Συνδικαλιστάδες…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΠ’ τους «σοσιαλμανείς» του Κων. Καραμανλή  στους σοσιαλιστές  του Ανδρέα Παπανδρέου και με τα πρότυπα  της Σουηδίας, κάτι πήγε να στηθεί και  στην Ελλάδα της δεκαετίας  του ’80. Με τη δημοκρατία να ξεχύνεται στους… δρόμους, στα καφενεία και στα εργοστάσια, πριν μεταλλαγή σε ασυδοσία. Κι ούτε το υποψιαστήκαμε πως (καλώς  είτε κακώς) δεν είμαστε  πειθαρχημένοι Σουηδοί  που δεν απεργούν για το τίποτα, δεν  κλείνουν δρόμους, δεν  πριονίζουν το κλαδί  κ.λπ.

ΣΤΗΘΗΚΑΝ  συνεταιρισμοί πάνω στη συνεταιριστική ιδέα για να καταλάβουν πόστα  αστοιχείωτοι, να γίνουν πρόεδροι αγρότες που

 τα ‘κονόμησαν και ο  σοσιαλισμός τυλίχτηκε  στις… φλόγες. Τότε γεννήθηκε και  ο συνδικαλισμός  που εξέθρεψε συνδικαλιστές, για να γίνουν συνδικαλιστάρες. Βγήκαν απ’ τη βάση, έλαμψε το άστρο τους σε συνελεύσεις, υπερψηφίστηκαν για να φορέσουν το ταμπελάκι του  εργατοπατέρα, ζήτησαν  και απαίτησαν  απ’ τις κυβερνήσεις, λούφαραν απ’ τη δουλειά τους και  κάποιοι από δαύτους  εξασφάλισαν και  τα δισέγγονά τους. Κάτω απ’ τη μύτη συνεταιρισμένων  που έγιναν εργαζόμενοι  και πάνε, σήμερα, για… δούλοι.

ΚΑΙ, βέβαια, δεν κράτησαν το μέτρο. Φτάνει να’  χει ο εργαζόμενος  απέναντι «το αφεντικό που του… ρουφάει  το αίμα», να μισεί  το Κράτος που το θέλει αρωγό ενώ  πασκίζει να το κατασπαράξει και να εξασφαλίζει  επιδόματα αντί αύξησης. Αυτά (και άλλα) ήθελαν, αυτά πέτυχαν και  ο «αγώνας» συνεχίζεται. Χωρίς ρούπι βήμα πίσω, χωρίς νερό στο κρασί και, ενίοτε, με «στοιχεία» αντί στοιχείων σε τηλεοπτικές αναμετρήσεις.

ΖΥΓΙΑΣΑΜΕ το λόγο τους με βάση τη λογική, την αναγκαιότητα και τη (ζοφερή) προοπτική, γραδάραμε το πάθος  τους μέσα από κραυγές  και φανατίλα, σκεφθήκαμε πόσα πληρώσαμε για  τα ελλείμματα των  ΔΕΚΟ και τους βάλαμε στην άκρη. Οι εργαζόμενοι  τους στηρίζουν, τους ψηφίζουν και… εκδικούνται. Ποιον; Το λαό (αντί της  Κυβέρνησης), τους πολίτες, το κοινό, λες κι είναι  αυτός ο στόχος.

ΕΜΕΙΣ οι τρίτοι και άσχετοι, φορολογούμενοι για  ελλείμματα που τα’  φτιαξαν διοικήσεις που δεν λογοδότησαν με… συμμετοχή «εργαζόμενων» με τα επιδόματα και τα πλασματικά τους, θέλουμε τα πράγματα ν’ αλλάξουν. Αυτοί δεν θέλουν. Με πρώτους και καλύτερους, μπροστάρηδες και «αγωνιστές» τους συνδικαλιστές. Βλέπουν το τυρί-δεν βλέπουν τη φάκα. Νοιάζονται για το σήμερα - αγνοούν το αύριο με τους κινδύνους του. Κι αν εμείς θέλουμε τα «βασικά» (παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες, επικοινωνίες…) σε χέρια κρατικά, αυτοί πρώτοι και καλύτεροι έπρεπε γι αυτά να αγωνιστούν. Δεν στέργουν, τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ (παρα)περιμένουν και ο ιδιώτης… σκάει μύτη.