Ο φαύλος κύκλος της σοσιαλιστικής κρίσης

Της Θέκλας Παρασκευούδη, υπεύθυνης περιφερειακών Μ.Μ.Ε. της  Δημοκρατικής Συμμαχίας  
Kαι τώρα με  την οικονομική κρίση τι γίνεται;  Η κυβέρνηση ψήφισε ένα μνημόνιο  με σημαία τη σωτηρία της  χώρας από τη χρεοκοπία. Και μετά αποκοιμήθηκε στην εσωστρέφειά της. Δέσμια του πελατειακού κράτους αρνήθηκε τις επιβεβλημένες αλλαγές και ως άλλη στρουθοκάμηλος έχωσε το κεφάλι της κάτω από τη λάσπη της διαπλοκής και των ρουσφετιών.

Και μετά ήρθαν  οι δημοτικές εκλογές. Και μόλις  τελείωσαν η κυβέρνηση έγειρε ξανά το προσκεφάλι της επαναπαυμένη στις μέτριες επιδόσεις της. Λες και το πρόβλημα της χώρας ήταν αν θα πρασίνιζαν οι δήμοι. Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια κι έτσι το καλοκαίρι που μόλις περνά, βρεθήκαμε ξανά μπροστά στο δίλημμα της χρεοκοπίας ή της εναλλακτικής λύσης του μεσοπρόθεσμου.
Ο ελληνικός  λαός έδειξε για μία ακόμη φορά το τεράστιο αίσθημα ευθύνης που  τον διακατέχει και αποδέχθηκε τα οδυνηρά γι’ αυτόν μέτρα. Η  κυβέρνηση όμως για τρίτη φορά αρνήθηκε να προχωρήσει υλοποιώντας τα όσα αποφάσισε. Οι βουλευτές και οι υπουργοί της έπιασαν τα νησιά του Αιγαίου και το τέλος του Αυγούστου μας ξαναβρήκε στο σημείο μηδέν.
Έτσι, ο «φρέσκος»  υπουργός Οικονομικών Βαγγέλης Βενιζέλος, με το ιδιαίτερο… επικοινωνιακό του  χάρισμα, εξήγγειλε αρχικά την έκτακτη εισφορά μαζί με το τέλος επιτηδεύματος, εν συνεχεία το χαράτσι στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ και λίγα εικοσιτετράωρα μετά από την Ουάσινγκτον σε ένα «γκαλά» με γιάπηδες και τραπεζίτες, έξι ακόμη μέτρα!
Κι όλο αυτό το «αίμα» που καλείται να χύσει ο ελληνικός λαός για έναν και μόνον λόγο: επειδή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρνείται πεισματικά να κάνει πράξη τα λόγια του πρωθυπουργού της «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Προτιμά να «βουλιάζει» ακόμη περισσότερο τον τόπο στην καταστροφική νοοτροπία του βολέματος και του ωχαδερφισμού με την οποία το ίδιο γαλούχησε τους έλληνες.
Αρνείται να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο και  να θέσει τις βάσεις για την  Ελλάδα της ευμάρειας, της αξιοκρατίας και της αξιοπρέπειας.
Έτσι, ο φαύλος κύκλος της κρίσης θα συνεχίζεται, οι κυβερνώντες θα προσπαθούν να πείσουν  τους πολίτες ότι πράττουν για  το καλό τους, η οικονομία θα βυθίζεται  ολοένα και περισσότερο στην ύφεση  και η χρεοκοπία θα πλησιάζει απελπιστικά σε απόσταση αναπνοής.
Το χειρότερο  όμως αυτής της προδοτικής για  τη χώρα συμπεριφοράς, δεν είναι  η οικονομική καταστροφή, αλλά η  χρεοκοπία της αξιοπιστίας μίας πατρίδας και έντεκα εκατομμυρίων υπερήφανων ελλήνων, που ακόμη περιμένουν να ακούσουν την αλήθεια .
Πρέπει λοιπόν έστω κι αυτή την ύστατη στιγμή να στραφούμε  στο μέγα ζητούμενο της ανάπτυξης  και να προσηλώσουμε όλες τις προσπάθειές  μας στο πώς θα θέσουμε εκ νέου στη σωστή τροχιά την ελληνική οικονομία.
Με ένα σταθερό  φορολογικό σύστημα που δε θα λειτουργεί αποτρεπτικά στις επενδύσεις, αναπτυξιακά κίνητρα μέσω ενός νέο πλαισίου σε διάλογο με του φορείς, κίνητρα για το νέο επιχειρείν, δημόσιο με ευέλικτο σύστημα διοίκησης και νομικό πλαίσιο που θα «κλειδώσει» άπαξ και διαπαντός τη διαφθορά έξω από τη χώρα μας.
Εάν σταματήσει απλά να «αρμέγεται» και η τελευταία  οικονομική ικμάδα του έλληνα πολίτη, τότε η ελληνική αγορά θα βρει σιγά – σιγά, συνεπικουρούμενη από τα παραπάνω, το δρόμο της προς την  ανάπτυξη.
Όλα αυτά βέβαια δεν μπορούν να έλθουν μέσα από ένα σαθρό και αποτυχημένο πολιτικό σύστημα αλλά μέσα από νέους πολιτικούς σχηματισμούς. Γιατί στις νέες, άγνωστες θάλασσες του μέλλοντος, το καράβι της Ελλάδας δεν μπορεί να πορευτεί με παλαιά παρά μόνο με νέα σκαριά και ικανό καπετάνιο.