την κυβέρνηση, που επέλεξε τον δρόμο της συμφωνίας, ή τις δυνάμεις που θέλουν την Ελλάδα στην τροχιά της ολικής σύγκρουσης με την ευρωζώνη.

ΑΝδεν είχε γίνει το δημοψήφισμα δεν θα έμεναν οι τράπεζες ανοιχτές;

Είναι απόλυτη ανακρίβεια, ότι τα CAPITAL controlsοφείλονται στο δημοψήφισμα.

Με τον τερματισμό του προγράμματος, στις 30 Ιουνίου, η ΕΚΤ έπαψε να στηρίζει τις ελληνικές τράπεζες. Η εγκληματική κινδυνολογία είχε ήδη οδηγήσει σε μαζικές αναλήψεις δισεκατομμυρίων! Οι τράπεζες δεν έκλεισαν επειδή «έτσι αποφάσισε η κυβέρνηση». Έκλεισαν γιατί οι αθρόες αναλήψεις, οδηγούσαν σε έλλειψη ρευστότητας. Αν έμεναν ανοιχτές, οι μαζικές αναλήψεις θα οδηγούσαν σε εκμηδενισμό των αποθεματικών και αναπόφευκτο κούρεμα. Ήδη τα παπαγαλάκια από την πρώτη μέρα μιλούσαν για κούρεμα, ώστε ο κόσμος να τρέξει να κλείσει τους λογαριασμούς και οι τράπεζες να καταρρεύσουν.

Τα capital controls ήταν πλήγμα για την εξασθενημένη ελληνική οικονομία αλλά χωρίς αυτά, το κούρεμα των καταθέσεων θα ήταν αναπόφευκτο με πολύ χειρότερες επιπτώσεις.

Τι νόημα είχε το δημοψήφισμα σε όλη αυτή την διαδικασία;

Όσοι αμφισβητούν το δημοψήφισμα, σκόπιμα ή άθελα, υποβαθμίζουν την σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις που υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τις δυνάμεις που θέλουν μία Ευρώπη παραδομένη στα πολυεθνικά συμφέροντα!

Χωρίς το δημοψήφισμα:

1.  Στις 30 Ιουλίου οι τράπεζες, χωρίς στήριξη, είτε θα έκλειναν είτε θα είχαμε δραματικό κούρεμα καταθέσεων.
2. Λίγες μέρες αργότερα, η Ελλάδα δεν θα πλήρωνε τις δανειακές της υποχρεώσεις και θα έμπαινε σε κατάσταση χρεοκοπίας. Η οικονομία θα κινιόταν με ελάχιστα συναλλαγματικά αποθέματα, που και αυτά θα είχαν κρυφτεί σε «μαξιλάρια» λόγω του πανικού.
3. Τον μήνα Ιούλιο δεν θα πληρώνονταν μισθοί και συντάξεις ούτε καμία άλλη υποχρέωση του δημοσίου.
4. Οι εισαγωγές αναγκαίων αγαθών θα σταματούσαν. (Η συντριπτική πλειονότητα των τουριστικών επαγγελμάτων στηρίζεται σε εισαγόμενες πρώτες ύλες με πιο απλό παράδειγμα τον καφέ.)
5. Τελικά η όποια κυβέρνηση θα έπρεπε να κόψει εθνικό νόμισμα.

Στο πολιτικό πεδίο, ο Σόιμπλε και η παρέα του αρνιόντουσαν να διαπραγματευτούν με την κυβέρνηση και ζητούσαν επίμονα κυβέρνηση τεχνοκρατών. Η κυβέρνηση θα έπρεπε είτε να ακολουθήσει το κατηφορικό μονοπάτι της δραχμής, είτε να παραιτηθεί.

Η απάντηση του Ελληνικού Λαού στο δημοψήφισμα:

1. Οδήγησε αναγκαστικά τους εταίρους σε αναδιαπραγμάτευση
2.  Ήταν ένα μεγαλειώδες μήνυμα σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, που κατάλαβαν ότι κάτι σάπιο υπάρχει στην ηγεσία της Ευρώπης. Όλοι μπορούν να λοιδορούν μία αριστερή κυβέρνηση, αλλά κανείς δεν μπορεί να λοιδορεί το 62% ενός λαού.
3.  Έσπασε το ανθελληνικό μπλοκ: Ούτε ο Ολάντ, ούτε ο Ραχόι μπορούσαν να εξηγήσουν στους πολίτες τους, γιατί πετάνε την Ελλάδα στα σκουπίδια. Όλοι καταλάβαιναν πλέον, ότι μετά την Ελλάδα θα ήταν η σειρά τους.
4. Το κυριότερο: Αναγκάστηκε ο Σόιμπλε να ομολογήσει, ότι προτιμά την Ελλάδα στην δραχμή.

Τελικά το δημοψήφισμα οδήγησε στην αναδιαπραγμάτευση και στην συμφωνία. 

Πώς όμως το μεγαλειώδες ΟΧΙ έγινε επώδυνο ΝΑΙ;

Από την πρώτη στιγμή ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση ξεκαθάρισαν, ότι το ΟΧΙ δεν είναι«ΟΧΙ στην διαπραγμάτευση», ούτε «ΟΧΙ στο ευρώ». Ήταν «ΟΧΙ στο τελεσίγραφο των Βρυξελών» και εργαλείο για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων.

Τα παπαγαλάκια της παραπληροφόρησης επέμεναν να κινδυνολογούν ότι το ΟΧΙ σημαίνει έξοδο από την Ε.Ε. και επιστροφή στην δραχμή. Είναι τουλάχιστον φαιδρό, κάποιοι να αναμοχλεύουν εκείνο το ψέμα και να συντάσσονται εκ των υστέρων με όσους επιχείρησαν να παραχαράξουν το τι έγραφε το ψηφοδέλτιο του δημοψηφίσματος!

Ας το κάνουμε ξανά ξεκάθαρο: Ο ελληνικός λαός απέρριψε το τελεσίγραφο των Βρυξελών δίνοντας καθαρή εντολή για αναδιαπραγμάτευση. Δεν απέρριψε ούτε το ευρώ, ούτε έδωσε εντολή ρήξης!
Το δημοψήφισμα πέτυχε τον στόχο του για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, αλλά ας μας υποδείξουν οι πολέμιοι της συμφωνίας με ποια πολιτικά όπλα θα μπορούσαμε να πετύχουμε καλύτερους όρους.

Τι διαφέρει όμως τελικά το τελεσίγραφο των Βρυξελών από το 3^ο μνημόνιο;

Δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Με μια φράση: Το τελεσίγραφο Γιούνκερ της 25^ης Ιουνίου ήταν ένα πεντάμηνο πρόγραμμα με επαχθέστατα μέτρα για τον τουρισμό, τον αγροτικό τομέα κ.λπ. χωρίς καμία αναφορά στο χρέος και την προοπτική μετά το 5μηνο. Θα είχαμε λοιπόν μετά από 5 μήνες ακόμα χειρότερες οικονομικές συνθήκες, χωρίς κανέναν πολιτικό χρόνο για να πάρουμε παράλληλα μέτρα εξυγίανσης της πραγματικής οικονομίας. Σε πέντε μήνες το Grexit θα ήταν παρόν ως μοναδική εναλλακτική, αλλά και νωρίτερα το φάντασμά του θα απέτρεπε κάθε σοβαρό επενδυτή από το να επενδύσει στην Ελλάδα. Αυτούς τους 5 μήνες, όσοι απεργάζονταν την έξοδο από το ευρώ θα είχαν κάνει ακόμα ένα βήμα, ενώ η κυβέρνηση θα ήταν αδύνατον να προφτάσει να πατάξει την διαφθορά, να εισπράξει έστω και ελάχιστα χρήματα από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, να δημιουργήσει δομές εναλλακτικής οικονομίας.

Αντίθετα η νέα συμφωνία, μπορεί να περιέχει αρκετούς από τους επαχθείς όρους του πακέτου Γιούνκερ, αλλά ανοίγει τον διάλογο για το χρέος και δίνει επαρκή πολιτικό χρόνο για εξυγίανση της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης, αρκεί φυσικά να κυβερνά μία έντιμη και ριζοσπαστική κυβέρνηση και να μην έχουμε την παλινόρθωση του παλαιού καθεστώτος.

Δεν χάθηκε πολύτιμος χρόνος με άγονες διαπραγματεύσεις;

Ακόμα και εάν είχαμε αντιληφθεί νωρίτερα ότι το λόμπι της δραχμής σπαταλά τον χρόνο για να βρεθούμε εκτός προγράμματος, υπήρχαν εναλλακτικές;

•  Κάποιοι λένε, ότιΑΝ επιβάλλονταν νωρίτερα τα CAPITAL controls, θα υπήρχε επαρκής ρευστότητα σε ενδεχόμενο ρήξης. Ακόμα και εάν η ΕΚΤ είχε δεχθεί ένα αιφνιδιαστικό περιορισμό στην κίνηση κεφαλαίων, μία τέτοια ενέργεια δεν θα οδηγούσε σε διακοπή των διαπραγματεύσεων με ευθύνη της Ελλάδας; Δεν θα ήταν το καλύτερο δώρο για τον Σόιμπλε να ισχυριστεί, ότι η αριστερή κυβέρνηση μεθοδεύει την ρήξη;
•  Άλλοι κριτικάρουν την έλλειψη plan B, χωρίς να εξηγούν τι θα περιλάμβανε. Από ποιες πηγές θα προέρχονταν τα συναλλαγματικά αποθέματα για να στηριχθεί το εθνικό νόμισμα; Μήπως από στάση πληρωμών; Μήπως από μονομερή αμφισβήτηση του χρέους; Τι επιπτώσεις θα είχαν στην οικονομία τέτοιες ενέργειες; Πώς θα αντιμετωπιζόταν ο ενδεχόμενος πανικός; Ακόμα και το απόλυτα θεμιτό σχέδιο, να πληρωθούν οι εσωτερικές υποχρεώσεις με πλαστικό χρήμα, ξεσήκωσε μυθεύματα για συνωμοσίες.
• Ακούστηκε ότι αργήσαμε να καταθέσουμε προτάσεις. Μα από την πρώτη στιγμή καταθέταμε προτάσεις, που απορρίπτονταν είτε ως αβάσιμες, είτε επειδή δήθεν δεν είχαν επαρκείς εγγυήσεις. Αναρωτιέμαι τι εγγυήσεις είχαν τα πρώτα μνημόνια, που αποδείχθηκαν πλήρως ανεφάρμοστα. Ακόμα και η πρόταση των 8 δις, που ήταν φτιαγμένη με την αρχιτεκτονική των Βρυξελών, τελικά απορρίφθηκε.

ΑΝη πλευρά των εταίρων ήθελε συμφωνία, είχε όλη την άνεση να την οικοδομήσει έγκαιρα, παρά την απειρία της ελληνικής πλευράς. Η πραγματικότητα είναι ότι, πριν το δημοψήφισμα, από την πλευρά των εταίρων, δεν υπήρξε καμία, έστω και επαχθής, βιώσιμη πρόταση αποδεικνύοντας την κυριαρχία όσων απεργάζονταν το ναυάγιο.

Γιατί οι πολίτες να εμπιστευτούν μία κυβέρνηση που απέτυχε να μας βγάλει από τα μνημόνια;

Το "φιλέτο" του Ελληνικού που
περιμένει την παλινόρθωση για να
ιδιωτικοποιηθεί έναντι πινακίου φακής
Φωτ. από Left.gr

Γιατί η μία κυβέρνηση με δυνάμεις της Αριστεράς και της Οικολογίας:

•  Έχει την βούληση να συγκρουστεί με το πελατειακό κράτος και την διαπλοκή.
• Αντιστάθηκε και θα αντισταθεί στα χαριστικά ξεπουλήματα δημόσιας περιουσίας.
•  Μπορεί να δημιουργήσει τις δομές εναλλακτικής οικονομίας, που δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας έξω από κάθε μνημονιακόΠΛΑΊΣΙΟ.

Τελικά ας ξαναθυμηθούμε το σύνθημα των Οικολόγων Πράσινων από το 2010: ΔΕΝ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΕΠΟΧΗ.

Ας ξαναθυμηθούμε, ότι δεν πολεμάμε τα μνημόνια, αλλά το καθεστώς που γέννησε τα μνημόνια:

•  Πολεμάμε τους κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες».
•  Πολεμάμε τους διεφθαρμένους πολιτικούς.
•  Πολεμάμε μία δικαστική εξουσία που υποθάλπει την ατιμωρησία.
• Πολεμάμε μία δημόσια διοίκηση διαπλεκόμενη και αναποτελεσματική.

ΑΝ νικήσουμε σε αυτές τις εσωτερικές μάχες οι καρχαρίες τύπου Σόιμπλε, θα αναζητήσουν αλλού την κερδοσκοπία.

Αν συνεχίσει το ίδιο καθεστώς να απομυζά τον πλούτο της χώρας, τότε η ομηρία της χώρας θα διαιωνίζεται, όπως διαιωνίζεται σε δεκάδες τριτοκοσμικές χώρες. Με δραχμή ή ευρώ το φαύλο καθεστώς θα συνεχίσει να κυβερνά την χώρα.

Οι ακραιφνείς «επαναστάτες» του Λαφαζάνη και του Κουτσούμπα δεν μας εξηγούν πώς θα απαλλαγούμε από τον εσωτερικό εχθρό. Δαιμονοποιούν το ευρώ, λες και οι τριτοκοσμικές οικονομίες εκτός ευρώ δεν γίνονται εύκολα θύματα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η αποστασία Λαφαζάνη επιτρέπει στους νοσταλγούς της παλινόρθωσης, να ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας ...δεν έκανε τίποτα! Δηλαδή δεν κατάφερε να κάνει σε 7 μήνες, όσα εκείνοι δεν έκαναν από τον εμφύλιο μέχρι σήμερα!

Οι πολίτες έχουν κρίση και κρίνουν!