Η βουλγαρική Κατοχή στην Ξάνθη

Γράφει ο
Γιώργος Λεκάκης
Οι περισσότεροι Έλληνες ιερείς απελάθηκαν και αντικαταστάθηκαν υπό Βουλγάρων ιερέων. Μόνον σε απομεμακρυσμένα χωριά επέτρεπαν στους ολίγους παραμείναντας Έλληνας ιερείς να ιερουργούν ελ­ληνιστί. 

Η λειτουργία των ελληνικών σχολείων απαγορεύθηκε, οι δε περισσότεροι εκ των Ελλήνων καθηγητών και διδασκάλων απελάθηκαν. Ιδρύθηκαν βουλγαρικά σχολεία, δημοτικό, γυμνάσιο, μέση εμπορική σχολή και μέση τεχνική σχολή. 

Οι μαθητές των σχολείων της μέσης εκπαιδεύσεως εστρατολογούντο και εκ των παραμεθορίων βουλγαρικών πόλεων, για να παρουσιασθεί αυξημένος ο αριθμός τους. Η φοίτησις των Ελληνοπαίδων στο βουλγαρικό δημοτικό σχολείο ήταν υποχρεωτική κατά το πρώτο έτος της κατοχής. Κατόπιν όμως οι βουλγαρικές Αρχές δεν επέμεναν. 

Απαγορεύετο η χρήσις της ελληνικής γλώσσης στα δημόσια κέντρα και τις
δημόσιες υπηρεσίες. Στους ομιλούντες ελληνιστί επεβάλλετο πρόστιμο, ή εξυλοκοπούντο. Στους Τούρκους επιτρεπόταν η χρήσις της τουρκικής γλώσσης. 

Στους κατοίκους της πόλεως διενέμετο άρτος εξ αραβοσίτου 200 γραμμ. κατ’ άτομον ημερησίως, ουχί πάντοτε. Στους κατοίκους των καπνοπαραγωγών χωριών εδίδοντο 800 γραμμ. αραβοσίτου τον μήνα κατ’ άτομον προς 14 λέβα το κιλό, όταν το βουλγαρικό κράτος αγόραζε τον αραβόσιτο προς 6 λέβα το κιλό. Στους Έλληνες παραγωγούς σίτου ή αραβοσίτου αφήνοντο προς διατροφή των οικογενειών τους και 100-150 κιλά σπόρος κατ’ άτομο για ολόκληρο το έτος. Αλλά και οι μικρές αυτές ποσότητες, οι οποίες αφήνοντο στους Έλληνες παραγωγούς, προς διατροφή τους και σπόρο, διαρπάζονταν κατά τις συχνότατες έρευ­νες κατ’ οίκον.
 
Από το βιβλίο «Η μαύρη Βίβλος των βουλγαρικών εγκλημάτων εις την Ανατολικήν Μακεδονίαν και Δυτικήν Θράκην 1941-1944», έκδ. της εκθέσεως καθηγητών των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Αθήναι, 1945.
  

Από την στήλη «Χρονοτοπία» του συγγραφέα Γιώργου Λεκάκη (www.lekakis.com), στην εφημερίδα «Χρόνος» Κομοτηνής