γεννήθηκαν για να «σώσουν» τον κόσμο από την ένδεια, ίσως και την ανία, ή ότι πρέπει καλά και σώνει να ξεχωρίσουν από την πλέμπα, να μη δυσφορούν με τη μετριότητα (!), να μη συναγελάζονται με ανθρώπους χωρίς αισθητική και πλούτο.
Εκτός από το πρόσφατο προσκλητήριο των κεντροαριστερών δυνάμεων του τόπου, ακόμη τρία πρώην «στελέχη» τού εν Ελλάδι σοσιαλισμού διεκδικούν τα ηνία της χώρας ώστε -λένε- να τη συγκρατήσουν από τον κατήφορο που έχει πάρει, χωρίς να μπουν στον κόπο να μας πουν ότι αυτοί οι ίδιοι και η πολιτική τους είναι οι κύριοι υπεύθυνοι αφού κυβερνούσαν επί τόσα χρόνια -λεπτομέρειες...
Ούτε να κλάψεις μπορείς ούτε να γελάσεις· παρακολουθείς απλώς και τρίβεις τα μάτια σου από τη θρασύτητά τους και την ικανότητά τους να παίζουν το ίδιο βιολί επί δεκαετίες - να ’ναι το βιολί της ματαιοδοξίας ή μήπως των προνομίων που αφειδώς προσφέρει η κρατική μηχανή σε όσους την υπηρετούν με βάση τα συμφεροντάκια τους; Κάποιο ταλέντο θα διαθέτουν ασφαλώς, είτε αυτό έχει θετικό είτε αρνητικό πρόσημο.
Μπορεί επίσης να αριστεύουν στα μαθήματα που παραδίδει, δεκαετίες τώρα, το αδιατάρακτο ελληνικό πολιτικό σύστημα (νεποτισμός, φαυλοκρατία, γραφειοκρατία, πελατειακές σχέσεις και τα συναφή συμπαρομαρτούντα).
Γι’ αυτό ίσως δεν αισχύνονται και επανεμφανίζονται στο προσκήνιο, διότι γνωρίζουν καλά -και από μέσα- το αργόσυρτο αυτό πολιτικό σύστημα, συν το γεγονός ότι δεν έχει «διακριθεί» ακόμη στην πολιτική διαπάλη ένας ελπιδοφόρος, έστω και ουτοπικός, φορέας διακίνησης ιδεών.
Με θεατρικό τρόπο παρουσιάζουν την ανανέωση που τάχα προσκομίζουν με ολίγο από ευρωπαϊσμό, αποκοπή από την παρελθοντολογία και τη συντήρηση (οι ριζοσπάστες...) και περισσή αυθάδεια βεβαίως.
Επαναναστατικές (...) διεργασίες συντελούνται στις πενιχρές μας μέρες μέσα από την «ανασυγκρότηση» της Κεντροαριστεράς και των τριών θηρίων της ανανέωσης (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης) - πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή εάν θέλουμε να διατηρηθούμε νηφάλιοι και κάπως σοβαροί.
Βεβαίως και είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να δοκιμάζονται στον στίβο των εκλογών - αλλού είναι το πρόβλημα και μάλλον εντοπίζεται σε συναισθηματικά και όχι ιδεολογικά κριτήρια. Δεν πρέπει, δε, να λησμονεί κανείς το βαθύ (και αβυσσαλέο;) ορμέμφυτο για επικυριαρχία - άλλοι το λένε αλλιώς...
Χορός σωτήρων λοιπόν και ανανέωσης σε όλη τη χώρα, αδυνατείς όμως να διακρίνεις ποιος είναι ο κορυφαίος και ποιος ο ουραγός, έτσι που είναι όλοι μπουρδουκλωμένοι και ασυνάρτητοι (;), ασταθείς και μεσόκοποι.
Τι κρίμα με τόσους σωτήρες η Ελλάδα να μην μπορεί να ανασάνει τουλάχιστον, να βολοδέρνει μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, η καψερή. Και πού ν’ αρχίσουν τα όργανα και στον άλλο πόλο, της κεντροδεξιάς ευρωτίασης, αλλά μάλλον εκεί είναι πιο μονιασμένοι, πιο «έξυπνοι» εννοείται προκειμένου να υφαρπάξουν την εξουσία.
Μεγάλο κομμάτι βέβαια της κοινωνίας έχει παραιτηθεί από τα κοινά, αδιαφορεί για το ποιος ετοιμάζει τι· ένα μικρό, όμως, νοιάζεται, αλλά τι να κάνει μόνο κι έρμο; Χάθηκαν και τα διλήμματα...
Γιώργος Σταματόπουλος
.jpg)
.jpg)
