Ή με την Κούνεβα, ή με το βιτριόλι...

«Η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά είναι στην κουλτούρα της Ελλάδας» δήλωσε στην «ΕφΣυν» η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Κι έτσι, χωρίς να το θέλει, διακινεί κι αυτή την εικονική πραγματικότητα που...
πολύ φοριέται στην Αριστερά. Ο Τσίπρας, ας πούμε, σε κάθε ευκαιρία εκφράζει την περηφάνια του για τη στάση του λαού στο προσφυγικό. Κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά στελέχη διαδηλώνουν τη σιγουριά τους για την αντίθεση του λαού στον ρατσισμό και τον ναζισμό. Το έχουμε όλοι, λίγο-πολύ, το χούι: Να θεωρούμε τον λαό ενιαίο και, το χειρότερο, εξ ορισμού προοδευτικό.

Δικαίωμά τους να το πιστεύουν, όσοι πιστεύουν, κάτι τέτοιο. Δικαίωμά τους, κι αν δεν το πιστεύουν, να πιστεύουν ότι εξωραΐζοντας την πραγματικότητα γίνεται πιο εύκολο να την αλλάξουν. Αλλά, η σκληρή αλήθεια δεν κρύβεται: Υπάρχει η Ελλάδα της Κούνεβα - της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Υπάρχει και η Ελλάδα εκείνων που έριξαν το βιτριόλι στην Κούνεβα - της εκμετάλλευσης, του μίσους, της χυδαιότητας. Λαός είναι και οι οπαδοί των ταγμάτων εφόδου. Λαός κι όσοι καίνε προσφυγικούς καταυλισμούς. Λαός και τα πλήθη που έσπευσαν να λυντσάρουν διαδικτυακά την Κούνεβα.

Εντάξει, θα πείτε, το ξέρουμε, αλλά... Αλλά τι; Θα κάνουμε ότι δεν βλέπουμε πώς σκέφτεται ένα κομμάτι του λαού; Και όχι μικρό κι ασήμαντο; Θα αποφύγουμε, σαν τρομαγμένοι ασθενείς, τη διάγνωση, μήπως ο καρκίνος αποδειχτεί μεταστατικός και μοιραίος; Και θα φωνάζουμε ότι όλα είναι καλά και η Ελλάδα είναι χώρα της ανθρωπιάς, όταν χιλιάδες άνθρωποι, εκατοντάδες διαδικτυακοί τόποι, δεκάδες πολιτικά και δημοσιογραφικά στελέχη επιχειρούν, με ηδονή σχεδόν, να δολοφονήσουν μια γυναίκα ηθικά αφού πρώτα οι σκοτεινοί τους εκπρόσωποι τη σακάτεψαν σωματικά;

Δεν λέει κανείς να αρχίσουμε εμφύλιο. Αλλά να χωρίσουμε τα τσανάκια μας από την Ελλάδα του ταξικού μίσους, της πολιτικής μισαλλοδοξίας, της κρυφής και φανερής χυδαιότητας. Ή με την Κούνεβα, ή με το βιτριόλι - και με τα δυο δεν γίνεται. Και στους πολύ αριστερούς, που έριξαν κι αυτοί το βιτριόλι τους -φορέστε μάσκα αν πέσετε πάνω στις αναρτήσεις τους-, απάντησε ο Γλέζος: Αριστερά χωρίς ψυχή δεν είναι Αριστερά! Τους ταιριάζει όμως και ο παλιός στίχος του Σαββόπουλου, λίγο παραλλαγμένος: Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί, παράξενο δεν ήταν: η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ’ αυτήν μια άλλη απειλή...

Θανάσης Καρτερός