Πάει και η Ιρλανδία - ποιος έχει σειρά τώρα;

Μετά την Ελλάδα εισήλθε τελικά και η Ιρλανδία στον μηχανισμό της τροϊκα!

Ποια άλλη χώρα,άραγε,έχει σειρά;Η Πορτογαλλία;Η Ισπανία;

Ποια θα μείνει απ΄έξω;Μόνο η Γερμανία;

Εύστοχο το ερώτημα - και ήδη τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αστοί αναλυτές, κτλ μιλούν για την Πορτογαλία ως την επόμενη χώρα στο "στόχαστρο", ακολουθούμενη στη συνέχεια από τα ακόμα μεγαλύτερα μεγέθη της Ισπανίας, της Ιταλίας, ακόμα και της Γαλλίας. Και όπως έχουν ήδη αρχίσει να τα υπολογίζουν, τα χρέη της Ισπανίας και της Ιταλίας προς τις ξένες τράπεζες είναι στο ύψος των 1,5 τρις ευρώ, ενώ μόνο για τη Ιταλία (μέλος της G7) το 2011 «ωριμάζουν» χρέη 200 δις ευρώ. Μια κρίση χρέους σε μία από τις δύο αυτές χώρες θα απειλήσει άμεσα την συνοχή της ευρωζώνης - και σίγουρα, οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν θα δεχθούν να πληρώσουν τα τεράστια ποσά που απαιτούνται για τη διάσωσή τους.


Ο Ambrose Evans-Pritchard< ένα από τα πιο "ξύπνια" φερέφωνα της άρχουσας τάξης, που είχε πάντοτε (ως Άγγλος) μια αντι-ΕΕ τοποθέτηση, αναφέρει στο τελευταίο άρθρο του ότι η Πορτογαλία είναι η επόμενη, κατηγορεί -ορθά- την ευρωζώνη για την "απώλεια ανταγωνιστικότητας" που έφερε στην Πορτογαλία αλλά και στις υπόλοιπες χώρες πλην Γερμανίας, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Γερμανία θα πρέπει να δεχτεί να τυπώσει δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, υποτιμώντας έτσι το ευρώ, αλλιώς θα πρέπει να φύγει, σχηματίζοντας πιθανώς μια μίνι νομισματική ένωση με Φινλανδία, Ολλανδία, και μερικές ακόμα χώρες που βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση, αφήνοντας τις υπόλοιπες χώρες "Στην τύχη τους".

Επανερχόμενοι στο αρχικό άρθρο του Λαφαζάνη που είναι αρκετά καλό, διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής:

Μέχρι τώρα μας έλεγαν ότι η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από το νεοαποικιακό ζυγό της τρόϊκα γιατί η χώρα μας είναι τόπος ΄΄τεμπέληδων΄΄,με εργαζόμενους που αμείβονται πλουσιοπάροχα,ενώ διαθέτει ένα υπερμεγέθη δημόσιο τομέα!

Η Ιρλανδία,όμως,δεν διαθέτει κανένα από τα ΄΄κακά της Ελλάδας΄΄.Αντίθετα είναι μια χώρα με ελάχιστο κράτος και μια οικονομία υπόδειγμα απορρύθμισης,ελάχιστης φορολογίας στις επιχειρήσεις και εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων κανόνων!

Γιατί λοιπόν,και η Ιρλανδία κάτω από την μπότα της τρόϊκας;Γιατί θα υποχρεωθεί σε ένα πρόγραμμα δανειοδότησης από ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ ύψους 100 περίπου δις με αντίτιμο ένα σκληρό τετραετές μνημονιακό πρόγραμμα λιτότητας.Γιατί θα πληρώσει ο Ιρλανδικός λαός την κατάρευση των ληστρικών ιδιωτικών τραπεζών;

Γιατί, επίσης,κινδυνεύει να ακολουθήσει το φρικτό δρόμο Ελλάδας-Ιρλανδίας και η Πορτογαλλία;

Ο λόγος είναι απλός.Πέρα από τις διαφορές τους,οι οποίες πράγματι είναι ουσιώδεις,Ελλάδα και Ιρλανδία έχουν και πολλά κοινά,τα οποία μάλιστα είναι κρίσιμα και θεμελιώδη.

Είναι και οι δύο καπιταλιστικές χώρες οι οποίες εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες,έστω με παραλλαγές και με διαφορετικές ταχύτητες,νεοφιλελεύθερα προγράμματα απορρύθμισης.

Και κυρίως είναι και οι δύο περιφερειακές χώρες μέλη της ΕΕ,που ταυτόχρονα μετέχουν στην ευροζώνη και έχουν κοινό νόμισμα το ευρώ!

Ελλάδα και Ιρλανδία εντάχθηκαν στο ευρώ με οικονομίες που παρουσίασαν σημαντικές υστερήσεις και αποκλίσεις σε σχέση με τις χώρες του ευρωπαϊκού σκληρού πυρίνα με επικεφαλής τη Γερμανία.

Το ευρώ,στο πλαίσιο της ΟΝΕ ,και γενικότερα η ΕΕ ,αντί να αμβλύνουν τις ανισότητες και τις αποκλίσεις των χωρών μελών,επέτειναν τις ανισορροπίες,ιδιαίτερα των περιφερειακών χωρών και σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης,όπως αυτή που διανύουμε,συνέβαλαν ουσαστικά στην κατάρρευση της περιφέρειας εντός και εκτός ευροζώνης.

Σήμερα,πέραν της Ελλάδας και της Ιρλνδίας,βρίσκονται κάτω από την μπότα του ΔΝΤ οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Τα συμπεράσματα είναι κάτι παραπάνω από σαφή και αφορούν ιδιαίτερα την Αριστερά.

Η ΕΕ και ειδικότερα η ευρωζώνη συνιστούν υπερεθνικούς αγοραίους καπιταλιστικούς μηχανισμούς που επιτείνουν τα κρισιακά προβλήματα και τα παροξύνουν ως το βαθμό ουσιαστικής χρεοκοπίας για τις πιο αδύναμες περιφερειακές χώρες μέλη τους.

Επομένως μια ανορθωτική προσπάθεια διεξόδου από την κρίση,ιδιαίτερα για τις περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία δεν μπορεί να έχει θετικά παρά μόνο άκρως επώδυνα αποτελέσματα μέσα στο πλαίσιο του ευρώ και της ΕΕ.

Πολύ περισσότερο ο αγώνας για μια προοδευτική και σοσιαλιστική διέξοδο από τη κρίση κάθε χώρας μέλους και ιδιαίτερα περιφερειακής χώρας όχι μόνο είναι ασύμβατος με την ΟΝΕ ,το ευρώ και την ΕΕ αλλά και βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση απέναντι τους!
...
Μπαίνοντας κατευθείαν στην ουσία, θα κάνω επί των κεφαλαίων αυτών, που αφορούν την Ε.Ε., την ΟΝΕ και το ευρώ, τις εξής επιγραμματικές επισημάνσεις:

Πρώτον: η Ε.Ε. δεν συγκροτήθηκε και δεν εξελίσσεται για να υποβοηθήσει και να διευκολύνει τον αγώνα των λαών για πρόοδο, δικαιοσύνη, σύγκλιση και κοινωνική απελευθέρωση αλλά αντίθετα για να ενισχύσει τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, να ενισχύσει τη θέση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να μεγιστοποιήσει την εκμετάλλευση εργαζομένων και λαών.

Δεύτερον: Η Ε.Ε. διαμορφώθηκε και εξελίσσεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, με όρους αγοράς και νομίσματος, ως συμμαχία καπιταλιστικών χωρών υπό την αμερικανοατλαντική πολιτικοστρατιωτική ομπρέλα, την ηγεμονία των πιο ισχυρών μερίδων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και την κυριαρχία του Γερμανικού ή Γερμανογαλλικού ιμπεριαλισμού.

Τρίτον: Η Ε.Ε., όπως με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο αναδεικνύουν οι πρόσφατες εξελίξεις, δεν μεταρρυθμίζεται αλλά μόνο ανατρέπεται, κάτι που επεσήμανε πρόσφατα στη Διάσκεψη του Βήματος διαλόγου και ο Σαμίρ Αμίν!

Σήμερα, νομίζω, επίσης, ότι αποκτά μια νέα επικαιρότητα η παλιά ρήση του γέρο-Λένιν ότι η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης ή θα γίνει κάτω από τις σημαίες του σοσιαλισμού ή δεν πρόκειται να υπάρξει παρά μόνο ως ακραία αντίδραση!

Τέταρτον: Η ΟΝΕ και το ευρώ συγκροτήθηκαν και διαμορφώθηκαν για να διευκολύνουν τη Γερμανική αντίληψη για την Ευρώπη και το Γερμανικό ιμπεριαλισμό και φυσικά για να καταστήσουν πιο απελευθερωμένη και «λειτουργική», χωρίς νομισματικές στρεβλώσεις, την ενιαία αγορά της Ε.Ε.

Το ευρώ έτσι όπως κατασκευάστηκε και αναπτύσσεται, στο πλαίσιο της ΟΝΕ, δεν είναι απλώς ένα νόμισμα αλλά και ένας μηχανισμός αποκλίσεων, ανισοτήτων και κοινωνικής αποδόμησης της Ε.Ε., ιδιαίτερα των περιφερειακών χωρών.

Να τονίσω εδώ ότι αυτές οι παρατηρήσεις μου για την ΟΝΕ και το ευρώ δεν είναι καινούργιες. Τις είχα κάνει εξαρχής, πριν ακόμα επισημοποιηθεί ως νόμισμα στην ευρωζώνη και την Ελλάδα!

Πέμπτον: Στο πλαίσιο της Ε.Ε. και ειδικότερα της ΟΝΕ και του ευρώ, οι αδύνατες χώρες χάνουν και τους τελευταίους μηχανισμούς προστασίας. Σε περιόδους κρίσεων, μάλιστα, ξεπέφτουν, όπως η Ελλάδα, σε καταστάσεις μισοαποικιοποίησης. Η Ε.Ε. αναλαμβάνει στις συνθήκες αυτές να μετατρέπει τις περιφερειακές χώρες σε «προτεκτοράτα» του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στο όνομα της «διάσωσής» τους!

Ταυτόχρονα, όμως, και η ίδια η Ε.Ε. είναι υποχρεωμένη να τίθεται όλο και περισσότερο κάτω από την «μπότα» του ΔΝΤ. Η πολιτικοστρατιωτική ηγεμονία των ΗΠΑ επί της Ε.Ε. γίνεται περίπου και οικονομική!

Έκτον: Όσο βαθαίνουν η κρίση, οι αντιφάσεις και οι αντιπαραθέσεις στο πλαίσιο της ευρωζώνης και της Ε.Ε., τόσο οι κυρίαρχοι κύκλοι αντί να εξάγουν θετικά συμπεράσματα, επιχειρούν να απαντήσουν και απαντούν στην κρίση με όλο και σκληρότερες συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες, μονεταριστικές και κυρίως αντεργατικές και αντικοινωνικές ρυθμίσεις.

Ρυθμίσεις όπως αυτές για σκληρότερη δημοσιονομική πειθαρχία, αυστηρότερες κυρώσεις, διαμόρφωσης θεσμών «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» κλπ, αντί να προσφέρουν «ανάσα» στην ευρωζώνη, μάλλον ενισχύουν τις αποσυνθετικές και διαλυτικές τάσεις, ενώ επιτείνουν τα αδιέξοδα.

Η Ε.Ε. «μεταρρυθμίζεται» αλλά όλο και προς το χειρότερο και όλο και προς τα πίσω!

Παναγιώτης Λαφαζάνης

Πηγή:Βαθύ Κόκκινο