Η ελληνική γλώσσα με οδηγεί σε άλλες μουσικές

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Με το πρώτο της άλμπουμ «Breathe with me» (2007) ισχυροποίησε την καλή φήμη που είχε αποκτήσει από τα live της στη βρετανική μουσική σκηνή. Με το δεύτερο, το πιο εξωστρεφές «Peeling Apples», επιβεβαίωσε ότι δεν είναι ένα μουσικό πυροτέχνημα.

Αντίθετα η Αθηνά Ανδρεάδη έχει προσπεράσει προ πολλού τον σκόπελο του «εξωτισμού», στον οποίο θα μπορούσε να περιορίζεται το ενδιαφέρον του βρετανικού κοινού λόγω της αστραφτερής ομορφιάς της, του ελληνικού της ονοματεπώνυμου, της διακριτικής παρουσίας κάποιων ελληνικών ηχοχρωμάτων στα αγγλόφωνα τραγούδια της και της συνήθειάς της να ερμηνεύει στις συναυλίες της σχεδόν απαραιτήτως και κάποια παραδοσιακά ελληνικά. Ως ισότιμο μέλος της βρετανικής μουσικής κοινότητας κάνει εξαιρετικές συνεργασίες, προχωρά σταθερά, μπορεί να επιλέγει.

Η ενθουσιώδης υποδοχή από τη βρετανική κριτική και του δεύτερου δίσκου της, που μόλις κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα, τη βρίσκει μ' ένα βιογραφικό ενισχυμένο σε live εμφανίσεις (από το Jazz Club έως το Φεστιβάλ του

Glastonbury, όπου εμφανίστηκε στο πλευρό της Τζόαν Μπαέζ και της Σούζαν Βέγκα), προτάσεις («Μου ζήτησαν ένα τραγούδι οι "Concern Charity campaign Born Starving" για την αγγλική και ιρλανδική τηλεόραση») και σχέδια. Ηδη προετοιμάζει τον ελληνικό της δίσκο, που θα κυκλοφορήσει το 2011.

Αυτές τις μέρες βρέθηκε στην Αθήνα για να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ TED που φιλοξενήθηκε χθες στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Για τη συναυλία της στο Badminton, που αναβλήθηκε, θα πρέπει να περιμένουμε νέα ημερομηνία.

- Η αγγλική υποδοχή του «Peeling Apples» ήταν ανάλογη με τον ενθουσιασμό που προκάλεσε το πρώτο σας cd;

«Μέχρι τώρα έχω ακούσει, δόξα τω Θεώ, πολύ ωραία πράγματα. Το σημαντικότερο είναι, όμως, να νιώθω εγώ καλά για ό,τι έχω κάνει. Και σ' αυτή την περίπτωση νιώθω καλά για το υλικό που το προετοίμαζα δύο χρόνια, για τους συνεργάτες μου, δύο εκπληκτικούς Σουηδούς παραγωγούς (Tobias Froberg και Magnus Frykberg), για μια καταπληκτική μπάντα και για την ηχογράφηση που έγινε με μια διαδικασία πολύ αυθόρμητη και φυσική».

- Ετοιμάζετε, όμως, κι έναν ελληνικό δίσκο.

«Δεν είναι πολύς καιρός που τον γράφω. Αλλά, ένας ελληνικός δίσκος είναι ένα όνειρο που είχα πολλά χρόνια».

- Θα ' ναι δικός σας κι ο στίχος;

«Μα, από έφηβη έγραφα ποίηση. Και ποτέ δεν σταμάτησα να διαβάζω λογοτεχνία. Είμαι ενθουσιασμένη που θα γράψω κάτι στη γλώσσα μας, να τη χαρώ πάλι -γιατί τόσα χρόνια χρησιμοποιώ τα αγγλικά».

- Και μουσικά; Θα είναι στο ύφος των δύο προηγούμενων δίσκων σας;

«Δεν αποφασίζω εγώ. Τα ίδια τα τραγούδια ζητούν αυτό που θέλουν. Σου υποδεικνύουν, π.χ., πώς θα ενορχηστρωθούν. Γι' αυτό δεν είμαι ακόμα σίγουρη. Πειραματίζομαι, όμως, με διάφορα πράγματα και, για την ώρα, παρατηρώ ότι η γλώσσα, ο ρυθμός της και ο τρόπος έκφρασης με οδηγούν σε άλλες μουσικές».

- Πώς, ενώ είχατε από μικρή τέτοια σχέση με τις τέχνες, αποφασίσατε να σπουδάσετε κάτι τόσο αντίθετο όσο είναι η διοίκηση επιχειρήσεων;

«Πραγματικά η μουσική μ' ενδιέφερε από πολύ μικρή: τραγουδούσα, έγραφα μελωδίες και ήξερα ότι αυτό έχω ανάγκη να κάνω στη ζωή μου - είμαι μάλιστα σίγουρη ότι αυτό μ' επέλεξε κι όχι εγώ αυτό. Αλλά οι γονείς μου ανησυχούσαν, όπως και οι περισσότεροι γονείς όταν τα παιδιά τους τούς λένε ότι θα ασχοληθούν με την τέχνη. Ηταν λογικό. Ετσι συμφώνησα να σπουδάσω διοίκηση επιχειρήσεων. Ηταν ένας τρόπος να φύγω για την Αγγλία, να αποκτήσω εμπειρίες, να ανοίξει το μυαλό μου, να γνωρίσω μια άλλη κουλτούρα. Τελικά έκανα αυτό που ήθελα και τώρα πια είναι και οι γονείς μου περήφανοι».

- Φαντάζομαι ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση να γίνει κάποιος αποδεκτός και αναγνωρίσιμος στη μουσική σκηνή της Βρετανίας.

«Δεν είναι καθόλου εύκολο. Απαιτεί χρόνια σκληρής δουλειάς και πολύ κόπο, πίστη κι αγάπη -και χωρίς να σημαίνει ότι μ' όλα αυτά θα αποφύγεις τις δυσκολίες και τα εμπόδια. Αν αναζητούσα, όμως, τον πυρήνα όλων των δυσκολιών θα 'λεγα πως το παν είναι το μυαλό μας και πώς θα βρούμε έναν τρόπο να το ησυχάσουμε όταν μας πιάνει η αγωνία».

- Εσείς πώς το αντιμετωπίσατε αυτό;

«Σχεδόν μ' ένα είδος... διαλογισμού! Προσπαθούσα να βρεθώ σ' εκείνο το σημείο που από κει και πέρα θα μου επιτρεπόταν να δημιουργήσω κάτι εντελώς αβίαστα. Το κάνω κάθε φορά. Είναι απαραίτητο. Και ξέρω ότι αν δεν τα καταφέρω, θα είναι πολύ δύσκολο -σχεδόν αδύνατο- να κάνω οτιδήποτε αυθόρμητο και χαλαρό».

- Στην Αγγλία σάς κατατάσσουν στη world music ή στη βρετανική ροκ σκηνή;

«Με το "Breathe with me" είχε πολλή πλάκα, γιατί υπήρξαν πολλές διαφορετικές απόψεις για το πού ανήκει. Κάποιοι κριτικοί το κατέταξαν στην κατηγορία "ποπ-ροκ", άλλοι στη "φολκ", άλλοι στην "τζαζ". Αυτό δείχνει πόσο δύσκολο είναι, ειδικά σήμερα, να βάλεις οποιαδήποτε μουσική σε καλούπι και να τη βαφτίσεις. Αλλά κι εμένα δεν μου αρέσει να μου υποδεικνύει κάποιος άλλος σε ποια κατηγορία ανήκει η μουσική που ακούω. Προτιμώ να την ακούσω μόνη μου και να αφήσω τον εαυτό μου να αποφασίσει».

- Η περιβόητη κρίση έχει οδηγήσει τη βρετανική κυβέρνηση σε μεγάλες περικοπές στον πολιτισμό. Εχει επηρεάσει τη δική σας σκηνή;

«Εχουν γίνει μεγάλες περικοπές και στα μουσικά φεστιβάλ: αν και τα χρηματοδοτούν ιδιώτες, έχουν αρχίσει και κάνουν πίσω. Και βέβαια ο χώρος αισθάνεται γενικά μια ανασφάλεια. Αλλά εγώ γενικά είμαι αισιόδοξη. Θέλω να πιστεύω ότι σε δύσκολες στιγμές υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για τέχνη. Η Ιστορία μάλιστα έχει δείξει ότι σε τέτοιες περιόδους οι τέχνες πάνε ακόμη καλύτερα. Αρα θέλω να πιστεύω ότι το σημαντικό καλλιτεχνικό και πνευματικό έργο θα επηρεαστεί θετικά - και σίγουρα όχι αρνητικά».

- Για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα σάς ρωτούν;

«Στενοχωριέμαι πολύ γιατί η Ελλάδα έχει δυσφημηθεί πολύ στα βρετανικά ΜΜΕ. Ευτυχώς δεν μου 'χει πει κανείς τίποτα! Είναι στο χέρι μας, όμως, να μη μείνει αυτή η εικόνα για τη χώρα μας».*

enet.gr