Μια ψεύτικη αλήθεια.

Με αφορμή το πολύ εύλογο κέιμενο του hayate… Η αλήθεια απλά υπάρχει

Υπάρχει λοιπόν αλήθεια;

Έχω μπροστά μου την εικόνα ενός νέου ανθρώπου. Άντρας, ντυμένος, αρτιμελής. Έστω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι η αλήθεια. Λέω αυτός ο άνθρωπος, μα τί ακριβώς εννοώ με το ‘αυτός ο άνθρωπος’;... αναφέρομαι στα ρούχα που φοράει; Στα μάτια του; Ή μήπως στα μάτια της ψυχής του;

Κάποιος θα μου απαντήσει: η ολότητα του... Σωστά.... εδώ δειλά δειλά εισάγω τη φαινομενολογία της αντίληψης... ,η οποία κατά τον Husserl αποβλέπει μέσω της φαινομενολογικής αναγωγής στο να ξεχωρίσει την πράξη της αντίληψης, από την καθαρή ουσία, που σήμερα θα ονομάζαμε αλήθεια... Έτσι χωρίζει τον εαυτό μας σε ένα εμπειρικό εγώ – [με εργαλείο την πρόσληψη των αισθήσεων] και ένα υπερβατικό εγώ [με εργαλείο την αντίληψη]. Το εμπειρικό εγώ προσλαμβάνει εικόνες, ήχους, γεύσεις, σύνολα, όμως η αντίληψη, έχοντας ως φόντο τη συνείδηση και άρα τις αξίες της, αποδίδει ένα υποκειμενικό νόημα σε κάθε εμπειρία. Το γνωστό σημαίνον- σημαινόμενον.

Υπάρχει λοιπόν αλήθεια; Ή μήπως υπάρχουν μονάχα νοήματα;

Για ‘μένα το κόκκινο χρώμα είναι ένα... για κάποιον άλλο πολιτισμό υπάρχει το κόκκινο, το κυανό, το βαθυκόκκινο, το μπορντώ το κόκκινο που τείνει προς σάπιο μήλο κ.ά. Δεν είναι θέμα νοημοσύνης μόνο, κυρίως είναι θέμα διαδραστικού συνδυασμού της εμπειρίας με την παρατηρητικότητα! Εσύ επιτρέπεις στον εαυτό σου να βλέπει πολλά κόκκινα, ή γουστάρεις να βλέπεις μόνο κόκκινα καπνογόνα, κόκκινες σημαίες του ολυμπιακού, κόκκινες σημαίες των κομμουνιστών ή της τουρκίας;

Οδεύω προς το ότι πραγματική αλήθεια δεν υπάρχει..... αλλά αν βρεθεί ποτέ, τότε θα ονομαστεί Θεός. Γιατί άλλο, ο Θεός είναι η αλήθεια και άλλο η αλήθεια είναι ο Θεός. Το δεύτερο σε κάνει εσένα θεό, το πρώτο σε κάνει μονάχα δούλο. Το πρώτο μιλώντας για Θεό, μιλά για προσταγές, για ιδέες, για πολιτικά συστήματα, για ηγέτες, για κάτι εν γένει ανώτερο από εσένα. Το δεύτερο όμως σε καθιστά ερευνητή, σε ωθεί να αναζητήσεις αυτή την αλήθεια, να αναρωτηθείς πού κρύβεται εκείνο το κλειδί για να φτάσω τον Θεό. Δεν υπάρχει ένας μόνο Θεός, υπάρχουν πολλοί, ακριβώς επειδή υπάρχουν και πολλές αλήθειες.

Ας φανταστούμε μια σφαίρα. Κέντρο της το Εγώ αλλά με άπειρη ακτίνα..
Όταν ξεκινάς την εξαγωγή μιας αλήθειας, γραπώνεις αυτή την ακτίνα. Όσο πιο σταθερές και εμπεριστατωμένες οι ερμηνείες σου, τόσο πιο μεγάλη η έκπληξη σου κάθε φορά που ένα λάθος θα επιβεβαιώνει την αδυναμία σου να φτάσεις το Θεό. Όσο μεγάλη η αδυναμία σου, τόσο μεγάλη η δυσκολία σου να τον αντιληφθείς, να φτάσεις δηλαδή στην περίμετρο...[ή μήπως στο κέντρο;]. Κάτι τέτοιο απαιτεί ισχυρή δυναμική αμφισβήτησης. Ισχυρή δυναμική εποικοδομητικής αμφισβήτησης.

Κριτική.

Κριτική του εαυτού. Ανάγνωση του εαυτού. (Λυπάμαι που μερικοί άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται πως η ζωή μας δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εν δυνάμει εξαιρετικό έργο τέχνης. Και δεν μιλάω για έργο τέχνης σαν εμφάνιση –μόνο-) Μετά την ανάγνωση του εαυτού, σε στοιχειώνει η αβεβαιότητα, καθώς η συνεχής αμφισβήτηση της γνώσης σου δεν επιτρέπει την ίδρυση θεμελίων, σαν βάση για το χτίσιμο εκείνου του έργου τέχνης.
Αλλά ποιος είπε πως ο Θεός είναι κάτι εύκολο; Ο Φουκώ κατηγορήθηκε πως πηδούσε από τη μια ιδεολογία στην άλλη.. άλλοτε φασίστας και άλλοτε ανθρωπιστής.... Μα γιατί θεωρείται τόσο διεφθαρμένο να διακινείσαι σε κάθε σφαίρα ιδεών που έρχεται στο δρόμο σου; Κάθε σφαίρα ΕΡΜΗΝΕΙΩΝ που μπορεί να αποκαλύψει νέες πτυχές μιας εμπειρίας σου... Φυσικά δεν υποστηρίζω την διάπραξη εγκλημάτων και έπειτα τη στροφή προς τον ουμανισμό..... Ας θεωρήσουμε [έστω και ψεύτικα] για λίγο τα στοιχειώδη δικαιώματα δεδομένα.

Έρχομαι λοιπόν να πω πως όταν νομίζεις πως κάτι γράπωσες και ματαιόδοξα το ονομάσεις αλήθεια, να είσαι βέβαιος πως κάτι άλλο σου ξέφυγε... αυτό που βρήκες δεν είναι απαραίτητα ψέμα, αλλά σίγουρα υπάρχει και μια άλλη οπτική που, κακά τα ψέματα, ίσως είναι πιο αποκαλυπτική.... Όσοι παίζουν video games θα μπορούσαν να κατανοήσουν αυτή τη μαγεία του να θες να φτάσεις σε ένα στόχο και συνεχώς να εξ-αφετηριάζεις το κάθε τέλος, γιατί κάθε τέλος και μια αρχή.... Κάπως έτσι, στέκεσαι στα πόδια σου και πλάθεις σιγά σιγά με πολλούς άξονες μια σφαίρα, ένα έργο τέχνης.... Τίποτα δεν είναι μόνο κόκκινο, μόνο μπλε, μόνο πράσινο..... Και αν κάποτε υπήρξε κάτι τέτοιο, αυτό ήταν το σύστημα στον ιππόδρομο. Και αν υπάρχει και σήμερα κάτι τέτοιο, αυτό είναι οι ομάδες στα γήπεδα. Και αν θα υπάρξει κάτι τέτοιο και στο μέλλον, αυτό θα είναι τα πολιτικά κόμματα μέσα στην εκτός των άλλων αξιοσέβαστη Βουλή μας.... [...] Δεν θέλουμε τέτοια χρώματα για το έργο τέχνης της δικής μας ζωής. Την ατομική γραμμή μας την χρωματίζουμε με το απόσταγμα από τη σφαίρα που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε.....θέλουμε το λάδι της παπαρούνας. Δεν θέλουμε μονόχρωμα φυτά.

Όλα αυτά στα πλαίσια της κοινωνίας;

Νομίζω πως η συνεχής αναζήτηση κάνει την κοινωνία προσαρμοστική σαν τα πλοκάμια ενός χταποδιού. Ο αιώνας που διανύουμε αυτό έχει ανάγκη, την ευελιξία και την παραγωγικότητα σε κάθε τομέα [υλικά ΚΑΙ πνευματικά αγαθά]. Μια κοινωνία όταν δεν έχει νέες αξίες και ιδεώδη πως θα προχωρήσει και πώς θα ενταχθεί μέσα στην ασταμάτητη διαχρονικότητα του χρόνου;

Και...... ναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι ο ασκός του αιόλου, καθώς καθημερινά δεν παράγουν ειδήσεις αλλά γεγονότα με στρατευμένα σχόλια, κατευθύνοντας την κοινή γνώμη έτσι ώστε να εξυπηρετούνται διαπλεκόμενα συμφέροντα... ναι, η διαμάχη μεταξύ ματ και αντι-εξουσιαστών δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παιχνίδι εκτόνωσης της νεολαίας, ναι η χώρα εξ’ αρχής προβλεπόταν να είναι υπόδουλη σε παγιωμένα αναπτυγμένες δυνάμεις, ναι η παπαρήγα φαίνεται απλή γενική γραμματέας, αλλά στην ουσία είναι μια παγιωμένη πολιτική αρχηγός κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη βάση του κομμουνιστικού συστήματος.

Όλα αυτά τα λίγα.....είναι μονάχα μια τελεία.... Όσο πιο μικρό το μήκος των ερμηνειών μας, τόσο μικρή και η ποικιλία των χρωμάτων μας, τόσο πιο μικρή και η ακτίνα της σφαίρας μας, τόσο πιο μικρό το εγώ μας... Όταν διατηρείς το κίνητρο για ζωή μέσα σου, κάθε μέρα μπορείς να παράγεις και μια νέα ερμηνεία, αρκεί να μην τη διαβάζεις μέσα από τηα γυαλιά της Πάτυ της ασχημούλας! [της κάνω και διαφήμιση τρομάρα της!]......... Ίσως τελικά να μην υπάρχει καν ψέμα, αλλά μία μη αποδεκτή αλήθεια.

Το κρυφό κίνητρο μας είναι η επιθυμία.....[σε τί διαφέρει όμως η ανάγκη από την επιθυμία; - σε τί διαφέρει δηλαδή το Sex and the city από το Αrt attack;]. Όσο αφήνεις κάποιον να σε ελέγχει, τόσο θέλεις και εσύ κάποτε να ελέγξεις τον κόσμο. Τον θαυμάζεις. Είσαι δούλος του εαυτού σου. Έχεις μικρή ακτίνα, άρα μικρή εμβέλεια ερμηνειών, άρα κοντόφθαλμη όραση!

Γκρι χρώμα.        http://www.ramnousia.com/