Η Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις μεταξύ των χωρών της ΕΕ στην απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας.

Οι Έλληνες καταναλωτές έρχονται με το νέο έτος αντιμέτωποι με καινούριες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, ενώ οι τιμές χονδρικής με βάση στοιχεία που παρουσίασε ο Επίτροπος Ενέργειας κ. Oettinger ήδη από τον περασμένο Μάρτιο, έχουν σημειώσει σημαντική μείωση κατά 60% σε συγκρίσει με τις μέσες τιμές των τελευταίων ετών.
Ταυτόχρονα όπως αναφέρει η ετήσια έκθεση του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Ενεργειακών Ρυθμιστικών Αρχών (CEER) για την κατάσταση και τις εξελίξεις των Ευρωπαϊκών Ενεργειακών Αγορών, η Ελλάδα παραμένει,  στις τελευταίες θέσεις όσον αφορά στη δεσπόζουσα θέση του μεγαλύτερου Παραγωγού/Προμηθευτού,  την δυνατότητα και την επιθυμία των καταναλωτών να αλλάξουν Προμηθευτή, αλλά και ως προς τα οφέλη που οι καταναλωτές απεκόμισαν παρά τη σημαντική
υποχώρηση των τιμών τόσο των καυσίμων αλλά και του τελικού προϊόντος λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και της γενικότερης μείωσης της κατανάλωσης.
Γίνεται δε πιο θλιβερή η σύγκριση, όταν κανείς αναλογιστεί ότι οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που κατατάσσονται περίπου στην ίδια κατηγορία, είναι χώρες με απομονωμένα συστήματα χωρίς τη δυνατότητα πρόσβασης στο Ευρωπαϊκό διασυνδεδεμένο δίκτυο και συνεπώς με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αποκλεισμού από εμπορικές ανταλλαγές (Κύπρος, Μάλτα, Βαλτικές χώρες.

Τα συμπεράσματα είναι εύκολο να εξαχθούν. Ο μεγάλος χαμένος των επί 12-τίας ολιγωριών στην απελευθέρωση, των κυβερνήσεων και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (προς χάριν των κακώς εννοουμένων συντεχνιακών συμφερόντων) είναι ο Έλληνας καταναλωτής ενέργειας.

Αντί να  σχεδιάσει και να εφαρμόσει την απαιτούμενη πολιτική η κυβέρνηση, διαλέγει το δρόμο τον αυξήσεων και επιχειρεί να  συνδιαλλαγεί (μέσω του δάνειο των 500 000 ευρώ) με την ηγεσία της ΓΕΝΟΠ, με την οποία αναζητά απεγνωσμένα μορατόριουμ, για να μην έρθει σε σύγκρουση με τα σπλάχνα της.

Η Δημοκρατική Συμμαχία καλεί τη κυβέρνηση να αντιληφθεί ότι η απελευθέρωση και η εναρμόνιση με τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι το εργαλείο για την  εξοικονόμηση ενέργειας και πόρων. Είναι προς   το συμφέρον του καταναλωτή, και σε τελική ανάλυση,  του υγιούς ανταγωνισμού, ο οποίος ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει όσο οι καταναλωτές παραμένουν δέσμιοι ενός μονοπωλιακού προμηθευτή που κατέχει το 98% της αγοράς.