Αξίζουν συγχαρητήρια στον Αντώνη Ρουπακιώτη

Στη σύγχρονη εκδοχή της Ελλάδας η καταστροφή των ανθρώπινων ζωών, άμεση ή έμμεση, έχει καταστεί πια καθημερινό φαινόμενο. Μαζί της συμπαρασύρονται, δυστυχώς, και Αρχές με διαχρονική αξία, η οποία υπερβαίνει τον παρόντα, θλιβερό, χρόνο και χώρο.

Αφορμή για την άνω προσωπική διαπίστωση αποτελεί και η πρόθεση της κυβέρνησης, εκφρασθείσα από τον αρμόδιο Υπουργό Αντώνη Μανιτάκη, να παρακάμψει δικαστικές αποφάσεις, έστω και αν έχουν την μορφή προσωρινών διαταγών, και να νομοθετήσει υπέρ της οριστικής απόλυσης δημόσιων υπαλλήλων που έχουν αποπεμφθεί από το ελληνικό κράτος.

Είναι προφανές ότι η ελληνική πολιτική εξακολουθεί να ζει υπό τον τρόμο του πολιτικού κόστους. Η τρόικα απαιτεί απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, η κυβέρνηση φοβάται τις εκλογικές επιπτώσεις από την (όποια) λαϊκή αντίδραση, και αναζητεί εναγωνίως μεθόδους, ώστε το χάπι προς μια κοινωνία που μαστίζεται από την τρομακτική ανεργία να γίνει πιο εύπεπτο.

Με ποιο τίμημα όμως;

Ο σεβασμός στις δικαστικές αποφάσεις και η διάκριση των εξουσιών έχουν ασυγκρίτως ανώτερη αξία σε σχέση με το μισθολογικό κόστος μερικών υπαλλήλων που «περισσεύουν». Πώς είναι δυνατόν να συζητείται καν ότι η λύση για την εξεύρεση του «μαγικού» αριθμού των απολυμένων μπορεί να είναι το σνομπάρισμα της δικαιοσύνης; Δεν καταλαβαίνουν οι εμπνευστές αυτού το εγχειρήματος ότι έτσι ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου;

Πολλοί Έλληνες πολιτικοί δείχνουν ότι ακόμα δυσκολεύονται με τη συνειδητοποίηση ότι η ανάληψη των καθηκόντων τους συνοδεύεται υποχρεωτικά από την περιστασιακή ανάγκη λήψης σκληρών, αντιδημοφιλών αποφάσεων. Και συνεχίζουν να υπεκφεύγουν, επιλέγοντας παρακάμψεις.

Εν προκειμένω και για να μην υπεκφεύγουμε κι εμείς, το «παιχνίδι» της υπεράσπισης των δημοσίων υπαλλήλων, έστω και αν δεχθούμε αναντίρρητα ότι η κυβέρνηση δικαίως έδωσε αυτόν τον αγώνα, χάθηκε κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων με την τρόικα.

Οι δικοί μας εκπρόσωποι δεν κατάφεραν να πείσουν και να αποτρέψουν τις απολύσεις.

Το να προσπαθούν να λύσουν το ζήτημα με τροπολογίες τέτοιου είδους είναι όχι μόνο νομικά προβληματικό, αλλά προκαλεί και εύλογες ανησυχίες για την προσέγγιση που εξακολουθεί, φαίνεται, να έχει η ελληνική πολιτική.

Αξίζουν, λοιπόν, συγχαρητήρια στον Αντώνη Ρουπακιώτη για την (αυτονόητη) στάση του.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ